AŞKA TESADÜF ( Aşkın Serisi * 3 )

A.T ~3

"Ney ?" utanca yüzümü kapatırken sesinde ki eğlenir tonla daha bir kızardım. Rezilim .

"Şey ..yani kafede ki eşinizden bahsediyorum . " araba kırmızı işıkta dururken bakışlarında ki haylaz pırıltılara şaşkınlıkta eklenmişti.

"Eşim ?!" işte bu sefer ben şaşırmıştım .Eşi değil miydi? Ama kadının parmağın da yüzük vardı.

"Ah , pardon . Ben eşiniz sandım. Nişanlınız o halde ." hayır banane neyi olursa olsun . Beni neden ilgilendiriyordu ki. Attığı kahkaha arabada yankılanırken sözleri beni şaşkına uğrattı.

"Hayır nişanlım ya da sevgilim değil. Kenidisi benim yengem , abimin karısı ." sesinden benim bu şaşkın halime fazlasıyla eğlendiğimi anlamıştım. Başımı eğerken hareket eden araba ile rahat bir nefes aldım. En azından o dikkatli bakışlarından kurtulmuştum.

"Ben , özür dilerim öyle yanınız da görünce .."

"Önemli değil . Seni nereye bırakayım ."

"Devlet Hastahanesi ne bırakabilir misiniz ? Eğer yolunuza ters ise hic o tarafa girmeyin."

"Hayır, yoluma ters falan değil. " ondan sonra aramızda uzun denecek bir sessizlik oluştu. Başımı cama çevirip yanından geçtiğimiz arabaları izlemeye başladım. Ta ki duyduğum sese kadar .

"Ciddi bir hastalık olduğunu söyledin ne hastasısın ?" sesinde ki tonu fark etmiştim . Temkinliydi. Sorup sormamakta kararsız gibi cevap vermeyeceğimi düşünmüş olmalıydı. Ama neyi saklayacaktım ki , söylesem ne olurdu. Sadece bana acıyarak bakan bakışları görücektim.

Camdan ayırdığım bakışlarım kucağıma koyduğum ellerime kaydı. "Cevap vermek zorunda değilsin . Sadece sordum." kafamı kaldırdığım da kahverengi gözleriyle karşı karşıya geldim ve gülümsedim. Biraz buruk bir gülümsemeydi.

"Kan kanseriyim yani diğer adıyla lösemi ." yüzüne bakmaya cesaretim olmadığı için yola , arabalara baktım. Uzun bir süre ondan hiç bir cevap alamadım.

"Durumun ciddi mi ? Yani kemoterapiye başlamamışsın ." sesi fazlasıyla ciddiydi. Bir an ona acık olup olmamayı düşündüm ama sonra vazgectim ne saklayacaktım ki , ben buydum , durumum buydu. Herşey ortadaydı ve belki de bir daha onu göremeyecektim.

"Aslın da ..kemoterapiye başlanması gerekiyordu ama başlamadım ." araba büyük bir hızla dururken son anda kendimi durdura bilmiştim. Şaşkın bakışlarım yanımda ki adama kayarken onun sinirli yüz ifadesini fark ettim. Bir şey söylemek için dudaklarımı aralamıştım ki sinirli sesiyle lafları ağzıma tıktı.

"Şu nasıl olsa öleceğim diyip tedaviyi kabul etmeyenlerden misin ?! Ölümü kabul edecek kadar aptal mısın ?!" şaşkınlığım yerini sinire bırakırken onun öfkesini es geçtim.

"Bana aptal demeye hakkın yok ! Kim oluyorsun da beni yargılıyorsun !" çıkmak için kapının kulpunu tutmuştum ki kolumda ki ellerle duraksadım . Bakışlarım tekrar ona dönerken gözlerinde ki öfke yerini korusa da yüz ifadesi sakindi.

"Bekle! Kusura bakma , öyle demek istemedim . Sadece ölümü böylece kabullenmek bana saçma geliyor ." kolumu ellerinin arasından çekip kurtarırken bitkin bir şekilde geriye yaslandım. Onun da sakinleşmeye çalıştığını göre biliyordum.

"Benim ölümü kabullendiğim falan yok . "

"O zaman neden tedavi olmuyorsun ?!" bir kez daha yüksek çıkan sesiyle dişlerimi sıktım.

"ÇÜNKÜ , TEDAVİYİ KARŞILAYACAK MADDİ DURUMUM YOK ." bağırdiğımı fark ettiğim de sesimi hemen alcattım. "Ben ..özür dilerim bağ-"

"Sana maddi destek sa-"