Kırgınım, attığım adıma, ezberlediğim adına.
Dargınım kendime, paramparça olan bu kalbime.
Dalgınım, hiç uzunca bakamadığım gözlerine.
Yangınım, düştüğüm yeri yakarım sözlerimle.
Gelemem, bunca yalnızlık kat etmişken.
Dönemem, seninle dönülmez yola girmişken.
Bilemem, herkes her şeyi biliyorken.
Hayır sevemem, zatın tarafından sevilmemişken.
Gerilim hiç eksik olmaz kalbinden.
Gelirim de yaş akar mı gözlerinden?
Daha neyi ima edebilirim hislerimle?
Ansızın kırılmışlığım çoktur sözlerinden.
Kalemim yazmaz belki, içe atar hep kalp.
Nedenim şaşmaz, kırgınlıktandır bu harp.
Belki semada çalar en güzel arp.
Büyük bir boşluktayım olmaz ki sarp.
Kalp kalbe karşı derler, neden bu sur?
Sevdada yoktur inan hiçbir kusur.
Sen değil misin kalpte huzur, semada nur?
Olmasan da o nur'un efşanı, bu adam karanlığında bile durur.
Sorsam gelir misin kalbe, der misin merhaba?
Yoksa gelmeyip, der misin bu da sana ilk ve son veda.
Cesaret olmuyor bazı şeylere, belki sen dersin gel gir bu kalbe diye.
Unutma telafisi olmayan şeylerden sonra kırgınlık yaradan da öte.
"Canın sağ olmasın da solum olsun. Kim bilir belki de sonum..."
