Ne sensizliğin sonu var, ne de seninle olan yolun.
Sensiz ne bu şehrin bir anlamı var, ne de bu insanın.
Anlamsız her şey bütünleşmiş gibi senden sonra,
Ben ve bu şehir gibi.
Artık ne bu şehir anlam kazanır, ne de ben.
Gökyüzü bile vazgeçti artık tek damla dökmüyor yeryüzü için.
Yeryüzü doymuyor gökyüzünü karartmak için.
Senin yüzünden gökyüzü gibi karardı içim.
Ve artık bekleme, dökmem tek damla senin için.
Yapmam dediği şeyleri yaparken buluyor insan kendini,
Tıpkı birine sensiz yapamam dediği gibi.
Kime sensiz yapamam dersen, en çok da onsuz yaparsın.
İnsanlar anlamsızdır, anlam kazandıran da anlamsız insanlardır.
Giderken demişti, olumsuz her şeyi unuttur diye,
Gülerken dedim, varoluşun herkese umuttur diye.
Severken dedim, bakışın gökyüzüne ufuktur diye,
Sensiz olmaz demişti, en çok bensiz oldu yine.
Ben uyuyorum şimdi, belki gece yazarsın diye,
Sabah uyanınca mesajını okurum düşüncesiyle.
Belki de yazmazsın, nasıl olsa ben yazıyorum diye.
Sabah gözlerimi boş duvara karşı açarım, yine sen yoksun diye.
Herkesin dilinde şu;
Sensiz yapamam.
Aşk dilde değil kalptedir, sensiz yapamadığını söyleme hissettir.
Giden herkes diyor, beni unut diye.
Eğer sen de gidersen şunu bil ki,
UnuTamam...
