Daar ligt hij in zijn eigen bloed op de grond. "NU IS HET GENOEG. KIJK NOU WAT JULLIE HEBBEN GEDAAN. JULLIE HEBBEN HEM VERMOORD" Ik ren op Raoul af en kniel huilend naast hem neer. Het maakt me niet uit dat ik onder zijn bloed kom te zitten, ik kan mijn beste vriend gewoon niet verliezen...........
-
"Het spijt me zo erg Roel. Je hebt dit niet verdiend. Ik hou voor altijd van je en ik zal je nooit vergeten" Met mijn hoofd ga ik op zijn borst liggen. Ik weet eigenlijk niet waarom, het voelt gewoon fijn.
"Dit kan niet" Ik fluister zacht, want ik dacht dat ik Raoul zijn buik omhoog voelde gaan. Zodra ik er op begin te letten, begin ik echt te zweren dat hij ... ademt. Snel ga ik met mijn hand richting de plek waar zijn hart zit om te voelen of hij nog een hartslag heeft en ja hoor. Leeft hij dan echt nog? Snel til ik mijn hoofd op. Als ik naar rechts kijk, zie ik pas waar het bloed vandaag komt. Het mes heeft zijn arm geraakt. "Maar hoe dan? Dat mes ging toch recht richting zijn borst" Zacht fluister ik in mezelf. "Hij viel flauw voordat dat mes zijn borst raakte" Ik hoor de stem van Rob achter me. Van blijdschap spring ik op en begin ik Rob te knuffelen. Dan kijk ik weer om naar Raoul en bedenk ik me dat het bloed nog steeds uit zijn arm stroomt. "We moeten hem helpen Rob" Voorzichtig knikt hij. Zie ik nou tranen in zijn ogen? Ik wist wel dat Rob dit alles ook niet aan zou kunnen. Ik ren zo snel als ik kan naar mijn kamer en ik pak wat ehbo dingen die ik nodig heb. Dan ren ik weer terug. Snel verzorgen Rob en ik de wond in zijn arm, maar of we het goed doen, dat weten we niet. "Er moet eigenlijk wel naar die wond gekeken worden hoor. Zal ik 112 bellen?" Ik heb geen idee of ik Rob echt kan vertrouwen nu, maar ik wil het beste voor Raoul. "Doe maar, er is alleen wel een grote kans dat ze er dan achter komen dat wij Raoul hier zeg maar gevangen hebben genomen" Rob antwoord aarzelend, maar instemmend. "Dat maakt me op dit moment echt helemaal niets uit. Het kan niet goed zijn dat Raoul nog steeds buiten bewustzijn is, dus ik wil dat er naar hem gekeken wordt. Oh en trouwens, ik stond toch al dagen niet meer aan jullie kant. Dat hele plan kan echt niet en hoe Matthy de leiding neemt en helemaal afwijkt van het plan door ineens messen te gebruiken, vind ik nog het ergste. Waarom was dit plan überhaupt ontstaan?" "Ik had al door dat je aan zijn kant stond door de tranen in je ogen net. Ik weet echt niet waarom ik niet net als jij gewoon expres mis gooide. Het spijt me zo, dit is allemaal mijn fout"
-
112 is gebeld en de ambulance is onderweg. Matthy is er op de één of andere manier nog achtergekomen ook. Boos loopt hij op ons af met een grote tas in zijn hand. "Ik krijg jullie nog wel" Dan loopt hij met Milo het gebouw uit. Even later hoor ik een auto starten.
"Houd nog even vol Roel, de ambulance is er bijna" Zachtjes fluister ik tegen hem aan. Ik weet niet eens of hij me hoort.
"Hoe gaan we straks uitleggen wat er is gebeurd. Moet ik gaan bekennen dat ik dat mes heb gegooid? Maar dan ga ik gelijk de bak in. Shit, waar heb ik mezelf in weten te krijgen" In paniek begint Rob al zijn gedachten uit te spreken. Ik zie hoe hij begint te huilen en ik trek hem in een knuffel. "Al moeten we de bak in, we zijn met z'n tweeën. We komen er wel doorheen"
