Ik lig al een tijdje in mijn bed te wachten totdat de rest slaapt. Gisteravond heb ik spullen verzameld om de wonden van Raoul schoon te maken om infecties te voorkomen. Ik hoop dat ik daar nog op tijd mee ben.
-
Het is tijd om naar Raoul te gaan. Ik pak alle spullen die ik nodig heb en verlaat zacht mijn kamer. Ik heb er gisteravond ook voor gezorgd dat de camera in de kamer van Raoul vast staat op het beeld dat Raoul in de kamer ligt te slapen, zodat de jongens en Lieke niet gaan merken dat ik bij Raoul ben geweest zonder hem iets aan te hebben gedaan.
Zacht en langzaam open ik de deur van de kamer van Raoul. Ik kan niet zien waar hij is, omdat het zo donker is. Ik sluit zacht de deur. "Roel?", fluister ik zacht. "W-wat wil je?" Met een trillende stem krijg ik antwoord van Raoul. "Waar ben je?" Eigenlijk verwacht ik niet echt een antwoord van Raoul, aangezien hij waarschijnlijk denkt dat ik hem pijn kom doen. Maar tot mijn verbazing krijg ik toch antwoord. "I-in de hoek" Mijn ogen beginnen al iets meer te wennen aan het donker, waardoor ik de schaduw van Raoul kan zien. Ik loop richting Raoul als ik zie dat hij juist steeds verder de hoek in kruipt. "Rustig, ik kom je alleen maar helpen" "Helpen? Met sterker worden zeker? Of vind jij me niet zwak?" Die opmerking had ik niet verwacht. Het klonk alsof Raoul ineens een beetje moed had gekregen om zoiets op zo'n boze toon te zeggen. Natuurlijk heeft hij ook het recht om boos te zijn.
Eenmaal bij Raoul aangekomen, ga ik naast hem zitten. Ik zet de spullen naast me neer en ga op zoek naar de wond op zijn been. "Au" Volgens mij heb ik de wond gevonden, want Raoul trekt meteen zijn been weg. "Sorry, ik kon niet goed zien waar die wond zit. Kom eens met je been. Dan kan ik de wond schoonmaken"
Als ik beide wonden heb schoongemaakt, sla ik mijn armen om Raoul heen voor een knuffel. Raoul vertrouwt me en geeft me een knuffel terug. Zacht hoor ik af en toe wat gesnik, maar ik heb het gevoel dat hij zijn tranen nog steeds in probeert te houden. "Laat het maar gaan Roel. Je hebt je al veel te lang groot gehouden" Hij luistert naar me en laat zijn tranen vloeien. Zacht wrijf ik over zijn rug om hem een beetje te troosten. Nu is het het goede moment dat ik mijn excuses aan moet bieden. "Het spijt me enorm van die stomp in je buik. Ik had het echt niet mogen doen. En het spijt me ook echt heel erg dat je hier moet zijn. Ik ga er voor zorgen dat je hier zo snel mogelijk weg bent. Dat beloof ik je" ik verwacht niet dat Raoul me gaat vergeven, maar dat is niet erg. Ik heb tenminste wel mijn excuses aan kunnen bieden. "H-het is oké Koen. Echt waar" Ik hoor de woorden uit zijn mond komen en ook bij mij beginnen er tranen te ontstaan in mijn ogen. Na een tijdje zo te hebben gezeten, moet ik echt weer gaan, voordat de rest er achter komt.
Ik laat los en sta langzaam op. "Morgen kom ik je eten brengen. Ik kan je niet beloven dat het heel veel zal zijn, maar ik zal mijn best doen om zo veel mogelijk mee te brengen" Met die woorden verlaat ik de kamer en ga ik weer terug naar mijn bed.
-
Eenmaal in bed merk ik dat ik me een stuk beter voel nu Raoul me een soort van heeft vergeven. Met die gedachte lukt het me om na een tijdje in slaap te vallen. Morgen ga ik verder met het bedenken van een plan.
