နတ်နဂါးစစ်သည်

၁၄၅( လင်လဲ့ နေထိုင်ခြင်း၏ နောက်ကွယ်မှ ရည်ရွယ်ချက် )

"အို..."

လင်ချူရွယ် ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ။

"ကောင်းပြီ... ဒါဆိုလည်း ငါ ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်..."

ဖုန်းချပြီးနောက် ရှုချန်း၏ ကွန်ဒိုကို ကြည့်ကာ လင်ချူရွယ်တစ်ယောက် အထီးကျန်သကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရ၏။ သူမ၏ မိဘများ ပြန်သွားပြီဖြစ်၍ ရှားရှားပါးပါးရသော အားလပ်ရက်ကလေးတွင် ရှုချန်းဆီသို့ သူမ လာရောက် လည်ပတ်ချင်ခဲ့သည်။ သို့သော် ထို အနှီအမျိုးသားမှာ ရှန်ယောင်၏အိမ်သို့ အမှန်တကယ် ပြောင်းရွှေ့သွားမည်ဟု မည်သူ ကြိုတင် သိရှိနိုင်ပါမည်နည်း။

ရှန်ယောင် ခေါင်းငဲ့ကြည့်လိုက်ကာ ...

"ဘယ်သူလဲ... မိန်းကလေးအသံကြားလိုက်တယ် ထင်တယ်... နင့်ရည်းစားလား..." ဟု ရယ်ရင်းမောရင်း မေးလိုက်၏။

ရှုချန်းက ရိုးသားပေသည်။

"ချူရွယ် ဆက်တာလေ..."

ရှန်ယောင် တစ်စက္ကန့်မျှ ကြောင်အသွား၏။ သို့သော် ရှုချန်းနှင့် ချူရွယ်မှာ ငယ်ရွယ်စဉ်ကတည်းက သိကျွမ်းခဲ့သည်ကို ရှန်ယောင် သတိရမိသည့်အတွက် သက်ပြင်းတစ်ချက်သာချ၍ ချက်ချင်းမေးလိုက်၏။

"ဒီလို ဖုန်းဆက်ပုံကိုထောက်ရင် နင်နဲ့ ချူရွယ်မှာ တော်တော်လေးကောင်းတဲ့ ဆက်ဆံရေးရှိတယ် မဟုတ်ဘူးလား..."

ရှုချန်း ခေတ္တမျှ ရပ်လိုက်ကာ ရှန်ယောင်ကို ကြည့်၍ ခါးသက်သက် ပြုံးလိုက်သည်။

"ငါတို့ ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ရှိခဲ့တာပေါ့..."

"ဪ... ဒါဆိုရင် အခုတော့ အခြေအနေ သိပ်မကောင်းဘူးပေါ့..."

ရှုချန်း မည်သို့ဖြေရမှန်းမသိ၍ ခေါင်းခါယမ်းပြလိုက်သည်။

ဖွင့်မပြောဘဲ တိတ်တခိုး ငယ်ရည်းစားများအဖြစ် ကြီးပြင်းလာခဲ့သော်လည်း ရှုချန်း၏ နောက်ခံကြောင့် လင်ချူရွယ်အတွက် ပေးစွမ်းနိုင်မည့်အရာ မရှိ၍ ရှုချန်းခမျာ ခံစားချက်များကို မြှုပ်နှံကာ နောက်ဆုတ်ရန်မှ တစ်ပါး ရွေးချယ်စရာမရှိဟု ဆိုရပေမည်။ ထို့အတူ လင်ချူရွယ်မှာလည်း မာနကြီးသော မိန်းကလေးတစ်ဦး ဖြစ်၍ ရှုချန်းအပေါ် ခံစားချက်များ ရှိနေသည့်တိုင် စတင်ဖွင့်ပြောရန် မဖြစ်နိုင်။ ထို့ကြောင့် နှစ်ဦးစလုံး၏ အကောင်းဆုံးသော အချိန်အခါများ လွဲချော်ခဲ့ရလေတော့သည်။