- ხო ხედავ, რომ დაღლილი მოვდივარ ეს დედამოტყნული! ხომ შეიძლება, რომ ხელი შემიწყო, არა?! რატომ მაღიზიანებ გინდა რომ ერთ დღეს ხელებში შემომაკვდე? — ღრიალით მომვარდა. სახეზე ძარღვები ეტყობოდა, გაწითლებული იყო ბრაზისგან, მოვიდა და ყელზე ძლიერად მომიჭირა ხელები.
ვერაფერს ვამბობდი, ცრემლები ისე მომდიოდა, თვითონაც ვერ ვიაზრებდი.
მეგონა გავითიშებოდი.
- ჯონგუკ, რას აკეთებ! — დედამისი შემოვარდა ხელები გააშვებინა და მთელი ძალით გააწნა სილა. — სრულ ჭკუაზე ხარ? სულ შეიშალე? რას აკეთებდი!
- ეს შენ არ გეხება, დედა! — ამის გაგონებაზე ქალმა მეორედ გააწნა სილა.
- სულ შეიშალე, ჯონგუკ! რას აპირებდი..
- ის უბრალო მსახურია!
გული მტკიოდა, სხეული ამეწვა, ამაზე დიდი ტკივილი ჩემთვის მას არასდროს მოუყენებია. ყველაფერს ნიშნავდა ჩემთვის, ყველაფერს! მისთვის მზად ვიყავი ყველაფრისთვის! მის გამო ყველაფერს დავთმობდი! მან კი სასიკვდილოდ გამიმეტა.. დედამისი რომ არა იქვე განვუტევებდი.
ოთახიდან გავვარდი და ჩემ ოთახში შევედი. კარები ჩავკეტე და დაიწყო ჩემი ისტერიული ტირილი.
როგორ შეეძლო.. ასე ძალიან როგორ გაღიზიანდა, რომ ბალიშის გამო ეს გაეკეთებინა.. სხვა დროს რა იქნება ნეტა.. დანა? თუ იარაღი..
შეეძლო ეთქვა "არ მსიამოვნებს", სხვანაირად იქნებოდა ყველაფერი მაგრამ არა..
მგონი ჩემი ადგილი დამავიწყდა.. ამაში მართალია ჯეონი.
დავწყნარდი. ცოტახანს წამოვწექი. ფიქრის დროს ჩამეძინა.
Author's POV:
ჯონგუკი ოთახში ჩაიკეტა და მომხდარის გაანალიზება დაიწყო.
ხელები თავზე დაიწყო
- შეგეცი..
ვისკი გადაკრა.
- ხვალ დაველაპარაკები...
