HEAVEN KNOWS

Secret

Author's POV



Parang nabingi si Freen sa narinig niya.Para itong bombang sumabog sa tenga niya, di siya nakapagsalita, namanhid ang buong katawan niya.

 "I'm sorry Freen! Kelangan kong gawin to, di para sa sarili ko kundi para na rin sa ating dalawa. Sana maintindihan mo ko." - becky

Saka lang bumalik sa katinuan si Freen nang muling nagsalita si Becky.

 "No! Ayoko babe! Di ako papayag sa gusto mong mangyari!" - freen

Napatayo si Freen dahil sa narinig niya kay Becky.

"Babe naman, walang ganyanan. Nangako tayong walang iwanan, diba? Iniwan na nga tayo nang anak natin tapos iiwan mo rin ako?" - freen

Frustated na pahayag niya kay Becky habang nakatalikod siya rito.Tumayo si Becky at niyakap niya nang nakatalikod si Freen while crying. Naka backhug siya rito at pinipigilang wag humarap sa kanya dahil baka di rin niya kayanin at baka bawiin lamang niya ang kanyang mga sinasabi kanina.

Pinilit ni Freen na umikot paharap kay Becky para muli niya itong matitigan sa mga mata at siguruhin na di ito nagbibiro sa mga sinabi nito. At successful naman siya sa nagawa niya kahit mahigpit pang nakayakap si Becky sa kanya at nagpatuloy siya sa pagsasalita.

 "Babe, please... Please stay, please don't leave me." - freen

Hinawakan niya ang mukha ni Becky at inangat ito para mag abot ang tingin nilang dalawa dahil nakayuko lang ang huli at umiiyak. Di ito makatingin ng diretso sa kanya.

 "Freen... kailangan kong gawin ito." - becky

Pagsisimula ni Becky sa nais niyang mangyari sa kanila ni Freen. Kumalas na siya sa pagkakayap at muling nagsalita.

"Alam kong kahit hindi mo sinasabi sa akin, nasasaktan ka pa rin sa tuwing nakikita mo ko. Iniisip ko na sa tuwing magtagpo ang mga mata natin ay parang sinisisi mo ako sa pagkawala ng anak natin. " - becky

 "No!" "Hindi totoo yan! I never blamed you beck. God knows how much I love you and our daughter!Na kahit kelan di kita sinisisi sa nangyari. Aksidente ang nangyari babe and walang may gusto nun!Akala ko ba magiging ok na tayo after nating magpacounselling pero bakit ganito? Akala ko ba ok na tayo?!" - freen

Medjo tumaas na ang boses ni freen sa pagkakataong ito. Di pa rin siya makapaniwala sa gustong mangyari ni Becky.

"Freen sana maintindihan mo rin ako! Gagawin ko to para sa atin. Gagawin ko to para sa sarili ko. Simula ng mawala ang anak natin di na ako naging buo pa freen, alam mo ba yun? Na sa tuiwng nakikita kita naaalala ko siya? Naaalala ko kung gaano siya kasaya nung nabubuhay pa siya. Na sa tuwing naririnig ko ang boses mo para ko na ring naririnig ang anak ko, pero worst is sa tuwing nararamdaman ko ang presensiya mo unti unti ko ring naaalala kung pano ko bawian ng buhay ang anak natin. Dahil hanggang ngayon freen di ko magawang patawarin ang sarili ko. At yun yung mga bagay na nagiging dahilan para...."  - becky

Napatigil si Becky sa pagsasalita nang mapagtanto niya ang kanyang mga huling sinabi.

"dahilan para ano beck?" - freen

Takang tanong nito sa kanya.Umiling si becky para iwasan ang tanong na iyon ni Freen.

 "wala, just forget it." - becky

 "no! may dapat ba akong malaman beck? May tinatago ka ba sa akiin? Please tell me naman oh?!" - freen

Pagmamakaawa ni freen kay becky na sabihin kung ano man ang kang nililihim dahil umiwas na ito bigla.

 "I said nothing! Ok!?" - becky

Freen startled when beck suddenly shouted.

Lingid sa kaalaman ni Freen, Becky secretly go to a psychiatrist dahil paminsan minsan nagfaflashback ang nangyaring aksidente sa kanyang utak, lalo na't nakita mismo ng mga mata niya kung paano naghihingalo ang anak niya noon habang tinatawag siya nito. Lagi rin siyang nananaginip sa anak niya na halos gabi gabi siya nagigising na hilam sa luha ang mga mata. She also suffer a panick attack and it triggers always pag may malalakas na busina o tunog ng mga sasakyan.

Kaya minabuti na lamang niyang ilihim ito kay Freen para di na ito mag-aalala pa...

"alam kung may di ka sinasabi sa kin beck. Bakit becky, ikaw lang ba ang nasasaktan sa nangyari? Eversince our daughter gone you also left me beck. I never felt you anymore. I never blame you to what happened to her. No one blames you. And it hurts me so much seeing you like that. I want to say to you na sana ako nalang. Na sana ako yung naghihirap at hindi ikaw. Na sana ako nalang ang nawala and not our daughter."  - freen

Napahagulhol na si freen pagkatapos niyang sabihin ang mga salitang iyon.

" It hurts here!"Patuloy niyang sabi habang nakaturo sa kanyang dibdib kung nasaan ang puso niya. - freen

" please babe, don't leave me llike this. " - freen

Pagmamakaawa niya kay becky at lumuhod pa siya habang patuloy na umiiyak sa harap nito.Napapikit si becky at iniwas ang kanyang kamay nang akmang hawakan ito ni freen habang nakaluhod sa harap niya.

Iniwas ni becky ang katawan niya nang akmang yayakap si freen sa kanya. nagsimula na siyang humakbang sa kung saan ang mga maleta niya na kanina pa nakahanda. Kanina pa niya gustong umalis kung hindi lang siya naabutan ni freen.

Hilam ng luha ang mga mata nang humakbang siya paalis ng bahay na yun. No, hindi lang bahay yun kundi ang tahanan niya.

At sa huling pagkakataon muli siyang humarap at tiningnan ang lugar kung saan siya bumuo nang pangarap nang isang masayang pamilya.

BABALIK AKO. I WILL ALWAYS BE BACK TO WHERE MY HOME IS....I WILL BE BACK TO YOU MY FREEN...