Naucz mnie kochać | Miraculous

1. Powrót do domu

Niegdyś znany syn jednego z najbardziej cenionych projektantów mody na całym świecie, a dziś jedynie marionetka w rękach najbliższych. Kiedyś nie przyszłoby mu do głowy, że będzie porównywać się do lalki. Wypełnionej bawełną, zszytą nicią. Z zewnątrz idealna, ale w środku stworzona z tworzywa sztucznego. Tak piękna zabawka, którą traktowano jak skarb dopóki nie otrzymało się nowej. Teraz leżała w kącie, zepsuta i zakurzona.

Znajdując się w swoim mieszkaniu patrzył się na Nowy York. Odizolowany i zupełnie samotny. Adrien Agreste, którego wszyscy znali już dawno pozostał zapomniany. Z ciepłego człowieka, który emanował szczęściem został zastąpiony mężczyzna bez emocji. Dokładnie 1459 dni temu dowiedział się czym naprawdę był. Był prawdziwą marionetką w rękach ludzi których kochał najbardziej. Zaufał matce, zaufał ojcu, a nikt przez lata nawet nie próbował powiedzieć kim był.

Zadawał sobie pytanie;
Czy to coś zmieniało? Odpowiedział była prosta - Wiele. Niektórzy w Paryżu mogliby traktować Emopotwora jako wytwór Magii do zdobycia cennych Miraculi. Inni może zrozumieliby, że ten "byt" jest taki sam jak każdy człowiek. Niestety, jakże się pomylił. Nawet własny ojciec traktował go jak zwykłego potwora, którego zawsze można zlikwidować za pomocą posiadania Miraculum Pawia. Przewagę miał albowiem ten, który posiadał dwie bliźniacze obrączki zdobiące serdeczny palec lewej dłoni ex-modela. Za ich pomocą był kontrolowany przez całe życie. Przynajmniej tak mu się wydało. Kiedy dowiedział się prawdy zastanawiał się ile decyzji podjął sam, a ile ojciec bądź matka. Kiedy miał wolną wolę... I kiedy powstał.

Doskonale pamiętał walkę z Spełniaczem Marzeń, z którym walczyli mając 14 lat. Nie miał żadnych marzeń. Czy został trafiony, nie wiedział do dziś. Najważniejszy bowiem był fakt, że Adrien Agreste nie miał marzeń. Był bezduszną marionetką w rękach innych ludzi. Żeby odciąć sznurki postanowił wyjechać za granicę. Ułożyć sobie życie w miejscu, gdzie nie będzie w zasięgu osób, które jego życie zamiast zabarwić to wybieliły. Ukończył studia, znalazł dobrą pracę... Wszystko brzmiało jakby jego życie na nowo się ułożyło. To wszystko była BUJDA!

Był bardzo samotny... Bardziej niż zwykle. Nie miał tu tak naprawdę nikogo. Po wyjeździe dużo osób próbowało z nim nawiązać kontakt... Nino, Alya... Marinette.

Marinette... - Jej imię zawsze wzbudzało w nim emocję, których nie chciał dać do głosu. Od roztania myślał o niej codziennie. Godzinami... W ostatniej klasie ich relacja tylko się pogłębiła i zaczęli coś do siebie więcej czuć. Ciężko było mu nazwać ją przyjaciółką, ponieważ czuł jakby była kimś więcej. W ostatniej klasie otworzył klapki z oczu i zobaczył ją w innym świetle. Podłapali świetny kontakt, spędzali wiele czasu razem. Wspólne granie w Ultra Mecha Strike III, wypady do André... Spacery w ich parku. Może to brzmieć jakby byli parą, ale tego nigdy nie nazwali. Nie było między nimi namiętności. Jedynie obejmowanie się wchodziło w grę. Chciał z czasem wpłynąć w kolejne poziomy, lecz nie było im to dane. Pod wpływem przerażenia dokonał największego głupstwa i stracił szansę na jedyne szczęście. Przed dłuższy czas ona była jego światełkiem w ciemności... Lecz nawet ona okazała się zbyt duża. Nie rozgarnął jej tylko bardziej się w niej gubił i utracił swoją drogę do domu...

Otrząsnął się z myśli zakładając znów maskę zobojętnienia. Musiał się wziąć w końcu do roboty. Mieszkanie nie posprząta się samo, kolacja sama się nie ugotuje... Aż przypomniał sobie jak z mamą kiedyś gotowali. Rozrabiając w kuchni na całego, bawiąc się przy tym świetnie. Ich radosne, piękne śmiechy rozchodziły się po rezydencji nadając jej barw inna niż czerń oraz biel. Często przyglądał się temu Gabriel, który nie raz skończył w mące. Obydwoje nie mogli z niego do końca dnia, a on... Nawet się dołączał. Lubił się wtedy na nich mścić. Nim się obejrzeli musieli zaczynać od nowa, ale niczego nie żałowali. Uwielbiali w ten sposób spędzać czas.