Yalandan Mutluluk hikayesinin devam serisidir.
Yağız Ata ve Özüm Erim'in çocukları olan Yalaz Yasin'in de hikayesidir.
Bazen hayat sizi bazı şeylere mecbur eder ve hikayeniz de kaderiniz gibi o an şekillenir.
Yaptığınız seçimlerle ya geç kalırsını...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Küçük kardeşiyle göz göze geldiğinde uzunca iç çekti.
-Cerenikom, bu yaptığın hiç hoş değildi...
-Ne yaptım ki abla ?
-Misafirimizi kaçırdın. Bu yeterli değil mi ablacım ?
-Ama ben sadece sizi komik buldum.
Ablasının kalkan kaşıyla da yerinde sallandı.
-Burnunun üzerindeki kremle çok komik görünüyordu çünkü.
-Krem mi ?
-Evet.
-Sen buna mı güldün yani?
Başını salladı, hı hı demesi arasında. Bir an Manolya'nın ödü kopmuştu onları öyle görüp başka şeyler düşünür diye. Ciddi görüntü çizip biraz azarlar gibi konuşmasının sebebi de aslında bu durumu örtbas etmekti. Çocuğa en olmayacak şekilde yakalanmayı kim isterdi sonuçta. Yanakları kızardı yeniden. O anları hatırladıkça çok utanıyordu. Asla olmaması gereken bir yakınlık olmuştu aralarında ve bu doğru değildi. Yani gerçekten böyle olmamalıydı. Kardeşinin yanına gidip yere çöktü ve onun küçük ellerini tuttu.
-Özür dilerim tatlım. Ablan bu aralar birazcık gergin.
-Neyin var abla ?
-Çok önemli şeyler değil ablacım. Sen şimdi bunları düşünme ve sütünü ısıtalım da onu iç. Sonra da bir güzel uyu.
-Zaten bunun için gelmiştim buraya ben de. Yalaz Yasin abi gitti diye düşünmüştüm. Bana ona güldüm diye küsmüş müdür abla ?
Yüzünü asan kardeşinin çenesini okşadı.
-Ah, hayır tabii ki güzelim. Neden küssün ki zaten.
-Ne bileyim...
Omuz silkti Ceren.
-Hemen gitti. Eskiden beni de öperdi.
Manolya kıpkırmızı kesildi. Ne demek beni de... Kardeşi yoksa...Bir ikinci el yakma krizi yaşamadan ocağın altını kapattı ve bardağına sütü boşaltıp ona uzattı. Aklını bulandıran düşüncelerini silip ona gülümsedi.
-Acelesi vardı canım. Yoksa tabii ki seni öpmeden gitmezdi.
-Ben gelmeseydim seni öpecekti ama değil mi ?
Manolya gözlerini sonuna kadar açıp kardeşinin adını fısıldadı ama küçük kız onun aksine kıkırdadı.
-Çok ayıp ablacım. Bunlar nasıl sözler böyle... Elim yandığı için yardımcı oldu Yalaz Yasin abin. Dedim ya.
-Evet, kötü görünüyor gerçekten.
Elini okşadı küçük parmaklarıyla. Manolya da kardeşine gülümsedi. Çocuktu işte. Ki düşündüğü şey doğruydu. Eğer az daha gecikseydi o öpücük hayata geçecekti. Manolya ondan çok kendine kızıyordu. Hakkında neler düşünüyordu kim bilir... Bunu deli gibi merak etse de sorabilecek konumda değildi. Üstelik bir daha görüşüp görüşmeyecekleri bile net değildi.
