Transatlantic Hearts

deel 3

'Wie is dat?' vraag ik Emma ik wijs subtiel naar de jongen met de bruin warrige haren. 'Dat is Harry knapste jongen van ons jaar maar hij lijkt in niemand geïnteresseerd te zijn.' verteld ze. 

Onze ogen ontmoeten elkaar weer en ik kijk snel weg. Wanneer ik snel een blik terug geef zie ik dat hij al niet meer kijkt. Teleurgesteld gaat Emma op de bank die rechts voor hem staat. Snel wandel ik achter haar en ga ik naast Emma zitten. 

'welkom iedereen, voor de nieuweling mijn naam is mevr. Watson ik zal voor dit jaar je leerkracht Engels zijn' zegt ze op een serieuse toon. ik geef een kleine glimlach en geef een kleine glimp aan de aantrekkelijke jongen die Harry noemt. 

De bel gaat eindelijk, ik heb eerlijk gezegd heel de les niet opgelet. Ik was te druk bezig met mijn eigen gedachtes. 'Wat een saaie les' zegt Emma. 'ja inderdaad' reageer ik. De weg naar gym praat Emma continu maar ik let niet echt op wat ze zegt. 

Als we ons aan het omkleden zijn voel ik me plotseling eenzaam terwijl de meisjes mij de hele tijd achterdochtig aankijken en stiekem dingen achter hun hand staan te fluisteren over mij. 

'trek je er niets van aan, ze zijn gewoon jaloers' zegt Emma alsof ze mijn gedachtes kan lezen. 'jaloers op wat?' op wat zouden ze nu jaloers zijn op mij deze britse meisjes zijn allemaal voortreffelijk.  'jouw natuurlijk ik bedoel je lijkt wel een model!' zegt ze. Ik een model? In Amerika moet ik toegeven wel één van de mooiere personen maar hier? Dat kan ik niet geloven. 

'Ze lijken allemaal wel modellen met hun blonde haren.' zeg ik geërgerd. 'kom we gaan' voeg ik toe zodat ze geen antwoord kan geven. 

De gym zaal is gigantisch en ik merk op dat Harry ook deze les met mij deelt. De leerkracht van gym is een lange gespierde man hij lijkt best jong om les te geven. Ik kijk rond en merk op dat alle jongens hier zo gespierd zijn als ik kijk naar harry valt het best wel mee hij heeft een subtiel gespierd lichaam tegenover de andere. 

Ik heb de naam van onze leerkracht niet opgevangen maar hij zegt dat hij ons in groepjes van twee gaan verdelen om te badmintonnen. 'Emma en Jasper' is het eerste groepje ik wens haar succes met een knipoog. Alle namen zijn opgenoemd ik en Harry zijn de enigste over. Geweldig. 

'Spencer en Harry' zegt de man. Harry loopt ongemakkelijk met zijn handen door zijn haren naar mij toe. Ik voel de kippenvel op mijn armen vormen. Waarom ben ik zo gestresst? Ik heb nog niet eens gesproken met deze jongen. 

'hey' zegt hij. Zijn stem is laag en fascinerend even aantrekkelijk als hij eruit ziet. 'Hey' zeg ik terug. 'dus hoe bevalt je het zover?' vraagt hij. 'Wel oké denk ik.'

'denk je?' vraagt hij fronsend. 'De meisjes hier zijn vooroordelen der dan in Amerika.' zeg ik eerlijk.  Een kleine lach vormt om zijn volle lippen. 'welkom in Engeland wen er maar aan.' zegt hij nu met een brede glimlach. Hij heeft een perfecte lach waar je zelf van moet lachen. ik lach terug en pak een badmintonraket. Wanneer we voor een net staan moet de echte hel nog beginnen. 'ik waarschuw je gym is nooit mijn sterkste vak geweest.' zeg ik schamend. 'Ik dacht dat iedereen in Amerika athletisch was?' vraagt hij. 'ik ben een uitzondering.' 

We beginnen met spelen en het is al een ramp, ik slaag er in een shuttle op Harry zijn hoofd te slagen en de raket tegen mijn arm te zwieren.  Ik moest wel minstens vier keer sorry zeggen voor de domme fouten die ik maak. Hij heeft veel gelachen dus zo erg vond hij het niet denk ik. 

Als de les voorbij is loop ik snel naar de kleedkamers. Ik schaam me dood hoe kan ik zo slecht zijn. 'dus je hebt Harry leren kennen dan?' vraagt Mia me. 'ja' zeg ik kort. 

'ik heb heel lang iets gehad met hem ik zag hoe hij de hele tijd bleef kijken naar me, hij zo nog niet over mij.' zegt ze met een nep lachje. 'ik dacht dat hij in niemand geïnteresseerd was?' zeg ik terug geïrriteerd. 'klopt buiten in mij ik was anders.' ze geeft me een valse glimlach en vertrekt weer. Ik trek me eer niets van aan maar ergens voel ik jaloezie vormen. Hoe is dat zelfs mogelijk ik ben hier nog maar twee dagen minder zelfs. Verward ga ik samen met Emma naar de eetzaal. 

'Wil je buiten of binnen eten?' vraagt Emma. Buiten eten klonk fantastisch weg van alles en iedereen, het weer vandaag is ook beter als gister. 'buiten!' zeg ik opgelucht. We gaan eerst onze lunch halen in de eetzaal er ligt: soep, groenten, pasta, slaatjes, aardappelen en nog meer. 'Het eten hier is heel anders als thuis.' zeg ik tegen Emma. 'In Amerika eten ze alleen pizza en macdonalds niet?' zegt ze. Samen lachen we tot ik mijn broer zie. Ik loop naar hem en geef hem een knuffel het maakt me niets uit wat andere nu denken ik zie hem nu pas en ik heb hem gemist. 

'Spencer! Alles oké?' vraagt hij verrast. ik laat los en besef nu pas hoe overdreven dat was. 'uh ja alles is goed met jou?' vraag ik met schaamte duidelijk te horen in mijn stem. 'ja hoor het valt allemaal wel mee eigenlijk ik had erger verwacht jij niet?' zegt hij. Natuurlijk gaat het bij hem weer zo goed. 'ja ik ook' lieg ik. 

'dat is goed maar uh ik moet verder ik spreek je nog wel!' vluchtig ging hij weg met zijn grote vriendengroep. 

' zullen we naar buiten gaan?' vraagt Emma. ik knik en we gaan naar de grote tuin die uitzicht heeft op de schitterende natuur die vol heuvels staat. 'het is hier zo mooi.' zeg ik oprecht. 

'ik weet het maar New York is vast en zeker ook prachtig.' haar ogen staan groot. 'Ja dat is het, de stad die nooit slaapt. Je moet mijn uizicht van mijn kamer maar is zien je mond zal zeker open staan vooral in de nacht is alles nog mooier. Als ik in de vakantie terug ga moet je echt is mee!' zeg ik en ik meen het. Emma is de enigste persoon die er tot nu toe is geweest voor mij hier, ik ben haar zeer dankbaar en ik voel dat ze mijn enigste vriendin hier zal zijn. Ze kijkt weer met die enthousiaste lach van haar en ik kan het niet laten van mee te lachen met haar. 

Het einde van de dag is al weer aangebroken de laatste lessen waren allemaal even saai en straks is alleen nog het avondmaal. Zo vreselijk is het niet maar zo de komende vier jaar. Dat ga ik niet overleven.

Samen met Emma vertrek in naar de eetzaal. Weeral ligt er van alles op de tafel. Ik pik er een paar dingen vanaf maar zoveel honger heb ik niet zeker niet na dat ontbijt van deze ochtend. We zitten deze keer aan de lange tafel samen met Harry. Ik zie hoe Mia met Harry staat te flirten soms lacht hij mee met haar maar voor de rest lijkt hij niet echt geïnteresseerd in wat ze te zeggen heeft. Onze blikken kruisen elkaar een paar keer maar dat was het dan ook. Terwijl iedereen nog zit te eten ben ik al klaar. 'hey, ik ga al slapen ik ben best moe en heb nog een beetje een jetlag.' fluister ik tegen haar. Ze knikt en ik sta op. ik kijk hoe Harry nog een laatste keer verrast naar me kijkt. 

Het voelt goed om nog even alleen te zijn ik mag er niet te veel aan wennen blijkbaar. Na een uurtje lig ik nog steeds met muziek in mijn oren starend naar het plafond. Ik hoor de deur opengaan en het is Emma. '

'slaap je?' vraagt ze zacht. 'nee ik ben nog wakker.' zeg ik terug. 

'goed kom mee met me of als je niet te moe bent natuurlijk.' vraagt ze. Ik val toch niet in slaap dus waarom niet. ik ga akkoord en we wandelen samen door de lange gangen van de school. Eens we aan een trap aankomen die naar beneden lijkt te gaan volgt Emma die. 

'waar gaan we naartoe?' vraag ik nieuwsgierig. 'je ziet zo.' zegt ze. verward blijf ik haar volgen. 

Ze doet een grote deur open en ik kijk rond me. Overal staan zetels met Tv's en een voetbaltafel en veel andere entertainings dingen. 'welkom bij de hang plek.' ik zie Harry en Mia samen op de zetel bij de tv zitten en jasper die erover zit.