Transatlantic Hearts

deel 6

Het laatste lesuur is weer bijna voorbij en ik kan niet stoppen met te kijken naar de klok die langzamer dan normaal gaat. Ik wist niet dat wiskunde hier zo moeilijk was, dat laat weer zien hoe gemakkelijk het leven in New york was. Ik moet echt is stoppen met aan thuis te denken voor ik losbreek van tranen in de klas. Dat ga ik niet zomaar laten gebeuren voor Mia haar gezicht dan vraag ik om uit gelachen te worden. 

Wanneer de bel eindelijk gaat, weet ik al wat ik ga doen. Naar de schoolbib gaan. 

ik loop zo snel dat ik kan door de gangen om alle blikken van iedereen te vermijden. Ik kom aan en zie dat de kamer weer leeg is. Opgelucht ga ik terug op de zetel zitten waar ik de laatste keer op zat en begin ik verder te lezen in mijn boek.  

Ik lees over hoe tris en four verliefd op elkaar worden en ik kan niks anders dan jaloers zijn. Ik weet het ik zei tegen jasper dat ik niet kwam voor de liefde maar nog steeds wie wilt zo'n liefde nu niet? 

Na uren lezen ben ik de tijd volledig uit oog verloren. Ik kijk op mijn gsm en zie dat avondeten al twee uurs geleden was. Fuck. Emma moet wel super bezorgd zijn. Ik leg men boek weer weg en besluit te terug te gaan. 

ik pak de deurknop maar hoor plots luide stemmen achter de deur en blijf staan. 

"Waarom geef je me geen kans meer Harry wat heb ik gedaan?" ik herken die stem meteen. Mia. 

Ik blijf stil en luisteren. 

"Mia stop het is klaar, ik wil niks meer." Harry. 

Ik weet dat het onbeleefd is om af te luisteren maar je kunt me nu niet meer stoppen. Ik ben te nieuwsgierig. 

"Komt het door die nieuweling? die vuile amerikaan?" roept Mia. 

ouwch

"Nee natuurlijk niet. Ik ken der niets eens ze is niet eens mijn type." 

Mijn hart krimpt inee en ik voel de steek.  Zijn pijnlijke woorden doen meer met mij dan het zou moeten. 

Het is stil en ik hoor even geen stemmen meer. Ik twijfel of ik de deur zou opendoen. 

Ik doe het toch, ik open de deur en zie de lange harry recht voor mij staan. 

fuck

Hij kijkt vragend naar me en zie dan de realisatie op zijn gezicht.  hij kijkt niet blij. 

'was je me aan het afluisteren amerikaan?" 

Voor hem ben ik ook alleen nog maar "de amerikaan". Ik geraak niet uit mijn woorden begin te paniekeren. 

" nee ik wa- ,i-" ik stotter

"je was me aan het afluisteren."

"hopelijk heb je genoten van de show" ik hoor een beetje verdriet in zijn stem. Geeft hij zoveel omdat monster dan? 

"sorry, het was niet de bedoeling. Ik wou net weggaan tot ik geschreeuw hoorde op de gang en ik wilde er niet tussen komen." Aarzelend probeer ik rustig te blijven. 

het blijft stil en ik zie hoe hij intens naar me blijft staren. 

zonder dat ik het door heb springen mijn woorden eruit. 

"ben ik echt niet je type?" 

waarom zei ik dit luidop???

ik zie een kleine grijns verschijnen op zijn gezicht. Ik blijf stil en bekijk hoe zijn wit t-shirt zijn spieren perfect laat zitten. 

" nee maar dat hoop je wel hé?" hij geniet ervan mij zo beschaamd te zien. Ik voel mijn wangen rood worden en kijk weg. 

Voor ik het weet voel ik zijn lange vingers mijn kin pakken en mijn hoofd naar de zijne te draaien. 

Hij staat ineens heel dicht bij mij en ik voel zijn adem tegen mijn gezicht. Ik ruik zijn parfum die heel duur lijkt en probeer kalm te blijven. 

"wat doe je?" vraag ik stil

"hebben je ouders je nooit geleerd dat afluisteren onbeleefd is? Of leren ze je geen manieren in Amerika?"

ik voel mijn woede aankomen. Wie denkt hij wel niet dat hij is om zo over mijn ouders hun opvoeding te praten? 

"je weet helemaal niks, niet over mij en niets over mijn ouders. Ik heb al sorry gezegd oké mag ik nu doorgaan. "

zijn grijns wordt groter. Wat is er mis met deze jongen? 

"ze is toch niet zo verlegen huh." hij lacht bijna. 

hij houd me weer dichter bij en fluisterd iets in mijn oor. 

" zorg dat ik je niet weer betrap, Spencer. "

Hij laat weer los en ik maak dat ik weg ben. Ik loop zo snel mogelijk terug naar de kamer en probeer op adem te komen. 

Wat is er zo net gebeurd? 

"

#

"Spencer!" hoor ik emma roepen vanuit haar bed. 

"waar de hell was je?" ze lijkt bezorgd ik heb medelijden nu dat ik haar zo heb achter gelaten. 

"sorry ik was de tijd uit oog verloren bij het lezen." ze knikt 

"Ik heb wat eten meegsmokkeld uit de cafetaria, ik dacht wel dat je honger zou hebben." 

ze legt het broodje met hesp voor me en ik bedank haar.