Transatlantic Hearts

deel 2

'Het is pra-' 

'Prachtig' onderbreekt mijn broer mij midden in me'n zin. 

Onze ogen staan groot en vol verbazing. Ik had thuis al wel wat foto's gezien, maar in het echt is het nog mooier dan ik had gedacht. Er stond al een lange slanke vrouw klaar voor ons te begeleiden. 'Hallo, aangenaam mijn naam is Beatrice Moore hoofddirectrice van Sedbergh boarding school welkom!' verteld ze enthousiast. Ze schud vrolijk haar handen in die van mij en Thomas en begint met het rondleiden van de school. 

'Hoe verliep jullie vlucht jullie kwamen nochtans van ver niet? Wat was het nu weer Boston?' vraagt ze nieuwsgierig. 'Alles verloop heel vlotjes en we komen vanuit New York.' antwoord Thomas vriendelijk. 

'ooh New York prachtige stad!' zegt de directrice. Ze laat ons de eethal, bibliotheek, studeerkamer en elke kamer die er is allemaal zien. 

'zo dat was het een beetje, owja de kamers natuurlijk! Het gebouw van de jongens is recht tegenover die van de meisjes. Uiteraard zullen jullie je kamer moeten delen met een andere leerling.'

Natuurlijk dat ook weer. De komende vier jaar een kamer delen met iemand. Helemaal geweldig dit! 'Dankjewel voor de rondleiding ik denk dat we de kamers van hier uit wel zullen vinden.' zegt Thomas.

'Oké, Thomas jij zit in kamer 15 op de tweede verdieping en Spencer jij hebt kamer 7 op de eerste verdieping.' zegt ze.  We glimlachen allebei nog een laatste keer als Mevrouw Moore weg wandelt van ons. 

'Zo het valt tot nu toe allemaal nog wel een beetje mee niet?' vraagt Thomas. 'Buiten het delen van onze kamer ja denk ik.' zeg ik eerlijk. 'Kom, dan heb je al gelijk een vriendin.' zegt hij. Misschien heeft hij wel gelijk dan heb ik meteen al iemand zonder echt moeite te moeten doen om vrienden te maken. 

Als we aankomen in een grote gang staan er twee grote openingen aan elke kant. De ene kant gaat naar jongens slaapkamers en de andere naar de meisjes. 'jij red je wel verder?' vraagt hij.

'ja' zeg ik kort. 'goed ga voor nu maar best slapen ik zie je morgen wel oké?' 

'oké' zeg ik weeral kortjes. Hij gaat de ene kant open ik de andere. Ik kijk rond me en zie een kleine maar gezellige hal met zetels en een pooltafel. Het is ongeveer 18:00 en Mevr. Moore vertelde dat iedereen naar het kleine dorp vlakbij is. Dus dat betekent dat ik voor nu nog alleen in rust me kan vestigen. 

'kamer 7 eerste verdieping' herhaal ik nog eens. Als ik voor kamer 7 sta open ik de deur en zie ik een meisje aan haar bureau zitten. 'ow sorry' zeg ik verbaasd. 

'Dus jij moet Spencer zijn!' zegt ze enthousiast. 'uh ja' zeg ik. 

'Dan zit je juist kom binnen!' reageert ze luid. 'Ik ben Emma Miller aangenaam kennis maken.' 

'aangenaam' zeg ik zachtjes. 'hoe was je vlucht? iedereen weet dat je helemaal van New york komt, sorry ik ben een beetje te opgewonden. Er komen niet veel nieuwelingen en zeker niet helemaal van Amerika. Dus iedereen staat al wel een beetje te wachten op je komst.' schreeuwt ze bijna. 

'ik weet zeker dat je uitgeput bent dus ik zal je koffers pakken en ga jij maar rustig je roes uitslapen morgen vertel ik wel alles dat je moet weten.' 

Ik knik en bekijk hoe het rosharige meisjes die vol sproetjes staat mijn koffers pakt en ze voor mijn bed neerlegt. 'dankjewel' zeg ik. 

'Maakt ni uit ik ben blij dat ik eindelijk een kamergenoot heb.' zegt ze plotseling stilletjes. Ze kijkt bijna beschaamd naar mij. Misschien hebben we dat dan gemeen allebei niet goed met vrienden maken. 

Ik ga liggen op het bed en voor ik het door heb zijn mijn ogen al gesloten. 

Ik spring overeind wanneer ik een luid geklop hoor op de deur. 'wat is er aan de hand?' zeg ik ongerust. 'Ow dat is het teken dat we moeten opstaan en naar de ontbijtzaal moeten vertrekken.' zegt Emma die al uit haar bed is. 

'En heb je goed geslapen?' vraagt ze vriendelijk. 

'ja heel goed zelfs' zeg ik eerlijk.  'uitstekend nu kan ik je eindelijk alles vertellen!' 

Hoe is het mogelijk dat iemand zo veel energie heeft in de ochtend. Ik sta op en begin me om te kleden. Nu ik de kamer in daglicht zie is het redelijk klein we hebben een kleine badkamer en de kamer is verdeeld door twee aan de linkse kant slaap ik en aan de rechtse Emma. 

Als ik klaar ben vetrekken we naar de ontbijtzaal. Ogen staren me diep aan, ik voel hoe iedereen me oordelend aankijkt en ik word er ongemakkelijk van. Eens aangekomen in de ontbijtzaal word het ineens stil en kijkt iedereen me recht aan. 'waarom staart iedereen?' vraag ik Emma. 'Je ben nieuw duh dat zei ik gisteren toch al, iedereen had je al verwacht.' zegt ze. 

Wanneer we aan één van de lange tafels gaan zitten bekijk ik wat er allemaa te eten valt. Ik zie thee en boontjes met worst ook zijn er eieren en tomaten? vreemd denk ik bij me zelf. Ik kijk rond me of ik Thomas ergens zie maar de zaal is te groot en te druk. 

'Dus jij bent de nieuweling' hoor ik een stem links over me zeggen.

Ik kijk naar de blonde jongen hij heeft een bril en lijkt me best aardig. 'ja klopt' reageer ik. 

ik hoor gelach rondom mij. Wat is er zo grappig? vraag ik mezelf af.  'je hoort wel dat het een Amerikaan is.' zegt een hoge irritante stem die naast de jongen zit. Ik krimp bij een de eerste ochtend en het gaat al geweldig. 'laat haar doen ze is hier nog maar sinds gisterenavond.' zegt Emma. Ik ben blij dat ze voor me opkomt zelf zou ik het niet kunnen.  

'oké dus die blonde jongen is Jasper en het meisje naast hem is Mia.' zegt Emma.  'aangenaam zeg ik stilletjes tegen ze. 'wat zei je?' zegt Mia. Ze is plaagt me nu al ik zie de valse grijns op haar dunne hoofd en ik wordt er automatisch geïritteerd aan. 'aangenaam.' zeg ik luider als daarnet. Ze reageert niet en vult haar bord met worstjes. 

'Ik heb gehoord dat je broer wel een lekker ding is.' Zegt Mia ineens. Ik geef geen antwoord mijn blik zegt al genoeg. We staren elkaar intimiderend aan tot we onderbroken worden door een luide stem van de directrice. 

'Beste leerlingen we willen jullie van harte welkom brengen aan onze twee nieuwe studenten helemaal van New York. Spencer en Thomas Brown zouden jullie even willen recht staan?' 

oh nee doe me dit alstublieft niet aan. Ik blijf verstijfd zitten tot Emma me een duwtje geeft en ik wel moet. Bibberend sta ik op en kijk ik rondom me. Thomas staat aan de andere kant van de zaal en hij geeft me een kort lachje ik zie dat hij al meteen vrienden heeft gemaakt op de manier dat hij staat te lachen met de twee jongens naast hem.  Ik kijk naar rond tot mijn blik stopt bij een jongen met bruin warrig haar. Nog nooit heb ik iemand gezien die aantrekkelijker is dan hem. Mijn gedachten worden verstoort. 'Spencer?' zegt mevr. Moore. Ik heb niets gehoord van wat ze zei en de mooie jongen kijkt fronsend naar me. 'uh sorry ik heb u niet gehoord.' zeg ik stilletjes en ik hoor hoe de zaal begint te giechelen. 

'Ik zei van harte welkom kun je wat vertellen over jezelf?' vraagt ze. Waarom doet ze mij dit aan? 

'uhm' het blijft lang stil. Ik weet niets uit mijn mond te laten komen. Het voelt alsof ik een paniekaanval krijg. 

'In ieder geval we zullen het doorheen het jaar welk achter komen.' zegt Mevr. Moore. Alsof iedereen het zag dat ik compleet stil viel. Ogen blijven me aanstaren tot ik ga zitten en mijn handen op mijn hoofd leg. 'alles oké? Je was nog al sprakeloos.' zegt Emma. 'ja, ik vind het gewoon moeilijk om voor een groot publiek te praten.' antwoord ik eerlijk. 

Wanneer we klaar zijn met ontbijten moeten we naar onze eerste les. Ik heb nog steeds geen kans gekregen om met Thomas te praten. 

' heb jij ook eerste les Engels?' vraagt Emma. 

'ja' zeg ik. Ik had mijn lesrooster al gekregen bij de rondleiding van de directrice en ik ben blij dat ik dezelfde heb als Emma.  

Als we aankomen in ons lokaal richten mijn ogen meteen weer op die waar ik daarnet zo diep in aan het staren was.