KAN KADER (+18)

12. BÖLÜM - İHANETTEN GERİ KALAN

Ne narindir, ne haindir
Ne vefalı, ne zalim
Bir hasrettir, bin intikam
İhanetten geri kalan

Sezen Aksu - İhanetten geri Kalan

❤️⛓️🖤

Saatler akşam gelsin diye su gibi akıyordu. Güneş, bir an önce batmak için harekete geçmişti. Aydınlık, işinin bittiğini ve yerini karanlığa bırakacağını söylüyordu.

Serseri Karanlık fısıldıyordu bana. Bu gece üstüme çökeceğini, sırlarımı gizlemeyeceğini, benim başkasına ihanet ettiğim gibi onun da bana ihanet edeceğini itiraf ediyordu.

Saat akşam üzeri on dokuz olmuştu bile. Hastanede bu kadar uzun kalmaları içimi kemirirken, beklemekten başka çarem olmaması zoruma gidiyordu.

Odamdan çıkmamıştım, kurbanlık bir koyun gibi infazımdan kaçmak beni sonsuza dek hayatta tutacak sanıyordum.

Fakat, bu düşüncelerim çok uzun hayat bulmadı kafamda. Çünkü kapım açılmış ve ardından sertçe kapanmıştı. İçinde oturduğum yatağın örtüğünü üstüme iyice çekmiştim. Korkudan tir tir tiriyorudum.

Ev sessiz olduğundan merdivende atılan her bir adım sesi, savaşın çanlarını andırıyordu. Ve hala hırıltılı çıkan nefes sesi artık kapımı tırmalıyordu.

Başımı yavaşça örtükten çıkartıp kapıya baktım, üç kere nazikçe çalınmıştı.

- Karmen, bu sakin olarak yaptığım son davranıştı. Eğer açmazsan, kapının arkasından çekil.

Kaçmaya dair tüyolarım tükenmişti. Gidişat kader tarafından belirlenmişti. İhanetimin cezası olarak çürütülecektim.

Yatağımdan kalkıp kapıma doğru gittim. Bu kapı, ortadan kalkmak üzereydi.

-Karm- derken lafını kesti. Çünkü elimi çoktan kilite götürmüş çeviriyordum. İki kere sola götürdükten sonra çıkan ses hainlerin sonunu getirecekti.

Kapının kolunu tutup kendime doğru çektim. Çektikçe içime dolan sevinci bastıramıyordum. Onu günler sonra ilk defa ayakta ve kendine gelmiş görecektim.

Kapıyı açtığımda Emir, sağ kolunu kapının pervazına yaslamış ve biraz eğik durumda başını ayaklarına eğmişti.

Asker tıraşı saçları ilk defa uzamış ve birbirine karışmıştı. Atletinin boşta bıraktığı teni, dikilmiş kesikler, sargılar, sürtünme sonucu olan zedelenmelerle doluydu. Arkasında yere atılmış bir ceket duruyordu. Dışarı çıkarken kendini gizlemeye çalışmış.

Tuttuğum nefesimi bıraktım en sonunda. Onu gözlerimin önünde yeniden canlı olarak görmek ve birazdan bana konuşan sesini duyacak olmam yaşayacağım tüm kötü anları onaracak gibiydi.