MÜSLİST (Adem'in soyundan olanların aşk-ı münakaşası)

5. Bölüm: Kabulleniş

MÜSLİST

5.Bölüm: Kabulleniş

~~~

Çayımı içmeyi bitirdikten sonra kardeşimi kontrol etmek için odaya doğru ilerledim.

Kapının pervazına yaslanıp derin bir iç çektim, hâlâ uyuyordu.

Artık ne yapacaksın?

İç sesimin ortaya attığı soruyla kaşlarımı çattım.

Bakışlarım orta sehpanın üzerindeki peçeteye takıldı ve zihnimde onun söyledikleri yankılandı.

"Bu arada numaramı bir peçete üzerine yazıp masaya bıraktım, yarın aramak istersen ne zaman ve nerede buluşacağımızı arayarak iletirsin."

Allah'ım... bu adamla ne gibi bir bağım var ki sürekli rüyalarıma giriyor?

Peki ya dövmesi?

Yardımını kabul edersem ne olurdu? Ya Allah'ın da istediği buysa, ama neden?

Oflayarak odaya ilerledim, kendimi Yusuf'un uzandığı kanepenin karşısında ki koltuğa bırakarak kafamı geriye doğru yasladım.

Yorulmuştum, her şey bir anda olmuştu, her şey üst üste geliyordu.

Sehpaya uzanarak peçeteyi elime aldım, mesaj atmalı mıydım?

Derin bir nefes alarak peçeteyi avucum içinde sıkıştırdım.

O sırada bakışlarım Yusuf'un uzandığı kanepeye takıldı, ayak ucunda duran cekete kaşlarım çatık baktım, Asaf'ın ceketi miydi o?

Sırtımı doğrultarak bakışlarımı cekete sabitledim, evet, onun ceketiydi.

Sanki ona mesaj atmak için bahaneler teker teker bana yol açıyormuş gibiydi.

Ellerim telefonuma doğru gitti, bir süre ekranla bakıştıktan sonra numarayı kaydedip mesajlara girdim.

Siz: Merhaba Asaf bey, ben Hira. Ceketinizi burada unutmuşsunuz, yarın buluşamaybiliriz bu yüzden ceketinizi size getiremeyebilirim.

Mesajı gönderdikten bir dakika sonra anında cevap gelmişti.

Asaf bey: Neden yarın buluşamıyoruz?

Takıldığı noktaya hayret ederken parmaklarım klavyede gezindi.

Siz: Çünkü henüz teklifinizi kabul etmiş değilim.

Cevap beklerken görüldü yememle gözüm seyirirken telefonu kapatarak kanepeye fırlattım.

Bana görüldü atıyordu!

Haklı değil mi sence Hira?

Saçmalama iç ses, neresi haklı? Teklifini kabul etmediğim halde adamla buluşmaya gidecek değilim ya. Ceketini çöpe de atabilirdim, haber verdiğim için bana teşekkür etmeliydi görüldü atması değil!

Sen gerçekten çıldırmışsın...

Git başımdan!

İç sesimle tartışmam bittikten sonra kafamı geriye yasladım tekrar.

Arada bir Yusuf'u kontrol ediyordum, ateşi yavaş yavaş dinmeye başlamıştı.

Sürekli alnındaki bezi ıslatarak tekrar alnına yerleştiriyordum. Alçıdaki bacağımla sürekli gidip gelmek beni biraz zorlasada Yusuf'un durumunun iyiye gitmesi buna teselliydi.