စူးရှသည့် အလင်းရောင်၊ပိုးသတ်ဆေးအနံ့ နဲ့
လူတွေရဲ့ စကားပြောသံ။ထိုအရာတွေအကုန်လုံးကို ရစ်ခီ ခံစားရသည်။ မျက်လုံးဖွင့်တော့
အလင်းရောင်ကစူးလို့ ကောင်းကောင်းမဖွင့်နိုင်။
"နိုးပြီလား"
"အင်း"
လည်ချောင်းသံနဲ့သာ အသံပြုလိုက်သည်။
ခြောက်သွေ့နေသည့် လည်ချောင်းကြောင့်
စကားကောင်းကောင်းမပြောနိုင်။
ရေခွက်ကမ်းပေးတော့ ရေတစ်ငုံသောက်လိုက်သည်။
ခဏအားယူပြီး
"ဘယ်နှစ်နာရီရှိပြီလဲ"
" ၁ နာရီလောက်ရှိပြီ ဆရာ၀န်က
အနားယူဖို့ပြောတယ်"
"ကျေးဇူးပဲ ငါကိုလာကူပေးလို့ "
"မလိုပါဘူး မင်းသာ အစားပုံမှန်စား၊ နေပါဦး
ဘာတွေများစားလိုက်လို့ ဒီလောက်ထိဖြစ်သွားတာလဲ ကြည့်ကြပ်နေ နောက်ဆို အစာအိမ်ပေါက်မယ် "
စိုးရိမ်နေသည့် သူငယ်ချင်းကို ကြည့်ပြီး
ရစ်ခီသည် ရယ်သည်။
"အခန့်မသင့်လို့နေမယ်"
"ဟုတ်မှာပေါ့ အခုတော့ မင်းအစာပျော့တွေပဲ
စားရမယ်တဲ့"
"ဆန်ပြုတ်တော့ မသောက်ချင်ဘူး"
ရစ်ခီသည် နှာခေါင်းရှုံ့သည်။
"ဆန်ပြုတ်ပဲ ၀ယ်ထားတာ ငါလည်း"
ရစ်ခီ စားပြီး ဆေးသောက်ပြီးသည်အထိ
စောင့်ပေးသည်။ဆေးသွင်းထားတာကုန်သည့်အခါ
ရစ်ခီ သည်ဆေးရုံဆင်းလာခဲ့သည်။
"တော်သေးတယ်ပြောရမယ် ဘာမှ ကြီးကြီးမားမားဖြစ်မသွားတာ"
"အင်း ဒီလောက်ထိလာကူပေးလို့ ကျေးဇူးပဲ"
ရစ်ခီသည် ကျေးဇူးတင်စကားပြောလိုက်ပေမဲ့
ရှိုးတိုးရှန်းတန်း။သူငယ်ချင်းအချင်းချင်း
ဒီလိုစကားပြောရတာ နည်းနည်းတော့ ခက်ခဲသည်။
"ကျေးဇူးတင်ရင် တစ်ခုခုလောက်တော့ ကျွေးလိုက်"
"ဘာမှတော့ မ၀ယ်ထားဖူး ငါတို့ မှာစားကြရင်ရော"
YOU ARE READING
When will you come back <3
Fanfiction'သို့ ဂယူဗင်း ' အနှောင့်ယှက်မဖြစ်ဘူးဆိုရင် သူငယ်ချင်း အဖြစ်ကနေ အဆင့်တက်ခွင့်လေးများ ရနိုင်မလား '
