Beni kimse dinlemiyordu. Duymuyordu. Acımı kime anlatsam, dalga geçiyordu. Ben de yazmaya karar verdim. Sonuçta günlüğüm beni yargılamazdı, değil mi?
>>>
~ 29 Mart 2024: günlük #1
İnsanlara “yorgunum” diyemiyorum. “Taş mı taşıdın?” diyorlar. Kimse anlamıyor günlük. Bir insanın içinin de yorulabileceğini kimse anlamıyor. Onların hayatları toz pembe oldukları için mi böyleler? Hayatlarında her şey yolunda gidiyor sanırım. Her neyse. Sen anlıyorsun ya, yeter bana. Kalabalıkta gözüm yok. Ben yalnızlığa alıştım. Alıştırdılar. Yorgunum ama günlük. Ne yapsam geçer, bilmiyorum. Her şeyden yoruldum. Dinlenebileceğim kimse yok. En çok da ne yoruyor, biliyor musun? Anlaşılmamak. Bu kocaman dünyada, bu kadar insan arasında ben o kadar yalnızım ki. Sanki başka bir dünyadanım ve insanlar beni kabul edemiyorlar. Neden? Hayat neden en acımasız tarafını bana gösteriyor? Hayat da mı benden nefret ediyor günlük?
Ups! Tento obrázek porušuje naše pokyny k obsahu. Před publikováním ho, prosím, buď odstraň, nebo nahraď jiným.
