Beni kimse dinlemiyordu. Duymuyordu. Acımı kime anlatsam, dalga geçiyordu. Ben de yazmaya karar verdim. Sonuçta günlüğüm beni yargılamazdı, değil mi?
>>>
~ 29 Mart 2024: günlük #1
Çok garip bir şey oldu. Aslında o kadar da garip değil ya. Benim bunu normal karşılamam lazım. Ne oldu, biliyor musun günlük? Babam uykusunda sayıklamış. Bir kadın ismini. Ama o isim anneme ait değil. “Cemre” demiş. “Cemre, gitme.” Annem bugün de onun için ağlıyordu işte. Babama kızdı. Sövdü. “Alçak, aldattın mı beni?” dedi. Şaşırma, anne. Bu adam zaten seni sevmiyordu. Sen dahil herkes bunun farkında ayrıca. İstemiyor işte. İnsan insana zorla sevdiremez kendini. Ben nasıl sevdiremediysem kendimi, sen de babama sevdiremeyeceksin kendini. Olmuyor, anne. Olmuyor. Sevgi dediğin şey zorla olmuyor. Bunu ben anladım. Anlattınız. Sen ne zaman anlayacaksın, anne? Seni sevmeyen bir adamın ayakları altında daha ne kadar paspas olacaksın? Onun için daha kaç göz yaşı dökeceksin? Ağlaman, kızman, yalvarman...Hepsi boşuna. Bir insan seni sevmiyorsa, sevmiyordur. Ve bir insan, seni sürekli üzüp, ağlatıp, kırıyorsa, sen de artık onu sevmemelisin. Çünkü bir sevginin karşılığında zalimce kalp kıranlar da sevgisiz bırakılmaya mahkumdur.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
