Beni kimse dinlemiyordu. Duymuyordu. Acımı kime anlatsam, dalga geçiyordu. Ben de yazmaya karar verdim. Sonuçta günlüğüm beni yargılamazdı, değil mi?
>>>
~ 29 Mart 2024: günlük #1
Bugün mahallede bir kadının oğlu ölmüş. Kadın çok kötüydü. Çok ağladı. Çok feryat etti. Sesi tüm mahalleyi kaplıyordu. Daha doğrusu çığlıkları. Ben o kadının gözlerinin içine baktım. Kan çanağına dönmüş gözlerinin içine baktım. Daha önce de görmüştüm kadını. Güzel bir kadındı. Ama sanki 1 günde 20 yıl yaşlanmıştı şimdi. Cenazede ayakta duramıyordu. Hiç iyi değildi. Kadının oğlu ölmüştü. Gözlerini topraktan çekmiyordu. O kadar çırpınmış ki feryat etmeye hali kalmamış. Kan çanağına dönmüş gözleriyle sanki toprağa “Neden?” diyordu. Kaldırdı kafasını gökyüzüne. Yine bir şey demedi. Ama gözlerinde aynı bakışlar. Yere göğe isyan etmeden isyan ediyordu. Eli boğazına gitti kaç kez. Nefes alamıyordu. Sonuçta oğlu ölmüştü. Annem de çok ağladı. Çok üzüldü kadının haline. Bana sarıldı birkaç kez. Neden sarıldığını anlamadım. Beni sevmez oysa. Yoksa gerçekten de beni seviyor mu? Belki o kadını görünce bir gün benim de öleceğimi düşünmüştür. Ben ölürsem, üzülür mü ki? Bunu bilmiyorum işte. Ama hoşuma gitti sarılışı. Günlük, annem bana ilk kez sarıldı. Bağrına bastı. Ben o çocuğun ölmesine sevindim sırf bu yüzden. Kötü biri miyim ben günlük? İğrenç biriyim, değil mi? Kendimden başka kimseyi düşünmüyorum. Orada bir can gitmiş, ben annem bana bu yüzden sarıldı diye seviniyorum. Bu anlattıklarımdan sonra sen de sevmeyecek misin beni günlük?
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
