Beni kimse dinlemiyordu. Duymuyordu. Acımı kime anlatsam, dalga geçiyordu. Ben de yazmaya karar verdim. Sonuçta günlüğüm beni yargılamazdı, değil mi?
>>>
~ 29 Mart 2024: günlük #1
Bugün babaannem geldi bize. Bugün çok ağladım. Çünkü bir tek o görüyor beni. Yanıma geldi. Saçımı okşadı. Bağrına bastı. Ağladım. Mutlu olmam gereken yerde, gülümsemem gereken yerde öyle bir ağladım ki. Çok hasret kalmışım bu duyguya. Çok yabancılaşmışım. Annem öyle bağrına bassın isterdim beni. Annem sarılsın. Babam saçlarımı okşasın. Neden Allah’ım? Neden sevmiyorlar beni? Neden görmüyorlar? Ben ne yaptım ki? Suçum ne benim? Neyin bedelini ödüyorum bu küçük yaşımda ben? Ah be babaanne...Günlüğüm ve sen olmasan herhalde çoktan nefes almayı bırakmıştım ben...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
