I Do

Κεφάλαιο 4

Άνοιξε το μήνυμα με τρεμάμενα χέρια και αντίκρισε τον μεγαλύτερο της φόβο. Ο Τζέραρντ στο ίδιο εστιατόριο, στο ίδιο τραπέζι με την Κέιτ. Έτρωγε αμέριμνος το φαγητό του όσο εκείνη μιλούσε κρατώντας του το χέρι. Τα δάκρυα θόλωσαν τα μάτια της Άντας και άφησε το κινητό κάτω. Πολλά ερωτήματα βασάνιζαν το μυαλό της αλλά μόνο ένα ήθελε να ρωτήσει.

Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Καλά δεν ήταν μαζί; Δεν του πραγματοποιούσε όλες τις επιθυμίες; Δεν του έφτανε η αγάπη της;

Γιατί έπρεπε να την ταπεινώνει με την κάθε ευκαιρία; Γιατί δεν την άφηνε να ευτυχήσει στο πλευρό του; Γιατί να ερχόταν πάντα δεύτερη;

Έτρεξε στο υπνοδωμάτιο και φόρεσε τα ρούχα της για ύπνο. Μέσα στην νύχτα ένιωσε το κρεβάτι να βουλιάζει και τα χέρια του να την τραβούν στην θέρμη του κορμιού του.

Αύριο.

Αύριο θα τον αντιμετώπιζε μια και καλή.

.......

" Είσαι πολύ όμορφος" του είπε χαμογελώντας με τα χέρια της τυλιγμένα γύρω από το λαιμό του καθώς χόρευαν κατά τη διάρκεια ενός φιλανθρωπικού γκαλά.

Το πρόσωπο του χαλάρωσε και ανταπέδωσε το χαμόγελο. " Από πότε οι γυναίκες κάνουν κομπλιμέντο στους άνδρες;"

Η Άντα γέλασε αλλά στην πραγματικότητα περίμενε μια απάντηση όπως' Και εσύ είσαι πολύ όμορφη ' που δεν ήρθε ποτέ. Αντίθετα είχε μείνει ασάλευτος να κοιτάζει την είσοδο της αίθουσας όπου είχε κάνει την εμφάνιση της η Κέιτ μέσα σ'ένα μακρύ κόκκινο φόρεμα που τόνιζε την σιλουέτα της.

Η Άντα χαμήλωσε το κεφάλι κοιτώντας το δικό της φθηνό πράσινο φόρεμα. Δεν ήταν όμορφη όπως εκείνη. Έπρεπε να είχε διαλέξει κάτι καλύτερο να βάλει.

Μετά το ταξίδι του μέλιτος ο Τζέραρντ είχε κλειστεί ξανά στον εαυτό του. Ήταν κρύος, απότομος και πάντα συνοφρυωμενος μαζί της. Δεν έτρωγε σχεδόν ποτέ το φαγητό που του μαγείρευε παρόλο που οι μαγειρικές ικανότητες της Άντα είχαν βελτιωθεί. Τα βράδια γυρνούσε αργά από την δουλειά ενώ τα πρωινά έφευγε προτού εκείνη ξυπνήσει.

" Πώς ήταν η μέρα σου;" Τον ρώτησε όταν πέρασε την πόρτα. Έκανε να τον φιλήσει αλλά εκείνος την σταμάτησε.

" Είμαι πολύ κουρασμένος γι αυτό μην με ενοχλήσεις με την εκνευριστικη φωνή σου. "

Πολλές φορές ήταν και αγενής.

" Είδες την ατζέντα μου; Δεν την βρίσκω πουθενά."

" Για αυτή ακριβώς ήθελα να σου πω πριν με αποπαρεις. Ορίστε. Την βρήκα μέσα στο ατελιέ μου."

" Τι δουλειά είχε εκεί; Μπορείς να μην μπερδεύεσαι με τα πράγματα μου και να αρχίσεις να συμμαζευεις λίγο; Η Κέιτ ήταν πάντα οργανωτική."

Όχι. Όχι. Αυτή τη φορά δεν είχε λόγο να κατεβάσει το κεφάλι από ντροπή. Δικό του ήταν το λάθος. Αυτός είχε αφήσει την ατζέντα του στο ατελιέ της όταν ήρθε εκεί που ζωγράφιζε γεμάτος πονηρές ορέξεις.

Η Κέιτ ήταν πάντα οργανωτική. Και αυτή ήταν. Και περισσότερο ακόμη. Αλλά εκείνος ποτέ δεν θα άνοιγε τα μάτια του για να το δει.