The day we met again

Hoofdstuk 2

Na het diner in het chique restaurant nam ik afscheid van Eleanor. De hele avond hebben we gesproken over de toekomst en het co-ouderschap, evenals over haar eigen toekomst. Het was een goede avond, en ik begrijp dat ze er nog over moet nadenken en het moet verwerken.

Ik bood Eleanor een lift aan toen ze vertelde dat ze met de tram was gekomen, en tot mijn verrassing nam ze het aanbod aan. Samen stapten we in mijn auto, die net voorreed. In de auto bespraken we plannen voor een volgende ontmoeting, waarbij Sebastiaan ook aanwezig zou zijn. Ik merkte dat Eleanor nog steeds terughoudend was, wat begrijpelijk was gezien de complexiteit van onze situatie.

In de auto planden we ook een volgende afspraak, dit keer met Sebastiaan erbij. Ik merkte dat ze nog niet helemaal op haar gemak was, maar ik begreep haar goed. Ik denk dat ik in haar schoenen hetzelfde zou doen. Ze vertelde ook dat ze nog verder wilde nadenken over het aanbod om naar Londen te verhuizen. Hier had ze immers niet alleen haar baan als journaliste maar ook haar vrienden en haar hele leven. Het allerbelangrijkste was dat hier haar thuis was.

Ik wist dat ze werkte als journaliste, maar ze was nog niet zover gevorderd dat ze correspondent kon worden. Een verhuizing naar Londen zou zelfs het einde betekenen van haar huidige baan hier, en dat zou zeker lastig zijn. Ze gaf haar adres aan de chauffeur, en we reden naar haar huis. Ik had een bepaald idee van hoe haar huis eruit zou zien, wetende dat Amsterdam niet bepaald goedkoop is. Toch was ik nieuwsgierig en we reden het centrum uit.

Terwijl de stad aan ons voorbijtrok, vervolgde Eleanor haar gedachten over het verhuisaanbod naar Londen. De complexiteit van haar beslissing werd steeds duidelijker. Haar werk, vrienden en leven waren hier verankerd, en de stap naar Londen betekende niet alleen een verandering van omgeving, maar ook een afscheid van het bekende.

Ik knikte begrijpend, wetende dat de balans tussen professionele groei en persoonlijk welzijn niet altijd gemakkelijk te vinden is. We reden verder, de stad uit, en toch hoopte ik dat ze voor mij zal kiezen. 

We reden het centrum uit en kwamen terecht in een meer studentikoze buurt. Ik vroeg me af of dit haar woonomgeving was. De straten waren levendig, gevuld met cafés en studentenhuizen. Het contrast met het chique restaurant waar we net waren geweest, was opvallend.

Samen met mijn persoonlijke bodyguard, Sean, die plaatsnam naast de chauffeur, arriveerden we voor Eleanor's huis. De chauffeur stopte de auto, en Eleanor gaf haar adres door. Ik was nieuwsgierig naar haar leefomgeving in Amsterdam, een stad die bekendstond om zijn diversiteit en levendige atmosfeer.

Toen ik naar buiten keek, zag ik een groot appartementencomplex dat er al zeker 50 jaar stond. Het had zijn glans verloren, en ik kon niet anders dan denken dat ik misschien wel in een bubbel leefde. Eleanor merkte mijn blik op en zei: "Ik weet dat je het niets vindt. Niet iedereen wordt geboren met een fortuin." Daar had ze een goed punt. "Ben je er zelf gelukkig?" vroeg ik haar. "Ja," zei ze.

Eleanor bedankte me voor de lift en stapte uit de auto. Voordat ze naar binnen ging, keek ze nog even om. Ik denk dat ze wilde checken of het echt was, het voorstel, mijn aanwezigheid. Ik stapte uit de auto en pakte de envelop vast. Terwijl ik naar haar toe liep, trok ik mijn jasje recht met mijn vrije hand. Ik gaf de envelop aan haar. Ze keek me vragend aan, herkende de envelop van het etentje. "Wat is dit?" vroeg ze. "Mijn aanbod," zei ik. "Hier staan alle details over de co-ouderschap, maar ook over het appartement. Ik heb er ook een lijst van toekomstige werkgevers en basisscholen aan toegevoegd, evenals verdere details van het aanbod." "Je hebt er nog veel werk aan gehad," zei ze. Ze pakte het aan en liep naar de deur. Ze draaide zich om en zei: "Dank je voor vanavond." "Geen probleem," mompelde ik. "Ik ga erover nadenken, zie ik je woensdag?" vroeg ze. "Tot dan," zei ik bevestigend. Daar liep ze verder, opende de voordeur en klom de trap op. Ik keek haar na totdat ze verdwenen was. Daarna draaide ik me om en stapte in de auto. De beveiliger sloot de deur en de chauffeur draaide de auto de wijk uit, op weg naar het hotel.

Tijdens de rit keek ik naar buiten en nam de stad in me op. Ik kon me voorstellen dat het een leuke stad was. Eleanor had vier jaar geleden ook een halfjaar in Londen gewoond, maar dat was voordat alles gebeurde, voordat het drama begon. Ik liet het gesprek van die avond nogmaals in mijn gedachten afspelen.