The day we met again

Hoofdstuk 1

In de schemerige sfeer van het chique restaurant, doordrenkt met het geroezemoes van andere diners en het kristallijne geluid van wijnglazen, zat ik aan een keurig gedekte tafel. Mijn ogen waren gefixeerd op de bruine envelop voor me, een symbool van maanden intensieve voorbereiding en onderhandelingen met juristen en advocaten. Mijn zelfverzekerdheid dreef me naar het vertrouwen dat mijn doel binnen handbereik lag.

Een slok van de dieprode wijn bracht een kort moment van rust terwijl ik de omgeving in me opnam. Het semi-chique restaurant was zorgvuldig geregeld door mijn assistent, met het voordeel van enkele privékamers. Ik had geen zin in publieke problemen, vooral niet omdat er meer luistervinken aanwezig waren, die alles doorspeelden aan de pers. Mijn gedachten werden abrupt onderbroken door het geluid van bedienend personeel aan de andere kant van de deur. De drukte van mijn leven, al overladen met verplichtingen, zou binnen een jaar nog zwaarder worden als ik de kroon van Groot-Brittannië zou overnemen van mijn broer, een geheim dat veilig bewaard werd.

De deur ging open, en daar stond ze, mijn ex en de moeder van mijn zoon, Eleanor. Haar marineblauwe jurk en hoge hakken straalden elegantie uit. "Hey, Leuk om je weer te zien Alex," begroette ze voorzichtig, en ik knikte uitnodigend, haar vragende blik negerend. Het ongemak in de lucht was voelbaar, beladen met schuldgevoelens, gemiste kansen en mijn nalatigheid als vader. De stilte werd ongemakkelijk toen Eleanor zichzelf wijn inschonk.

Plotseling verstoord door een zacht gerommel aan de andere kant van de deur, drongen stemmen door. Het leven dat ik leidde, overschaduwd door verplichtingen, zou nog zwaarder worden. Mijn broer had de kroon afgestaan, en nu stond ik op het punt om over een jaar de koning van Groot-Brittannië te worden. Om veiligheidsredenen was dit nieuws nog niet publiekelijk bekend.

De deur ging opnieuw open, en een jonge serveerster bracht carpaccio gerechten. Nadat ze vertrokken was, nam Eleanor een hap van haar eten. "Oké," begon ik, "ik heb een voorstel voor je." Haar kritische blik richtte zich op mij. "Over onze zoon," vervolgde ik. "Wanneer heb je interesse gekregen?" vroeg ze, haar woorden doordringend van betekenis.

Het was moeilijk de waarheid te vertellen. De kroon hing boven mijn hoofd, een staatsgeheim dat nog veilig bewaard werd. Mijn oma, geen fan van Eleanor, zorgde ervoor dat ik, Eleanor, en Sebastiaan elkaar niet meer zagen. "Ik wil niets meer missen van het leven van mijn zoon," zei ik. "Je bent al drie jaar te laat," reageerde ze scherp.

Haar woorden voelden als een steek in mijn zij. Ik had veel gemist, mijn prioriteiten lagen bij mijn koninklijke verplichtingen. De druk van mijn oma om een geschikte echtgenote te vinden en haar controle over mijn leven hadden me van mijn gezin vervreemd. Ik nam een diepe ademhaling, probeerde mijn emoties onder controle te houden.

"Ik weet dat ik te laat ben en de verloren tijd niet kan terugdraaien," antwoordde ik ernstig. "Maar ik wil mijn rol als vader serieus nemen, vanaf nu. Laten we een regeling treffen, zodat ik Sebastiaan regelmatig kan zien. Ik wil betrokken zijn in zijn leven, ondanks de verantwoordelijkheden die voor me liggen."

Haar blik verzachtte enigszins, maar de argwaan was nog zichtbaar. "Waarom nu pas? Waarom niet eerder?"

Ik zuchtte, wetende dat ik de waarheid moest vertellen. "Er zijn dingen die ik met je moet bespreken, dingen die ik nog niet met de wereld kan delen. Mijn leven staat op het punt ingrijpend te veranderen, en ik wil dat Sebastiaan daar deel van uitmaakt. Geef me alsjeblieft de kans om het goed te maken." Want ja, ik had nog steeds een kroonopvolger nodig. 

Na een lange stilte knikte ze voorzichtig. "Eén kans," zei ze, "maar als je ook maar één keer faalt, zal je nooit meer een deel van zijn leven zijn."

Ik knikte begrijpend, voelde een mix van opluchting en nervositeit. De weg naar verzoening en het herstel van mijn relatie met mijn zoon zou niet eenvoudig zijn. Ik was vastbesloten het juiste te doen, zelfs als dat betekende dat ik mijn koninklijke plichten anders moest organiseren. De komende tijd zou bepalend zijn voor mijn rol als vader en als koning.

"Mag ik je een vraag stellen?" vroeg Eleanor. "Hoe ga je dat doen als je in Londen woont?"

Ik dacht terug aan de gesprekken met advocaten, kende mijn rechten en plichten. "Ik heb met mijn advocaat gesproken," zei ik. "En ik wil dat je naar Londen komt. Ik wil dat Sebastiaan deel uitmaakt van mijn leven, en dat betekent dat ik dichterbij moet zijn." Mijn blik was vastberaden. "Daarvoor heb ik een appartement voor je gekocht in de buurt van Buckingham Palace."

Ze leek na te denken over mijn aanbod. Het was een grote stap om naar het buitenland te verhuizen, voor haar en Sebastiaan. Ik twijfelde eraan of Sebastiaan überhaupt Engels sprak. En zal vast niet makkelijk zijn voor om aan te passen aan een nieuw land. Het grote voordeel was wel dat jonge kinderen vaak snel een nieuwe taal leerde.

"Ik wil niet alleen vader zijn, maar ook een actieve en betrokken vader," zei ik. Ik overwoog mijn aanpak, of ik op medelijden moest spelen, of dringender moest zijn. Ik had mijn zoon erkend, wat me dezelfde rechten gaf als Eleanor.

Eleanor keek me bedachtzaam aan, haar gedachten een wirwar van emoties. "Dit is een grote beslissing," zei ze ten slotte. "Verhuizen naar Londen is niet niks, en ik moet ook denken aan Sebastiaan. En ik merk dat ik tijd en ruimte nodig heb om een keuzes te maken'

"Ik begrijp het," antwoordde ik oprecht. "Ik wil het beste voor hem, en ik wil dat hij opgroeit met beide ouders die actief betrokken zijn in zijn leven. Het appartement is ruim en comfortabel. Hij zal een stabiele omgeving hebben, en ik zal er zijn om tijd met hem door te brengen, om hem te zien opgroeien."

Eleanor zuchtte, haar blik gefixeerd op haar wijnglas. "Het is niet alleen de verhuizing. Het is ook... jouw wereld, de koninklijke wereld. Kan Sebastiaan daar wel in passen?"

Ik begreep haar zorgen. Het koninklijke leven was veeleisend. "Ik zal ervoor zorgen dat Sebastiaan een normaal leven kan leiden, ondanks mijn positie. Hij hoeft niet alles te dragen wat ik draag. Ik wil dat hij opgroeit met keuzes, met vrijheid." Wat dat miste ik vaak in mijn jeugd. 

Eleanor knikte langzaam, alsof ze probeerde mijn oprechtheid te peilen. "En wat als het niet werkt? Wat als je koninklijke verplichtingen weer meer worden en alles weer hetzelfde wordt?"

Ik keek haar recht in de ogen. "Ik beloof je dat ik alles in het werk zal stellen om mijn rol als vader serieus te nemen. Ik wil niet dat Sebastiaan de prijs betaalt voor mijn fouten. Als het niet werkt, zal ik ervoor zorgen dat hij er zo min mogelijk onder lijdt."

Eleanor leunde achterover in haar stoel, haar blik nu doordringend. "Eén kans, herinner je dat."

Ik knikte, dankbaar voor de kans die ze me gaf. "Eén kans is alles wat ik nodig heb."

Het diner vervolgde, maar de sfeer was veranderd. Er hing een mix van spanning en hoop in de lucht. De weg naar herstel lag nog voor ons, maar we waren bereid die samen te bewandelen, voor Sebastiaan.

De avond verliep met meer gesprekken en het maken van plannen voor de toekomst. Het was geen gemakkelijke weg, maar ik was vastbesloten mijn verantwoordelijkheden als vader serieus te nemen en een gezamenlijke toekomst voor ons drieën te creëren, ondanks de uitdagingen die voor ons lagen. Ook spraken ze van de week af. Hij zo nog een week blijven overnachten in Amsterdam. Daarna moest hij teug naar Engeland.