Kitabın içinde +18 şiddet, intihar ve cinayet vardır.
Kitabın çalınması durumunda hemen işlem adli başlatılacaktır!
Tüm hakları saklıdır.
☾...
Son bir adım... Yakalayacaktım.
Bu âna kadar her cinayetimi kusursuz işlemiştim. Öğrenmek istediğim her ş...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
☾...
Herkes gitmiş, bana yazdığı son mesajı tekrar tekrar okuyordum.
"Kendindende uzaklaştığında oku, çünkü aybükeyle yanlız kalmaya ihtiyacın var. O videoyuda o zaman izle. Emin ol o zaman izlerken kendinden bir şeyler hatırlarsın"
Evet yanımda kimse yoktu, peki tekmiydim? Geceydim ben Aybüke yanımda yoktu.
Düşünemiyorum bile, hissedemiyorum, üzülemiyorum, çünkü insan geçmişini hatırlayıp ya mutlu olur yada üzülür. Ben en ufak bir şey hatırlamıyorken nasıl düşünebilirim? Sadece o lanet gece... Tam olarak hatırlamıyorum ama bir sahnesi bile yeniden yanmama yetiyor. Sadece o günü hatırlayıp öldürmek istiyorum. Benim yandığım gibi, her birini teker teker yakmak istiyorum.
Yani... Kendimle konuşacak pek bir şeyim yok. Aybükeyle yeniden tek kalamam... O olamam. Konuşamam onunla. Hem böyle bir canavar olduğuna o bile inanmaz. O mükemmel ailesinin bir yığın pislik yüzünden mahvolduğunu söylemem ki ona. O yangından sonra, geriye kalan ailesininde yaşadıkları halde onu terk ettiğini bilmek istemez bence. Benim hiç düşünmeden saçlarımı kestiğimide duymamalı. Bu hiç hoşuna gitmez çünkü. Ona, o ev yanarken, ailesinin çığlıklarının arasında çaresizce izleyip ağlayışlarını hatırlatamam. Her gün mezarlığa gittiğinde mezar taşında ismini görünce "Keşke" dedittirmemeliyim. O yüzden ölü kalmalı... İyi olmak için. Oda o gece herkes gibi ölmeli. Çünkü o kaldıramaz bunu. Onun yerine Gece Pusat gelmeli. Gece pusat çok daha güçlü, ama o bile ona, mutlu bir kızın harika ailesinin, o toz pembe hayatının bir gecede son bulduğunu söyleyemez.
Derin bir nefes alıp ilk önce videoya tıkladım. Belkide kendimin bana izin verdiği kadar becermiştim kendimle kalmayı, konuşmayı.
Video açıldığında yeniden o hatrımda değil ama videolardan tadıkdık olan o ses. Yalçının sesi... Yine kameradan çeken oydu. Ben piyanonun başındaydım, özenle çalmaya başladım. Bir süre sonra gözlerimi kapatıp daha hızlı notalara bastım. O yaşta bile mükemmel çaldığımı hatırladım. Daha ders alıyordum o zamanlar. Şimdide çalmayı seviyordum ama aynı melodileri hiç çalmadım... Aynı notalara aynı hislerle basmadım. Yalçın... Tek kelime etmeden bitirmemi beklemiş ve her saniyesini çekmişti. Bittiğinde yavaşça gözlerimi açtım. "Mükemmel çaldın" dedi.
"Teşekkür ederim" dediğimde ona döndüm. "Daha iyimisin?" Dedi. "Evet, her piyano çaldığımda rahatladığımı hissediyorum... Senin resimde olduğun gibi" diye mırıldandım.
