မေကုန်းချင်

တစ်လောကလုံး အံ့ဩမင်သက်ခဲ့ရလေ၏။

ဟန်လူမျိုးတို့အတွက်မူ ဟူမျိုးနွယ်ဝင်များမှာ လူသားများပင်မဟုတ်ကြောင်း လူတိုင်းသိထားသင့်သည်။

ထိုသို့သော သားရဲတိရိစ္ဆာန်သဖွယ်ဖြစ်သည့်လူများကသက်ပြည့်ပွဲပင်မဆင်နွှဲရသေးသောအလယ်ပိုင်းလွင်ပြင်မှ ပညာတတ်လူငယ်တစ်ဦးအား အလောင်းကို အိမ်တိုင်ရာရောက်ပို့ဆောင်ပေးခြင်းဖြင့် အလွန်အမင်းတလေးတစားဆက်ဆံလိုက်သည်မှာ စကားလုံးများဖြင့်ပင် ဖော်ပြ၍မရပါချေ။

[ သက်ပြည့်ပွဲ - အသက်နှစ်ဆယ်အရွယ် သားယောက်ျားလေးတိုင်း ဆင်နွှဲရသည့်ရိုးရာဓလေ့ထုံးတမ်းတစ်မျိုး ]

နောက်ဆယ်နှစ်အကြာ ဂျင်လူမျိုးများ ဝမ်ဟုန့်အကြောင်းပြောကြသည့်အခါတိုင်းတွင် အရာရာမှာ ဝေဝေဝါးဝါးဖြစ်သွားပြီး သူနှင့်ပတ်သတ်သမျှက လျို့ဝှက်ဆန်းကြယ်သည့်ဒဏ္ဍာရီတစ်ခုသဖွယ် တိမ်မြုပ်သွားခဲ့သည်။

ယခုအချိန်မှာ နောက်ထပ်ဘဝတစ်ခုဖြစ်ပြီး သူမသည် ဝမ်ဟုန်၏မျက်နှာချင်းဆိုင်၌ ထိုင်လျက်သားရှိနေ၏။

ဝမ်ဟုန့်အတွက်ဖြစ်စေ ၊ သူမကိုယ်တိုင်အတွက်ပင်ဖြစ်စေ မင်းသား၏အိမ်တော်မှ ကယ်ထုတ်ပေးချိန်က ပြုခဲ့ဖူးသည့်ကတိကြောင့် ချန်ရုံမှာ ဝမ်ဟုန့်အား ဤအတိုင်းဆုံးပါးခွင့်မပြုနိုင်ပါချေ။လုံးဝ ထိုကဲ့သို့ အဖြစ်ခံမည်မဟုတ်ပါ။

ချန်ရုံတစ်ယောက် အတွေးပေါင်းစုံဖြင့် ဆို့နင့်နေချိန်၌ သူမ၏လက်ထဲသို့ ခပ်နွေးနွေးဝိုင်ခွက်တစ်ခွက် ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။

၎င်းခွက်အား ဝမ်ဟုန်က ပေးကမ်းလာခြင်းဖြစ်ပြီး သူသည် ချန်ရုံ၏လက်များအား လွှတ်မပေးသေးချေ။

ဝမ်ဟုန်၏သွယ်လျသောလက်ချောင်းများက ချန်ရုံ၏လက်ခလယ်တစ်ဝိုက်တွင်ရပ်တန့်ကာ အတွင်းသို့ ယှက်နွှယ်ဝင်သွားခဲ့သည်။

ဝမ်ဟုန်မှာ မျက်လွှာချထားခဲ့ပြီး သူ၏မျက်တောင်ရှည်များက မျက်လုံးအိမ်များအပေါ် အရိပ်ကျသွားစေလေ၏။

“ ဘာလို့လိုက်လာတာလဲ”  ဝမ်ဟုန်၏လေသံမှာ ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်သွားသည့် ညလေပြေသကဲ့သို့ နူးညံ့အေးချမ်းလှသည်။