The Training (Nederlandse versie)

Hoofdstuk 3

Angela

Ik word wakker uit een droomloze slaap, en merk al snel op dat mijn handen aan elkaar vastgebonden zijn met een stuk touw. Ik zit op mijn knieën op droge aarde bezaaid met droge bladeren. Om me heen, een paar meter van me vandaan is een dikke cirkel van hout. Ik probeer mijn handen los te krijgen, maar hoe meer ik met het touw worstel, hoe meer het touw in de knoop gaat zitten. Ik schreeuw het uit van irritatie en woede, en dan vliegt het stuk touw in de fik, en daarmee ook de houten cirkel. Voor me, aan een boom hangt een klok, ook van hout. Hij staat op 7:55.

Atlas

Ik word wakker uit een slaap zonder dromen, en zie dat ik in een kleine ruimte zit. Mijn handen zijn achter mijn rug vast, op een manier dat ik ze niet kan bewegen. Helemaal niet. De kleine ruimte wordt verlicht door vrolijk gekleurde, kleine lampjes die aan elke wand hangen. Er is ook een grotere lamp, die een klok verlicht aan de andere kant van de ruimte. Ik ril. Het is koud hier, en dat voel ik extra goed omdat ik een T-shirt aan heb. De klok staat op 7:55.

Robert

Ik word wakker uit een droomloze slaap, en kijk naar een heleboel bladeren. Ik lig op mijn rug in een boom, met mijn armen en benen vastgebonden aan de boom zelf. Er gloeit iets rondom de boomtop. Het is geel, en heel erg doorzichtig. Een krachtveld. Daar heb ik wel eens over gehoord. Aan het plafond boven me hangt een klok. Hij staat op 7:55.

Angela

Door de vele droge bladeren op de grond beweegt het vuur zich snel richting mij. Het wordt langzaam steeds warmer. Als het vuur nog maar een paar meter van me verwijderd is, besluit ik dat ik de gok maar moet wagen en erdoorheen moet rennen. Ik sprint door het vuur heen. Het is warm, maar het brandt niet. Voor mijn gevoel blijf ik minutenlang rennen, en dan sta ik naast de boom met de klok erop. Het vuur komt niet deze kant op, tenminste, daar lijkt het op. Volgens mij ben ik hier wel even veilig.

Atlas

Ik probeer mijn armen los te krijgen, maar het lukt me niet. Ik geef een paar harde rukken, maar het doet alleen maar pijn. Mijn handen en polsen schuren ergens langs. Het voelt als steen. Ik geef nog een harde ruk, en dan schieten mijn handen opeens los. Ik val naar voren, maar omdat ik al zat, maakt het niet zoveel uit. Ik voel stukken steen tegen mijn rug aankomen, en draai me om. In het gekleurde licht van de kleine, vrolijke lampjes kan ik net twee gaten in de muur zien zitten, die net groot genoeg om mijn handen in te doen. Er liggen twee stukken steen op de grond. Ik sta op, en haal de lampjes van de muur. 

De aarde onder mijn voeten trilt. Een paar stukken steen vallen om me heen op de grond, en in de muur voor me, waar ook de klok aan hangt, verschijnt aan de linkerkant een scheur waardoor ik zonlicht binnen zie komen. Het is fel, en de scheur wordt steeds groter. Er verschijnt een tweede scheur, dit keer aan de rechterkant van de muur, en nog meer stukken steen vallen naar beneden, steeds net niet op me. De eerste scheur is ondertussen bijna groot genoeg om doorheen te kunnen, en ik ren ernaartoe. Dan splijt de muur in het midden doormidden, en de spleet is groot genoeg om doorheen te kunnen stappen. Het halve plafond stort ondertussen in, en ik stap snel door de spleet heen.

Robert

Zodra de klok na 5 minuten op 8:00 staat, hoor ik een luide klik. Ik probeer me, net zoals eerder, los te rukken van de boeien, en dit keer lukt het. De klik die ik hoorde was waarschijnlijk dat ze los gingen. Ik heb zin om naar beneden te springen, uit de boom. Ik laat me achteruit uit de boom vallen, en voel de wind in mijn nek. Ik krijg een vertrouwd gevoel bij mijn schouderbladen, en ik voel dat mijn vleugels door mijn t-shirt heen proberen te dringen. Dan is het gevoel weg, en mijn vleugels vouwen zich uit. Ik beweeg ze, en blijf vliegen in de lucht. Eerst vlieg ik naar boven, tot boven de boomtoppen. Ik zie een stuk van de rotswand instorten, en vlieg er langzaam heen. Een stukje ervoor land ik tussen de bomen, en trek mijn vleugels weer terug in mijn lichaam. Ik voel hoe mijn t-shirt zichzelf weer maakt, zoals altijd.