နတ်နဂါးစစ်သည်

အခန်း ၈၈( လောင်းကစားဟူသည် အနုပညာတမျိုး...)

ထို့နောက် လင်လဲ့၏ပခုံးကို ဖက်လိုက်၏။ ရှုချန်းထံမှ လင်ချူရွယ်ကို အရယူရန် ကြိုးပမ်းမည့် ခရီးစဉ်တွင် သူမ၏မောင် လင်လဲ့မှာ အရေးပါသည့် သော့တချောင်း ဖြစ်လာပေလိမ့်မည်။

ထို့ကြောင့် ပြုံးလိုက်ကာ…
“ဝီလျံ (လင်လဲ့၏ အင်္ဂလိပ်နာမည်)... လက်စ်ဗီးဂတ်စ်မှာတော့ မဟုတ်ပေမဲ့ အာရှရဲ့ အကြီးဆုံး ကာစီနိုကို ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် မင်းကိုလိုက်ပြမယ်... ဆော့ပါလား... နိုင်တော့လည်း ငွေထုပ်ပိုက်ပြီး ပြန်လို့ရတာပေါ့... နှစ်သန်းလောက်ကတော့ ငါ့စာရင်းထဲပဲ ထည့်ထားလိုက်ပါ... ရတယ်...”

လင်လဲ့သည် ပခုံးပေါ်မှလက်ကို ပုတ်ထုတ်လိုက်ကာ ရပ်တည်ဖြင့် “ငါတို့က အဲဒီလောက် ရင်းနှီးနေလို့လား...”ဟု ဆို၍ ရှုချန်းဘက်ကို ရွှေ့လိုက်သည်။

သို့သော် တဲဗက်စ် အပြုံးမပျက်ပဲ ရှုချန်းကို ကြည့်၍ “ခင်ဗျားလည်း ကစားကြည့်ချင်လား...”

“ကျုပ်က ရဲဝန်ထမ်းတယောက်ပါ... ဒီလိုမျိုး မလုပ်သင့်ဘူး...”

တဲဗက်စ် သည် ရှုချန်းကို မထီမဲ့မြင်ကြည့်လိုက်ကာ …
“ရောက်တုန်းရောက်ခိုက်တော့ နှစ်ပွဲလောက် အပျော်ဆော့သွားသင့်တယ်လေ... မဟုတ်ရင် ခင်ဗျား နောင်တရနေမယ်...”

လင်ချူရွယ်က ရှုချန်းအနားသို့ တိုးကပ်ကာ …
“နင် ကစားချင်ရင် ငါ့ကတ်ကို ယူသွားလေ...”

တဲဗက်စ် က အားနာဟန်ဖြင့် …
“ဆောရီးနော်... မစ္စတာရှုက အရမ်း လေးစားဖို့ကောင်းတာပဲ... ကင်းလှည့် အရာရှိတွေက မြေပဲတွေပဲ ရတယ်လို့ ကြားဖူးတယ်... ဟုတ်ရဲ့လား... ဒီလောက် လစာနည်းနည်းပဲ ရတဲ့ အလုပ်နဲ့ ငွေကုန်ကြေးကျများတဲ့ ရှန်ချန်းမြို့တော်ကြီးမှာ မစ္စတာရှု ဘယ်လိုတွေများ ရှင်သန် နေထိုင် စားသောက်နေလဲဆိုတာ ကျုပ် သိချင်မိတယ်...”

“အဖေက ကျုပ်အတွက် ပိုက်ဆံတွေနဲ့ ကွန်ဒိုတွေ ဝယ်ပေးခဲ့လို့ ကျုပ် အဆင်ပြေပါတယ်...”

“အိုး ဟုတ်လား... ကွန်ဒို ဝယ်ပြီး ငှားတာ အရမ်းအမြတ်ရတယ်လို့ ကြားဖူးတယ်... အခု ခင်ဗျား ဘယ်လောက်လောက် စုမိနေပြီလဲ...”