Let It Be

Κεφαλαιο 24

Είχα αρχίζει να φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορούσα αλλά με την δυνατή μουσική δν με άκουγε κάνεις. Δν ένιωθα τα πόδια μου.
Α: Τι σου εκαναα?
Είπα αλλα με αγνοεισαι. Με βιαστικές κινήσεις με έβαλε σε ένα αμάξι.. Είχα αρχίσει να κλαίω και να φωνάζω
..: Όσο και να φωνάζεις τώρα δν θα σε ακούσει κανείς είπε και γέλασε.
Εγώ έκλαιγα ακόμα πιο δυνατά. Σε μια φαση το αμάξι σταμάτησε και αυτός βγήκε από το αμάξι.
Το μόνο που μπορούσα να σκεφτω ήταν ο Άρης.. Στην σκέψη αυτή άρχισα να κλαίω όλο και παραπάνω.
..: Σήκω είπε και μου άνοιξε την πόρτα. Μου έκλεισε τα μάτια και με έβαλε να κάτσω σε μια καρέκλα και μου έδεσα τα χερια και τα πόδια.
Α: Τι θες από μένα?? Ρώτησα τρομοκρατημένη. Λεφτά?! Φώναζα ενώ χτυπιομουν πάνω στην καρεκλα μπας και ξεφύγω αλλά καμία ελπίδα.
..: Θα τα μάθεις όλα όταν έρθει η ώρα. Είπε γεμάτος ειρωνεία και εφυγε.

Κοιτουσα τριγυρω μπας και καταλαβω που βρισκομουν. Ήταν όλα τόσο σκοτεινά. Λίγο φως έμπαινε μονο από την πόρτα. Δν ήξερα πόσες ώρες είχαν περάσει αλλά μάλλον ήταν πρωί. Το μόνο που ένιωθα ήταν φόβος για το τι θα ακολουθούσε. Βαριά βήματα ακούστηκαν από την πόρτα και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει όλο και πιο γρήγορα. Μπήκε μέσα ένας άντρας ψηλός διαφορετικός από τον προηγούμενο και με πλησίασε. Τα χερια του άρχισαν να χαϊδεύουν τους ώμους μου, που δν κάλυπτε το δέρμα μου ενώ εγώ είχα ανατρίχιασε ολόκληρη. Ο φόβος πλέον ήταν το μόνο που μπορούσα να σκεφτω και άρχισα ξανά να κλαίω. Ήταν το μόνο πράγμα που έκανα από τότε που με πήραν.
Αηδία φόβος μίσος. Τα ένιωθα όλα μαζί. Έπρεπε να ακούσω τον Άρη. Δν έπρεπε να φύγω μακριά του. Ετρεμα ολόκληρη και το είχε καταλάβει.
Τότε ακουστηκε μια πολύ βαριά φωνή.
..: Φοβάσαι μικρή?
Ξαφνικα η πόρτα άνοιξε και λίγο φως μπήκε στο δωμάτιο.
....: Μην την ακουμπησεις. Θα πάρουμε αυτό που θέλουμε και την αφήσουμε!
..: Γιατί να μην διασκεδάσουμε και λίγο?
....: Γιατί ή το αφεντικό θα σε σκοτώσει ή ο γκομενος της. Και μαζί σου και εμενα!

Ξέρουν τον Άρη? Αν τον πειράξουν?
Άρχισα να ουρλιαζω αλλά μου έκλεισε το στόμα.
..: Όσο και να φωνάζεις δν θα σε ακούσει κανείς! Για αυτό βουλωστο! Μην χάνεις τσάμπα την φωνουλα σου. Είπε και απομάκρυνε το χέρι του. Έφυγαν όλοι και για μια ακόμα φορά έμεινα μόνη μου.

Έχουν περάσει μέρες. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Και ακόμα είμαι εδω.. πλέον νιώθω τα κόκαλα μου.. έχω να φάω από τότε που ήμουν σπίτι μου. Μου δίνουν φαι αλλά απλά δν θέλω να φάω. Δν μπορώ.
Η Σοφούλα μου.. Σκέφτηκα και άρχισα να κλαίω για ακόμα μια φορά. Μου λείπει τόσο πολύ η αγκαλιτσα της..