ရုန်ယီ အော်ဟစ်လိုက်သည်။

"ငါ့ကိုပြန်ပေး!"

"ဒီလောက်ကြေမွနေပြီ"

ချန်းခယ့်ယောင်ကား ဆက်ငြင်းခုန်နေဆဲ။

"ဖတ်လို့မရတော့ဘူး"

နောက်ဆုံးတွင် ရုန်ယီလည်းသူ့ကိုယ်သူထောက်မ မထားနိုင်တော့။ ချန်းခယ့်ယောင်ထံ ခြေနှစ်လှမ်းခန့်လိုက်ပြီးသည်နှင့် သူ၏ခြေထောက်များမှာသည်းမခံနိုင်အောင်ပျော့ခွေလာပြီး ထိုနေရာမှပြောမပြတတ်သည့်ဆွဲငင်အားကိုပင်ခံစားရသည်။ ထို့နောက် သူ၏ခြေလှမ်းများကတုန်ယင်လာသည်။

၎င်းကိုတွေ့ရသည့်အခါ ချန်းခယ့်ယောင်သည်အမြန်ပင်သူ့အားလှမ်းဆွဲပြီးကူညီသည်။ ရုန်ယီကအခွင့်ကောင်းယူကာ စာရွက်လုံးကိုဆွဲယူလိုက်သည်။

"မင်းသဘောပဲ"

ချန်းခယ့်ယောင်သည် သူ၏မျက်နှာကိုပွတ်သပ်နေသည်။

"မင်းဖတ်ချင်ရင်လည်းဖတ်တော့...ကိုယ်...ကိ်ုယ်မင်းစားဖို့တစ်ခုခုသွားလုပ်ပေးမယ်၊ နည်းနည်းလောက်ထပ်အိပ်လိုက်အုံး"

သူသည်အတိအကျပင် အနှီရှက်စရာကောင်းသောအခိုက်အတန့်ကိုရှောင်တိမ်းရန်ကြိုးစားနေသည်။

ရုန်ယီသည် တုံ့ဆိုင်းမနေတော့၊ အိပ်ရာပေါ်ပြန်တက်ပြီး စာရွက်အားပြန့်သွားစေရန် ဂရုတစိုက်ပြန်လုပ်နေသည်။

သူအားသွန်ခွန်စိုက်ကြိုးစားနေစဉ် တစ်ဝက်ခန့်အရောက်၌ဖုန်းကတုန်ခါလာသည်။ ၎မွာ လွန်ခဲ့သောရက်များတည်းက အဆက်အသွယ်မရသော ကျိုးလီထံမှမက်ဆေ့ချ်ပင်။

"ငါတို့ကရည်းစားတွေမဟုတ်တဲ့အကြောင်း လျိုယွမ်ကိုပြောပြီးပြီလား"

ရုန်ယီသည် ကြက်သေသေသွားပြီး ရုတ်တရက်စိတ်လှုပ်ရှားလာသည်။

သူအလျှင်အမြန်စာပြန်လိုက်၏။

"မပြောရသေးဘူး၊ ဒါပေမဲ့ သူငါနဲ့ချန်းခယ့်ယောင်ဘယ်လိုပတ်သတ်လဲဆိုတာသိတယ်၊ ချန်းခယ့်ယောင်ကသူ့ကိုပြောတာဖြစ်မယ်"

Mr.Rong's ချစ်မှုရေးရာ ဒိုင်ယာရီWhere stories live. Discover now