Virus

David

David heeft de hele dag nog niks gezegd. Chiara trouwens ook niet. Het enige wat we doen is lopen en lopen. Het enige wat ik van deze man weet is dat hij David heet. Ik weet niet hoe oud hij is, hoe hij hier is terecht gekomen en waar hij vandaan komt. We lopen door een bos heen. Het is hier prachtig. Ondanks alles kan ik toch nog een beetje genieten van de buitenlucht.
'Het is hier prachtig,' zeg ik.
'Klopt. Als je hier doorheen loopt lijkt het wel alsof je alles vergeet. Voor heel eventjes.' David slikt. 
Ik knik. Verder zeg ik niets meer. Ik ben bang om wat aan hem te vragen. Ik weet niets over hem. 
Chiara loopt ongeveer 3 meter achter ons. Ze sluit zich duidelijk buiten voor ons. Ik wil met haar praten, maar ik weet nu al dat het toch uitloopt op ruzie. De uitbraak heeft iets met haar gedaan. Ik wil haar afleiden, maar ik ben bang dat het niets zal opleveren. Dus ik loop zwijgend verder.

'Moeten we hier doorheen?!' vraagt Chiara.
'Ik ben bang van wel,' zeg ik.
We staan voor de dichte hekken van een al heel lang geleden verlaten stad. Ik ken de stad niet. Ik wil de stad ook niet kennen. De huizen zijn dichtgetimmerd of helemaal uit elkaar gevallen. Al het gras is verdwenen en de bomen staan er slap bij. De stad is ook nog eens ontzettend groot. We kunnen nergens anders heen.
'Kunnen we niet keren en een andere weg nemen?' Chiara is het hier duidelijk niet mee eens.
'Wélke andere weg? Chiara, kijk hoe gróót deze stad is. Waar zie jij een andere weg?' Mijn geduld begint op te raken.
'David, zeg jij er eens wat van!' Chiara kijkt hoopvol naar David.
David schrikt op uit zijn gedachten. 'Huh? Wat? Oh deze stad? Nou ik vind dat we er doorheen moeten gaan. Ik zie geen andere uitweg.'
'Bedánkt voor je hulp,' zegt Chiara sarcastisch.
'Graag gedaan.'
Ik verhef mijn stem. 'Dames! Het is geen tijd voor ruzie nu. We gaan er doorheen. Punt uit.'
Chiara loopt zwijgend door en David al evenmin. David opent het hek en we lopen alle drie er zwijgend doorheen. Ik besef nu pas dat we best wel wat aan David hebben. Hij is lang en sterk. Hij is misschien onze enige hoop op overleven. Ik heb sterk het gevoel dat ik dit aan Chiara duidelijk moet maken. Ik haal haar in en trek haar mee. 'Chi, waar ben je mee bezig? David is sterk en hij kan ons misschien heel goed helpen met overleven! Jaag hem nou niet weg!'
'Ik jaag hem niet weg! Ik voel me verdomme buitengesloten door jullie alle twee. Zie je niet dat ik hartstikke bang ben om hier doorheen te lopen?'
Hier had ik niet over nagedacht. Chiara is inderdaad bang. Maar een andere weg nemen is echt niet mogelijk. 'Sorry Chiara, hier had ik helemaal niet over nagedacht. Maar wat kan er gebeuren? We zijn met z'n drieën. Ik ben óók bang en David misschien ook. Maar we kunnen het!'
'Whatever.' Chiara loopt zonder om te kijken verder. Ze heeft duidelijk geen zin in mijn goede praatjes.
David loopt naar me toe. 'Laat haar maar. Ze is van streek.'
Hier heb ik geen zin in. 'Natuurlijk laat ik haar niet! Ze is mijn beste vriendin en ik wil koste wat het kost voorkomen dat er iets met haar gebeurt! En daar kan jij beter ook voor zorgen!'
David kijkt me vragend aan. 'Ik? Waarom zou ik in hemelsnaam op haar moeten passen?'
'Laat maar.' Ik versnel mijn pas en loop naar Chiara toe. 'Dat je maar weet dat ik jou niets laat overkomen,' is het enige wat ik nog tegen Chiara zeg voordat we zwijgend door de stad lopen.

'We kunnen beter ergens overnachten. Het wordt al donker en ik begin moe te worden.' David gaapt en gaat er bij zitten.
'Je hebt gelijk,' zeg ik. 'Maar wat had jij in gedachten voor een slaapplek?'
'Ja weet ik veel. Iets wat beschut is. Ik wil hier niet in de open lucht pitten.'
Ik lach. 'Nee dat snap ik. Laten we een geschikt huis zoeken of zo.'
David en Chiara knikken en we lopen verder.
Tien minuten later staat Chiara stil en wijst naar een groot huis. 'Is dit niet geschikt?'
'Zou kunnen,' zeg ik. 'David?'
'Ik vind het prima. Maar er moet iemand de wacht houden, toch?'
'Ja, maar er kunnen beter twee de wacht houden. Zodat we elkaar wakker kunnen houden. Ik stel voor dat Chiara eerst gaat slapen. Dan houden wij twee de wacht.'
Chiara knikt en we lopen het huis binnen. We sluiten alle deuren en blokkeren ze met zware dingen en stoelen. Nog geen 10 minuten later ligt Chiara op een oud bed te slapen. David en ik zitten tegenover elkaar tegen een muur.
'Ik heb Chiara eerst laten slapen omdat ze al heel lang niet meer heeft geslapen. Ze is erg veranderd sinds de uitbraak weet je.'
David kijkt me begripvol aan. 'Ik snap het wel. Ik vind het echt rot voor jullie dat jullie allebei jullie ouders kwijt zijn.'
Ik wil niet weer in huilen uitbarsten. 'Tja,' zeg ik. Ik sta op en loop de kamer rond. Ik graai in spulletjes en kijk in boeken. 'Hoe ben jij hier eigenlijk terechtgekomen?'
David zucht. 'Dat is een lang verhaal, meisje.'
'Maar we hebben ook nog een lange nacht voor de boeg,' zeg ik.
David glimlacht. 'Daar heb je gelijk in. Zoals ik gister al zei ben ik alles kwijtgeraakt waar ik ooit om gaf. Mijn vrouw, mijn kinderen. In één avond ben ik ze kwijtgeraakt. Nadat het was gebeurd probeerde ik zelfmoord te plegen. Maar ik kon het niet. Ik hield me schuil in mijn garage en heb daar dagen en nachten doorgebracht. Ik weet niet eens meer hoeveel dagen ik daar had doorgebracht. Maar ik besefte dat ik het zo niet mocht eindigen. Ik liet alles achter en besloot om een quarantaine te zoeken. Maar het mocht niet baten. Na een paar dagen vond ik jullie.'
Ik krijg tranen in mijn ogen. 'Jeetje David, wat heftig.'
David slikt zijn tranen weg. 'Ik probeer sterk te blijven. Ik probeer het met man en macht... Voor jullie.'
Ik snap het niet. 'Voor ons?'
'Ja, voor jullie. Ik gun het jullie zo ontzettend. Ik zie hoeveel verdriet jullie hebben. Ik wil zo graag dat jullie je ouders vinden.'
Plotseling heb ik het ontzettend met David te doen. Wat hij heeft meegemaakt mocht gewoon niet gebeuren. Het is oneerlijk. 'Dank je wel voor je steun,' stamel ik. 'Het doet echt wat met me.' Een traan verlaat mijn oog en glijdt langs mijn wang naar beneden.