The Babysitter | Hyunlix ✓

Bölüm 24: Hanbok

Kapı zili çaldığında, Hyunjin bir an için duraksadı. Arzu dolu büyük bir öpücüğü son öpücük olarak verdikten sonra doğruldu. Dudaklarında kalan salyayı kolunun tersiyle sildikten sonra, Felix'e gülümsedi. "Gece bittiğinde hanboku kendin çıkartma. Çıkaran kişi bizzat ben olmalıyım." Ardından gülümseyerek odadan ayrıldı.

Felix, elindeki şapkaya bakakaldı. Siktir, normal bir hanbok giymişti ama Hyunjin bunu neden bu kadar sevmişti ki? Belki de Hyunjin, annesinin oğluydu, kim bilir? Annesi gibi o da hanboku çok seviyordur? Hadi ordan, şimdi annesi de Felix'in dudaklarına mı yapışacaktı?

Felix, bu hasta düşünce kafasında döndüğünde çok utandı, ama yine de gülmeden edemedi.

Saçını başını düzeltip şapkayı ve telefonunu masaya bıraktıktan sonra, yavaşça odasından ayrıldı, Hyunjin'in arkasından odadan çıktı.

Kapıdan çıktığında, Hyunjin'in onu orada beklediğini gördü. Muhtemelen sakinleşmek için biraz uzakta beklemişti. Felix'i gördüğünde gülümseyerek elini tuttu, içeri doğru yürümeye başladılar.

Salona girdiklerinde, büyük koltukta oturan ebeveynleri gördükten sonra, Hyunjin gülümserken, Felix dizleri yere değene kadar eğilip onları selamladı.

Hyunjin'in annesi, çok zarif bir kadındı. Zayıf, epey de güzel ve genç duruyordu. Bu kadının, 27 yaşında bir çocuğunun olduğuna inanmak çok zordu. Keskin, kahverengi ve çekik gözleri vardı. Süt gibi bembeyaz bir teni, simsiyah saçları vardı.

Hyunjin babasına çok benziyordu. O da yaşını göstermiyordu ama yine de Hyunjin'in babası olduğu daha inanılırdı. Uzun boylu, siyah saçlı, biraz daha esmer bir adamdı. Güldüğünde, gözleri aynı Hyunjin gibi kısılıyordu.

Hyunjin'in annesi gülümsedikten sonra oğluna döndü. "Hemen cevap ver Hyunjin, bu çocuğu alıkoyuyorsun, değil mi?"

Felix, şaşırırken, Hyunjin'in babası bir kahkaha patlattı. "Ben demiştim, annen hala sana inanmıyor."

"Hayır efendim." Dedi Felix, çok düşük bir sesle. "Hyunjin beni alıkoymuyor, ben kendi isteğimle duruyorum."

Bunun üzerine büyük salonda daha büyük bir kahkaha patlattı. Hyunjin'in annesi, musmutlu gözlerle Felix'e bakıyordu şimdi. "Hayır canım, ondan demedim. O kadar güzelsin ki, kendi isteğinle Hyunjin'in yanında kalacağını düşünemedim bile."

"Hyunjin de çok yakışıklı ama..."

Bir süre gülümseyerek birbirlerine baktıktan sonra, Hyunjin'in annesi yine söze girdi. "Hanbok sana çok yakışmış Felix. Hyunjin'in fikri miydi bu? Benim zayıf noktalarımı iyi biliyor."

"Evet..."

O esnada arkadan teyzenin sesi duyuldu.

Beraber yemek yerken, sohbetleri daha da koyulaştı. Yaptıkları işler, Felix'in okulu, Jae ile ilgilenmesi, her şeyden detaylı bir şekilde bahsettiler, Felix'i iyice tanıdılar.

Yemek sona erip tekrar koltuklara geçtiklerinde, bu sefer daha samimi, daha rahat bir ortam vardı. Felix, bu insanların iyi insanlar olduğunu, tam olarak Hyunjin'in ailesinden beklediği insanlar olduğunu çoktan anlamıştı.

"Ee..." dedi Hyunjin, sonunda konuşmayı bölerek. "Felix ile birlikte olmamda bir engel yok, değil mi? Gerçi size sormakta biraz geç kaldım biliyorum, paparaziler her şeyi çoktan berbat etti."

"Sorun değil." Dedi babası, babacan bir tavırla. "Zaten Sam biraz bahsetmişti, bu yüzden önceden haberimiz vardı. Bak oğlum..." babası biraz öne eğildi. Gözlerinde hem gülümser, hem de acılı bir ifade vardı. "Daha önce, benim için istemediğin bir evlilik yaptın. Sadece ben değil, hepimiz ne kadar acı çektiğini gördük. Sadece sen değil, annesiz büyümek zorunda kalan yavrunun da çok zorlandığının farkındayız. Bu yüzden, senin kararın neyse ona saygı duyacağım. Hem ikizin gibi her gece başka bir yerde uyanmandansa, sevdiğin kişiyle beraber olman, mutlu olman, torunumuzun mutlu olması bizim için en iyisi. Bu yüzden..." bakışlarını Felix'e çevirdi. "Ailemize hoş geldin Felix. Olur da bir gün Hyunjin seni üzerse, ilk olarak bana geldiğinden emin ol. Onu güzelce azarlarım."

Felix, Hyunjin'in babasına olan hayranlığını gizleyemiyordu. Demek ki, gerçek bir aile böyle olunurdu. Yıllarca nasıl kandırıldığını görmek, canını yakmıyordu artık. Çünkü şimdi, yepyeni bir ailesi vardı. Hem de bu aile, eski ailesinden çok daha iyiydi.

Gülümsemesine engel olamadan, Hyunjin'in babasına baktı ve "evet" anlamında başını biraz eğdi.

Bu güne kadar sayısız zorlukla savaşmış Felix için, duyduğu şeyler birer peri masalı gibiydi, ama aslında gerçekti de.

Ortamdaki yumuşak havayı, Hyunjin'in annesi bozdu. "Peki yavrum, senin ailen?"

Felix, ne cevap vereceğini bilemedi. Korkuyla Hyunjin'e baktığında, Hyunjin Felix'in elini tuttu ve gülümseyerek annesine döndü. "Felix'in ailesi, pek sizin gibi karşılamadı. Bu yüzden, Felix bir daha geri dönmeyecek."

Annenin biraz kaşları çatıldı. Nedenini bilmemek Felix'i biraz germişti ama kadın konuşmaya başladığında, tüm gerginliği bir anda kayboldu. "Onlarla konuşmamızı ister misin Felix? Sana böyle yaklaşmaları iyi değil. Mutlu olduğun için onların da mutlu olmaları gerekir."

Felix gülümseyerek başını eğdi. Yüzünde herkesin okuyabildiği bir acı vardı ama yine de gülümsemeye devam ediyordu. "Gereği yok efendim, anlamayacaklardır. Onlar böyle çünkü..."

"Yine de... Her neyse, sen nasıl istersen öyle olsun. Ama teklifim her zaman geçerli, tamam mı?"

"Teşekkür ederim efendim..."

"Efendim..." Hyunjin'in babası gülümsedi. "...çok resmi bir kelime Felix. Artık Hyunjin'in hayat arkadaşı olduğuna göre, neden bize anne ve baba diye seslenmiyorsun?"

Felix, yine gülümsemesine engel olamadı. Yavaşça Hyunjin'in kulağına eğildi. "Rüyada olmadığıma emin miyiz, cimciklesene beni?" Diye fısıldadı.

Hyunjin, onu gerçekten bacağından cimciklediğinde, Felix acıyla sıçradı ve Hyunjin'in cimciklediği yeri acıyla ovalamaya başladı, ama yüzündeki gülücük hiç eksik olmamışı.

Yine, saygıyla eğildi. "Peki efendim..."

~~~~~~~~~~~~~~

Hyunjin'in annesi benim, babası da kocam, şimdiden söylüyorum sulanmayın arkadaşlar. İyi okumalar🩷