""Sorry""
""I don't understand what are you
saying""
"သေချာကြည့်စမ်း....မ...မကို တစ်ကယ် မမှတ်မိဘူးလား"
""နှင်းလေ....နှင်းမြသန္တာလေ""
"no...I don't understand... sorry"
""Rose....rose လေ မမှတ်မိတော့ဘူးလားး""
နှင်း ကြောင်ကြည့်နေသော ထိုအမျိုးသမီးကို အကဲခက်ကြည့်လိုက်တော့ သူမကို မြင်ဖူးသည့် အရိပ်အယောင်မတွေ့ရ။ မြန်မာစကားကိုပင် နားလည်သည်မထင်။
နှင်းကို ကြောင်ကြည့်နေသော အမျိုးသမီးကိုကြည့်ကာ နှင်း မျက်ရည်များအတိုင်းအဆမရှိစီးကျလာပြီး ရင်ထဲလည်းစို့နစ်လာခဲ့သည်။
""Excuse me...I have to work""
ထွက်သွားဖို့လုပ်သော ထိုအမျိုးသမီးလက်ကို နှင်းလှမ်းဆွဲလိုက်သည်။
""I will call you tonight.""
""Did you come with me?
""AHhhhh....are you lesbian??
"Yes....I am
""1000dollars""
"Ok"
""Ok....Where is your home??
""follow me""
"let's go"
=============
""ခင်""
မြ ခင့်ကိုမြင်သည်နှင့် ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ မျက်ရည်များလည်း စီးကျလျှက် ငိုယိုနေမိကာ တင်းကြပ်နေအောင်ပွေ့ဖက်မိသည်။
""Two?"
"No"
"Please!..sit down"
"မြ....ကျမနဲ့ စကားခဏပြောရအောင်"
နားမလည်သည့်မျက်နှာထားနှင့် မြကိုနှင်း အခန်းထဲ ခေါ်သွားလိုက်ကာ......
""နှင်း...ဒါက ဘာအခြေအနေလဲ"
"ကျမလည်း မသိတော့ပါဘူး မြရယ်"
"အဲဒါ...အဲဒါ... ခင် အစစ်မဟုတ်လား"
"ကျမကတော့ ဟုတ်တယ်ထင်တာပဲ"
"ဒါ..ဒါပေမယ့် သူ ကျမတို့ကို မမှတ်မိဘူး.....အဟင့်"
"မမှတ်မိတာထက် မြန်မာစကားတစ်ခွန်းမှ ပြောတတ်ပုံမရဘူး"
""မြတို့ ဘယ်လိုဆက်လုပ်ကြမလဲဟင်"...ခင် ဘယ်လိုကနေ ပြောင်းလဲသွားရတာလဲကွယ်""
""ခင်....ခင်....ခင်က ပြည့်....ပြည့်...ပြည့်တန်ဆာ လုပ်နေတာ"
""ဘာ!!!!!
"ကျမတို့ ဘယ်လိုဆက်လုပ်ရမှာလဲဟင်"" ခင့်...ခင့်ကိုခေါ်ပြီး မြန်မာပြည်ပြန်လိုက်ရမလား""
"လေ..လေယာဥ်စီစဥ်လိုက်တော့မယ်"
"နေအုံး နှင်း"...အဆင်ပြေပါ့မလား"
"မသိတော့ပါဘူး မြရယ်"
နှင်း ငုပ်တုပ်ထိုင်ချကာ ထိုင်ငိုမိလေသည်။ ခင့် ပုံစံမှာ အရာအားလုံး ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ တစ်ကိုယ်လုံးtattooများထိုးထားပြီး နှုတ်ခမ်းတွင်လည်း အပေါက်ဖောက်ထားသေးသည်။ ခင့်ပုံစံမှာ ဝါရင့်ပြည့်တန်ဆာပုံပန်းသဏ္ဍာန်ပေါ်လွင်လို့နေသည်။
နှင်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်ထိုင်နေတော့မြ အပြင်ထွက်သွားကာ အူကြောင်ကျားမျက်နှာထားနှင့် ဟိုကြည့်ဒီကြည့်ဝေ့ဝဲကြည့်နေသော အမျိုးသမီးကို.....
""ခင်....မြကို သေချာကြည့်စမ်း...
မြလေ..မမမြ...မမှတ်မိဘူးလား...ဟမ်""
"Sorry"
"Do you remember me?"
"I don't understand...what's going on"I have never seen you"
""ခင်...ဘာတွေဖြစ်ခဲ့တာလဲကွယ်"
ခင်လို့ စွပ်စွဲခံနေရသော အမျိုးသမီးသည် ဘာကိုမှ နားမလည်သောကြောင့် ကြောင်ပြီးသာ မြနှင့် နှင်းကို ပြူးကြည့်နေသည်။
သုံးယောက်လုံး ဘာစကားမှမပြောကြပဲ တိတ်ဆိတ်နေကြသည်မှာ နာရီဝက်ခန့်ပင် ရှိပြီ။ နှင်းသည်လည်း ကြေကွဲစို့နစ်သော မျက်နှာထားနှင့် အကဲခက်ကြည့်နေသည်။ တိတ်ဆိတ်နေမှုကို မြစိတ်မရှည်တော့သဖြင့် ဖုန်းကိုယူကာဖုန်းထဲမှ ဓာတ်ပုံတစ်ပုံကို ထိုအမျိုးသမီးထံ လှမ်းပေးလိုက်သည်။
""Who is that?
""It's you...."Do you remember something?""
""No...sorry"I should go back"
ထသွားဖို့လုပ်နေသော ထိုအမျိုးသမီးလက်ကို နှင်း လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။
""Please don't go""
"Please....please""
တားဆီးမရသော သတိရလွမ်းဆွတ်သည့်မျက်ရည်များ အတိုင်းအဆမရှိစီးကျလာသည်။
နှင်း ငိုကာယိုကာတောင်းပန်နေပေမယ့် ထိုအမျိုးသမီးက နှင်းလက်ကို ပုပ်ချကာ ထွက်သွားတော့သည်။
YOU ARE READING
မူပိုင် ပြည့်တန်ဆာ...။(Completed)
Non-Fictionမူးယဇ်ဆေးထက် ယဇ်မူးစေနိုင်တဲ့ ခင့် အလှက အထက်တန်းဆန်လွန်းတယ်။
episode 47
Start from the beginning
