Until We Meet Again: Mr. Moronov Series#1 (Meet Him)

chapter 23

Bumalik Ako sa TaaS at pumasok sa kwarto,I'm planning kung paano makalabas.

Nagpabalik balik Ang Ng lakad dito sa loob,sinabunutan ko Ang sariling buhok nang Wala Akong maisip.
Puno Ng katanungan.

Bahala na,lalabas Ako kahit anong mangyari,di naman siguro Ako pipigilan Ng mga bantay nya?

I was about to open the door Ng bumukas ito,he's standing towards me,with his usual look.

Wala ako sa mood Makita Ang mukha nya,sa totoo lang gusto ko syang sigawan at saktan ngayon.i still manage to control my emotions,anger.

I break our eye contact Saka naglakad,but he corner me,the reason why i stopped.

"Alis."tipid kong sabi.hes still standing na parang walang naririnig,tumingala Ako.

"You will come to me later,we have meeting." I look at him with no emotions.

"I'm not interested."tugon ko Saka naglakad,he pulled my wrist dahilan kung bakit napaharap Ako skaanya.

"Ano ba!"sigaw ko rito,simpleng sagot di nya ba maintindihan?

"Why are you acting like that."he said but still maintain he's cold look.

Gusto ko matawa Ng pagak,gusto ko syang saktan at sampalin.

"Uuwi na Ako."I sincerely said,kanina pa talaga.

Wala akong balak ipakita sakanya at ipahalata Ang nararamdaman,kahit aa totoo lang ay gusto ko na syang saktan at sabihin Ang mga nararamdaman ko ngayon.

"No."sabi nya,bakit pa sya namimilit?bakit di Ako pwedeng umuwi,karapatan ko yon!

"Pwede ba Larkin,stop using me!"sigaw ko,di ko narin napigil Ang pagluha,I can't control my emotions.

"What do you mean."Wala syang kwenta,Wala akong balak syang sagutin,lumisan Ako sa harap nya saka nag-patuloy sa paglalakad paalis.

Nagulat pa Ako Ng di Ako pigilan ng mga men in black,isinawalang ko iyon Saka lumabas.

Nag hintay Rin Ako Ng taxi at di Rin nahirapan Ng may dumaan kaagad.

Sinabi ko Ang lokasyon sa driver,I look outside sa bintana,I wipe my tears.

Puro nalang pasakit Ang nararanasan ko,why can't I maintain happiness in life?Yun lang Naman Ang gusto ko,maging masaya.

Ang masasabi ko lang sa buhay na Meron Ako, miserable.

I hate him,simula pa lamang Ng pagkikita at pag-tatagpo namin,puro nalang sakit Ang Dala nya sakin.

I still remember when my parents still alives, they're sweet and treat me like a princess,na mimiss ko sila Hanggang ngayon.

May trabaho sila pero Hindi nawawala Ang Oras para sakin.

Panahong Kasama ko pa silang manood Ng mga movies noon,I used to force them na manood kaming tatlo Ng movies dahil gusto ko silang makasama,kahit na barbie Ang pinspanood ko,they forgive me para lang sa kasiyahan ko.

They're sweet and caring,ngunit maiksing panahon lamang Ang binigay sakanila para makasama Ako.

They're the one who make me independent woman at my young age,sila Rin Ang nag-bibigay Ng mga advice na natutunan ko sa Buhay.

Sumandal Ako sa car seat Saka dinamdam Ang luhang dumadaloy sa pisngi ko,pinipigilan ko lang wag magbigay Ng kahit na Anong ingay dahil ayokong Makita ng driver.

"Mommy,make me swam  pancakes Po please?"pancakes is my favorite,Lalo na kung gawa ni mommy.

"Sweetie,I will order nalang okay?I'm busy."

nalungkot Naman Ako sa sinabi ni mommy,is she doesn't want to make pancakes for me na ba?

"Darling,pagbigyan mo na,nagtatampo na oh"it's dad.

"Sige na nga,ito talagang prinsesa namin,nag tatampo talaga"

"Yeyy,tecnhu Po mommy."I hugged her,sumunod Naman SI daddy.

Napaluha Naman Ako,di ko na mararanasan Ang mga yakap nila.

Those hugs,it's my comfort.

I missed them badly.

Mahirap isipin na Hanggang ala-ala nalang lahat Ng iyon.

Pinunasan ko Ang luhang walang tigil nanamn sa pag-bagsak.sinabayan pa Ng malakas na ulan sa labas.

"Ma'am andito na Po Tayo."tumigil Ang kotse,kaagad Kong inabot Ang bayad Saka bumaba na.

Wala akong dalang payong kaya Hinayaan ko nalang mabasa.

May distansya Rin Ang Bahay Mula sa pinagbaba-an ko kaya patuloy lang Ako sa pag lalakad.

Niyakap ko Ang sarili Ng maramdaman Ang lamig,sinabayan pa Ng simoy Ng hangin.

Lahat nalang kinuha saakin,lahat nalang nawala.

Nawala Ang pamilya ko dahil sa pag-tatangka Ng mamatay taong dontevos,kahit Ang Lola ko ay mamatay,Ang nagiisa Kong kakampi sa Buhay.

Naging miserable Ang Buhay ko noon dahil sa arrange marriage Ng lalaking Akala ko mamahalin Ako pabalik.na akala ko mahal Rin Ako.

They took my happiness!

Ang gusto ko lang Naman ay mamuhay Ng tahimik at masaya.

Hinayaan ko lang Ang luhang dumadaloy sa pisngi ko,di ito halata dahil sa ulan.

"Bakit Ang hirap maging masaya?"hirap Kong sabi,para akong baliw na nag sasalita mag-isa.

__