Όπου στέκομαι, όπου πάω,
-θα σ' το πω!-
με το νου μου λέω:
Δε σ' αγαπώ,
σ' αγαπάω!
Μέσα στο άω, μέσα στο άω,
πότε πως ουρλιάζει ένα σκυλί,
πότε να στενάζει ένα φιλί γροικάω.
Και όπου στέκομαι,
όπου πάω,
τραγουδάω τον ίδιο σκοπό
και ρωτιέμαι:
-Σ' αγαπώ;
Κι αποκρίνομαι:
-Όχι! Σ' αγαπάω!
~Κωστής Παλαμάς, Μετρικά Γυμνάσματα 8
~~~
Τα μάτια του τα βάραιναν δάκρυα, κι εκείνος πάλευε να τα κρατήσει πίσω, γιατί δεν ήταν σωστό να κλαίει μπροστά της.
«Δηλαδή, εκείνη την ίδια μέρα...» προσπάθησε να πει κάτι, οτιδήποτε, για να μην αφήσει χώρο στα δάκρυα.
«Δεκαοχτώ του Απρίλη έχασα τη μάνα μου. Γι' αυτό κάτι σου θύμιζε η ημερομηνία.», στα δικά της τα μάτια είχαν από ώρα στεγνώσει τα δάκρυα. «Εκείνη τη μέρα χαροπάλευες, την ίδια εκείνη μέρα μάθαμε τα νέα στο καφενείο και βρέθηκα με τη μάνα σου και προσευχηθήκαμε... Φοβόμασταν πως το κακό έπεσε στα δικά σας σώματα. Κι αυτό το κορίτσι είχε το όνομα της δικιάς μου μάνας...», την έκοψε την κουβέντα της, τα δάχτυλά της από ώρα χάιδευαν μηχανικά το σταυρουδάκι.
Σώπασαν. Κι η μουσική μακριά είχε σχεδόν σωπάσει, κάτι τανίσματα μακρινά της λύρας, τελευταίες γιορτινές συλλαβές, έφταναν ξεψυχισμένα στ' αυτιά τους.
«Καλύτερα να πηγαίνουμε, είναι αργά.» σηκώθηκε απότομα το κορίτσι. Πίσω της σηκώθηκε με μιας κι εκείνος, την κράτησε κοντά κι ήταν η ανάσα του ασθματική. «Θα 'χει τρελαθεί ο πατέρας μου, πόση ώρα πέρασε; Και οι δικοί σου... Θα καταλάβουν πως λείπουμε μαζί.»
«Περίμενε, Βασιλική.»
«Τι θέλεις;». Οι λέξεις της ήταν κοφτές, σχεδόν νευρικές, και δε μπορούσε το παλικάρι να μαντέψει αν πίσω τους έκρυβαν λύπη ή θυμό.
«Να μιλήσουμε θέλω. Εσύ μου ζήτησες να σου πω αυτά που έχω μέσα μου, ορίστε, λοιπόν!», λαχάνιαζε σα να 'χε τρέξει κι η καρδιά του βροντούσε άσχημα.
«Νομίζω πως είπαμε αρκετά για σήμερα.»
«Καταλαβαίνεις τώρα γιατί δεν έγραψα; Δεν ήξερα πώς να στα πω όλα αυτά, κι ούτε ήθελα να τα κρατήσω μυστικό και...» Συνειδητοποίησε πως μονάχος του προσπαθούσε να συνεχίσει τη συζήτηση, τα χείλη της είχαν διαγράψει μια ευθεία γραμμή, ερμητικά κλειστή. «Πικράθηκες;»
