မူးဝေလာသောအာရုံကို အားတင်းကာစာဆက်ဖြေရမည် ဆယ်တန်းမဟုတ်သော်ငြား တစ်နှစ်နောက်ကျလျှင်လည်း မဖြစ်သေးပါ။မူးဝေလာခြင်းမှာပိုဆိုးလာသည် မရတော့သည်ကိုလည်း အတန်းစောင့်ဆရာမအား ပြောမထွက်ပါ ထို့ကြောင့်အတင်းသည်းခံကာ ဖြေခဲ့ရသည်။စာမေးပွဲကြီးပြီးဆုံး၍ နောက်တစ်နေ့တွင် အစ်မကသူ့စကားအတိုင်း မုန့်ဝယ်ကျွေးရန်လာခေါ်ပါသည်။မောင်မလိုက်ခဲ့ချင်ဘူးဟု ငြင်းနေသော်လည်း အတင်းခေါ်လာသည်။ အစ်မခေါ်လာသောဆိုင်တွင် မမသွယ်ပါရောက်နှင့်နေပြီဖြစ်သည်။မှာစရာရှိတာမှာပြီးမကြာလိုက်ပါ မင်းနေနိုင်ဆိုသောလူရောက်လာသည်။အမှန်အတိုင်းပြောရလျှင် မောင်ဒီနေရာမှာ ဆက်ထိုင်မနေချင်တော့ပါ ထွက်သာပြေးလိုက်ချင်သည်။မောင်မျက်နှာပျက်နေသည်ကို မြင်သည့်မမသွယ်က မောင့်လက်ကလေးအားလာကိုင်ကာ နှစ်သိမ့်ပေးရှာသည်။
အစ်မနှင့်ထိုလူစကားပြောနေကြသည် ထိုဖြစ်ရပ်ကိုမောင်ထိုင်သာကြည့်နေမိပါသည်။ ထိုအချိန်မှာပဲ မမသွယ်က မောင့်နားအနားလာကပ်ကာ တီးတိုးပြောသည်။
"မောင် မမသွယ်တို့နဲ့ ရန်ကုန်လိုက်ခဲ့ချင်လား"
မမသွယ်အားတစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည် အရင်လိုမဟုတ်တော့ပဲအများကြီးပြောင်းလဲသွားသည်။အမျိုးသမီးဝတ်စတိုင်ပန့်နှင့်ရှပ်အင်္ကျီဝတ်ထားသည်ဆိုသော်လည်း ခက်ထန်နေသောမျက်နှာသည်နူးညံ့လာဟန်ရှိနေသည် အပြုံးမရှိတည်ကြည်သောသူမသည် အပြုံးရေးရေးကလေးများရှိလာသည်။
"မောင်မလိုက်တော့ပါဘူး မမသွယ်"
မမသွယ်က အလိုမကျစွာမျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်သည် ပြီးနောက်ဆက်မေးသည်။
"ဘာလို့မမသွယ်လို့ ခေါ်တာလဲမောင်"
"အစ်မခေါ်လို့လေ"
"မရဘူး ပြောင်းခေါ်"
"ဘယ်လိုခေါ်ရမှာလဲ မောင်က"
"မမ..မမလို့ပဲခေါ်"
မမသွယ်က စဉ်းစားဟန်ပြုကာ အဲ့သလိုခေါ်ခိုင်းသည်။မောင်လည်း ငြင်းမနေတော့ပါ မမသွယ်ခေါ်ခိုင်းသလိုသာခေါ်မိသည်။
