Bagian 6

32 3 1
                                    

Maaf yaaa aku gantungin lamanya 3 bulann. Aku baru kelar tahun pertama kuliah dan baru libur panjang tapi harus kerja jadi ga kebagi masa buat nulisss. maaf yaa 🙏.

Happy reading!



Wajah jelita di sisinya dipandang sekilas. Tangan Jeno masih erat mengenggam tangan Renjun. Rindu banget ke Renjun.

"Aku happy banget kamu udah pulang ke Korea. So happy!"

Jeno tidak berbohong. Melihat Renjun yang semakin jelita,hatinya bertambah riang. Cuma orang gila yang tidak mahu berdampingan dengan model jelita ini.

Rambutnya panjang melepasi cuping telinga dan kulit putih bersama sepasang anak mata hitam yang sangat memukau.

"Beneran kamu suka aku udah pulang ke sini? Bukannya kamu bakal rasa kaki dan tangannya kayak diiket?"

Jeno telan liurnya sambil tersengih kelat. "Enggak kok, aku ga ngerasa gitu kok, aku suka banget kamu udah pulang sayang cause i miss you so much babe"

Tangan Renjun yang masih berada di dalam genggamannya dibawa ke bibir lalu dikucup perlahan.

"So how was New York? Udah puas belum kamu jelajah New York?" Jeno masih tidak lekang dengab senyuman. Ah... siapa sih yang enggak suka kalau berada dia samping pria secantik Renjun?

"New York? Kek gitu aja. Ga akan rasa kehilangan aku."

"Gapapa, udah cukup lama kamu tinggal di sana. Sekarang mending kamu bina nama kamu di sini pula. Aku yakin dengan pengalaman yang kamu punya kamu bisa berjaya di Korea juga. Entar semua perusahaan modelling rebutin kamu tuh buat kerja sama mereka."

Melihat Jeno yang bersungguh-sungguh meyakinkan dia, Renjun ketawa kecil.

"Mandai aja kamu ah. Dengan pengalaman yang ga seberapa itu ga menjamin apa-apa buat aku di sini. Lagipula, masih ramai model-model jelita lain di Korea, aku ga ada apa apanya."

"No... No. Model di Korea ga akan bisa nandingin kecantikan kamu, Ren. You are the most beautiful person that I ever seen."

Emang iya? Tapi pria yang dia ketemu petang tadi juga cantik. Renjun dan pria gila itu, siapa lebih jelita?

Jeno mula mengingat wajah pria jelita yang berantem dengannya kerana jam tangan itu. Tanpa sedar bibirnya mengukir senyuman.

"Kok tiba-tiba senyum? Lagi ingat ke siapa?" Jeno panik mencari wajah Renjun yang berada di sisinya.

"Enggak kok, aku senyum kerana lagi ingat ke kamu sayang. Walau kamu udah di sebelah aku but I still miss you. Kayak ga percaya kalo kamu udah pulang ke Korea."

"Lagi ingat ke aku atau ingat ke sesiapa yg kamu temuin sore kemarin?" Wow! Apa Renjun punya magis?

"Gimana kamu tahu kalau aku lagi ingat ke seseorang yang lain?"

"WHAT?! Kamu lagi pikirin orang lain di depan aku? Siapa? Perempuan atau submissive yang mana bisa bikin kamu senyum senyum gitu?!"

"Canda doang ah sayang. Ternyata kamu sayang juga ya ke aku. Aku pikir kamu udah lupain aku... Tapi Ren, aku lagi ingat ke orang lain bukan di depan kamu tapi di sebelah kamu." Tangan Renjun pantas mencubit lengan Jeno yang sedang memandu.

Hurt So Good [NOMIN]Место, где живут истории. Откройте их для себя