Lovely Death.

4. Vermist.

Point of view: Robbie.

Voordat ik iets anders kon zeggen tegen Raoul, werd ik meegesleurd met Koen. Hij zag er boos uit, en ik was een beetje bang. Koen is best wel intimiderend aks hij boos is, het geeft je een brok in je keel. "Wat is er nou gast? Ik kan zelf ook wel lopen.." zeg ik met een schorre stem. Hij duwt mij tegen de muur aan en schopt de muur dicht. "Je vergeeft hem zo snel? Hij noemde me een fucking borderliner hé? Is dat nu oké ofzo?" Ik zucht, ik was al vergeten dat hij dat tegen Koen zei. Ik was er gewoon mentaal niet bij, alles gaat zo snel inneens. En ik ben bang. "Sorry Koen, maar hij meende het niet zo denk ik," zeg ik tegen hem met al de energie die er nog over is in me. "Oh ja, leuk hoor. Iemand eventjes een borderliner noemen, maar het betekent niks," zegt Koen sarcastisch blij. Snel zet hij zijn neppe lach om in een serieuze blik en kijkt mij woedend aan. "Op een dag, dan zien jullie wel." Ik kijk hem verwarrend aan, ik weet niet wat hij daarmee bedoelt. Ik zucht en knuffel hem, ik weet dat hij er een nodig heeft. En stiekem heb ik er ook een nodig. Maar hij duwt me weg, ik ben in shock. Ik sta stil, bevroren. Koen verlaat de kamer en ik beweeg geen centimeter.

Na het "incident" zit ik niet lekker in mijn vel. Heb ik net ruzie met Raoul afgehandeld, heb ik nu ruzie met Koen. Ik ga kapot, waarom kan het nooit eventjes goed gaan? Ik wil eventjes rust, is dat teveel om te vragen? Ik besluit om naar Koen's kamer te gaan om te praten. Ik klop minimaal tien keer op zijn deur en ik krijg geen antwoord. Ik open maar de deur en zie Koen niet, wat raar is. Koen spendeert bijna heel zijn dag in zijn kamer, of buiten om even te roken. Ik kijk rond en zie een open la liggen. Ik gluur even en zie een document waar "jeugdzorg" opstaat. Met wat medicijnen erboven op. Ik wil het document pakken, totdat ik iemand naar boven hoor komen. Snel sluit ik de la en blijf ik staan, wegrennen heeft geen zin.

Koen opent de deur en heeft een rol vuilniszakken in zijn hand, hij laat ze vallen wanneer hij me ziet. "Wat doe je hier? Ooit gehoord van privacy of.." zegt hij met een dodende blik. Ik lach naar hem en pak de vuilniszakken op, terwijl ik het naar hem overhandig denk ik na wat ik moet zeggen. "Nou, heeft iemand je tong gestolen of ga je praten?" Ik schud mijn hoofd, nadat hij dat zei. "Ik wou sorry zeggen, jij bent ook belangrijk dus ik begrijp je boosheid." Hij rolt met zijn ogen naar me, alsof hij het "incident" allang al was vergeten. "Ja uhm oké, het is al goed. Kan je me nu met rust laten?" Ik voel een nare steek in mijn hart en knik, geen woorden komen meer uit mijn mond.

De volgende ochtend, 15:00.

Ik word wakker en rek me uit. Ik wrijf in mijn ogen en pak mijn telefoon. Al drie uur, ik heb dus lang geslapen. Raoul maakt ons eigenlijk altijd voor een uur wakker om wat te eten. Misschien is hij het dit keer vergeten, of is hij druk. Ik blijf nog even in bed liggen, en hoor geklop op mijn deur. "Kom maar binnen!" zeg ik, zo vrolijk mogelijk. Het is Milo, "Hey Robje, lekker geslapen?" Ik lach en ga zitten op mijn bed, "Opzich wel ja, jij maat?" "Ook wel lekker hoor Rob, maar uhh. Ik kwam hier eigenlijk om te vragen of je Roel hebt gezien." Ik schrik een beetje, Raoul gaat nooit weg zonder iets te zeggen of ons te appen. "Huh? Nee.. ik dacht ook al." Ik kijk naar Milo en zo te zien neemt hij dit niet serieus, hij wrijft over zijn buik. "Ik heb kaulo veel honger maat." Ik kan me toch niet inhouden en ik lach, "Misschien is hij boodschappen gaan doen. Gewoon vergeten om te appen ofzo," zeg ik, twijfeld.

Het is al acht uur 's avonds en Raoul is er nogsteeds niet. Ik maak mij zorgen. Ik ben al een aantal keren geneigd om de politie te bellen, maar dat mag pas binnen vierentwintig uur. Matthyas weet ook niet waar hij is, eigenlijk heb ik Koen niks gevraagd. Ik voel me naar na onze recente interacties. Toch app ik hem evenntjes. Hij heeft het gelezen en reageert niet, waarschijnlijk boeit het hem vrij weinig. Hij heeft nooit echt een band gehad met Raoul.

De volgende dag, 5:00.

Ik heb geen oog dicht gedaan vannacht, ik was aan het aftellen tot de vierentwintig uur over was. Raoul is er nogsteeds niet en ik betwijfel dat hij met een meisje is. Ik kijk op mijn telefoon en typ de cijfers één één twee in. Ik ga Raoul opgeven als vermist.

‹𝟯. writer's note:
Een beetje saai hoofdstuk, sorry! Maar het volgend hoofdstuk is uit de point of view van Koen, dat is veel leuker. Tot volgend hoofdstuk!