သူဌေးကြီးဖြစ်ဖို့ ပိုက်ဆံတွေ ဆုံးရှုံးဖို့လိုတယ်

Ch-37/38

အဲကွန်းကို သက်သောင့်သက်သာရှိသော အပူချိန်သို့ ချိန်ညှိကာ တန်ဖိုးအားဖြင့် ဂဏန်းငါးလုံးရှိသော ဝတ်စုံကြီးကို ဝတ်ရင်း ဟိုလှိမ့်ဒီလှိမ့် လုပ်နေသည်။

ဖေးချမ့်တစ်ယောက် အဆိုပါဝတ်စုံကို စဝတ်ဆင်တုန်းက သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် ယွမ်ပေါင်းများစွာကို ဝတ်ဆင်ထားသည်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်သတိပေးနေမိသည်။

သို့သော်လည်း အခုတော့ သာမန်ဝတ်စုံ တစ်စုံကလွဲပြီး ဘာမှမမြင်တော့ပေ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက ထိုဝတ်စုံများကို အချိန်တစ်ခုအထိ ဝတ်ဆင်ပြီးသောအခါ ရှင်းဟိုက်လူက သူ့တိုက်ခန်းဆီလာပြီး သူ ဝတ်ပြီးသား ဝတ်စုံများကို သန့်ရှင်းဖို့အတွက် ထုတ်ပိုးသွားသည်။ သူ ဝတ်သည်ဖြစ်စေ မဝတ်သည်ဖြစ်စေ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးသောအခါ အကုန်လုံး အတူတူပဲဖြစ်သည်။

ဒီလိုသာဆို သူစိတ်တိုင်းကျ စိတ်ရှိတိုင်း ဝတ်ဆင်နိုင်သည်။

စုတ်ပြဲသွားရင် အသစ်ပြန်ဝယ်လိုက်မည်။

ဖေးချမ့်တစ်ယောက် သူက တကယ်ပဲ အသုံးအဖြုန်းကြီးနေသည်ဟု ခံစားမိသည်။

ထိုအချိန်တောအတွင်း အဆောင်သို့ မပြန်ဘဲ တိုက်ခန်းနဲ့ နေရတာ အသားကျသွားခဲ့ပါပြီ။ ထို လူ ၆ ယောက် စုပေါင်းနေထိုင်ရသည့် လှောင်အိမ်ခန်းကြီးလို အဆောင်ကို ပြန်ဖို့ကိုပင် မစဥ်းစားရဲတော့ပေ။

သူ့၏ တခြားအတန်းဖော်တွေကလည်း သူကိုယ်ပိုင်လုပ်ငန်း ကြိုးစားပမ်းစား လုပ်ကိုင်နေသည်ဟု မသဲမကွဲ သိထားသော်လည်း သိပ်ပြီး စိတ်မဝင်စားကြပေ။

သူတို့က ပထမနှစ် ကျောင်းသားများဖြစ်သဖြင့် ကျောင်းအလုပ်များဖြင့် အလုပ်များနေကြသောကြောင့်လည်း ဖြစ်ပေသည်။ ကျောင်းသားဘဝအတွက် မျှော်လင့်ချက်များ ပြည့်ဝနေကြပြီး လျှောက်သွားနေကြသည့် ကျောင်းသူလှလှလေးများအုပ်စုကိုလည်း ငမ်းရပါသေးသည်။ ထို့ကြောင့် ငွေရေးကြေးရေးနှင့် ပတ်သက်ပြီး သူတို့ အလွန်အမင်း စိတ်ဝင်စားမှု မရှိကြသေးပါ။

တစ်ဖက်တွင်လည်း ဖေးချမ့်က သူတို့ကို ကြွားလုံးမထုတ်ခဲ့သဖြင့် သူတို့ကလည်း ဖေးချမ့်ကို ဒီလိုအောင်မြင်မှုနှင့် လူမျိုးဖြစ်သည်ဟု မထင်ကြချေ။