ရှဲ့ယွီထုံက ဆက်ပြော၏။ "ဒါပေမယ့် လင်းဖန်က ချောတယ်လေ..."

ကျောက်လီလီက ပြန်ချေပလိုက်ပါသည်။ "ယွီထုံ ငွေရေးကြေးရေးက အခြေခံ အုတ်မြစ်ပဲ။ ငွေကြေးကသာ အနာဂတ်ကို အဆုံးအဖြတ် ပေးနိုင်ယ်။ နင်က အသက် ၂၃ နှစ်တောင် ရှိနေပါပြီဟာ။ နင်က အလှဆုံး အသက်အရွယ်ကို ရောက်နေပြီ။ ငါ့အမြင်မှာတော့ လင်းဖန်က အားမကိုးရဘူး။ ငါတို့ ကောင်လေး တစ်ယောက်တွေ့ရင် အများကြီး မလိုချင်ကြဘူး။ ကားတစ်စီး၊ အိမ်တစ်လုံးနဲ့ တင်တောင်းငွေ ယွမ်ထောင်ချီ နည်းနည်းလောက်ပဲ လိုချင်ကြတာ။ လင်းဖန်က အဲ့တာတွေကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီး တတ်နိုင်မှာလဲ။"

"ငါတို့က ငွေမက်တာတော့ မဟုတ်ပေမယ့် ဒီလိုပဲ လုပ်ရမှာပဲလေ။ ဘာမှ မပိုင်ဆိုင်ထားရင် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို အနာဂတ် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ပေးနိုင်မှာလဲ။ ပြီးတော့လည်း နင်က ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် လှတယ်၊ အပျိုလည်း ဟုတ်တယ်။ ငါတို့က မာနကြီးကြီး ထားလို့ရတဲ့ အထက်တန်းကျောင်းသူတွေ မဟုတ်တော့ဘူး။ ငါတို့အနာဂတ်အတွက် စဥ်းစားဖို့ အချိန်ကျပြီ။" ဟု ကျောက်လီလီက ပြောလိုက်ပါသည်။

"အင်း ငါလည်း အဲ့လိုပဲထင်တယ် လီလီ။ နင်ပြောတာ မှန်ပါတယ်။ လင်းဖန်နဲ့ ခပ်ခွာခွာနေဖို့ အချိန်တန်ပြီ။ ကောင်းလိရှောင်း၊ ရှန်းကျားလွေ့နဲ့ ရွှယ်ယောင်ထင်းတို့အားလုံးကတော့ တော်တော်အဆင်ပြေနေကြတယ် ထင်တယ်နော်" ရှဲ့ယွီထုံက ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပါသည်။

"ဟုတ်တာပေါ့။ ငါပြောပြမယ်။ ရှားဝမ်ချွေ့က အခု နာမည်ကျော်တစ်ယောက်ဖြစ်လာပြီ။ သူ လင်းဖန်နဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် နေပါဦးမလား။ ငါတို့ လင်းဖန်ကို အထင်သေးတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ သူက မဆိုးပါဘူး။ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်အနေနဲ့ အဆင်ပြေတယ်။ ဒါပေမယ့် ရည်းစားတစ်ယောက် အနေနဲ့တော့ လိုအပ်ချက်တွေ ရှိနေတုန်းပဲ" ကျောက်လီလီက ပြောလိုက်ပါသည်။။

ရှဲ့ယွီထုံ ဖုန်းချပြီးသောအခါ အစားအသောက် စျေးထိပ်ရှိ လင်းဖန်ကို သူမ ကြည့်လိုက်သည်။ ခေတ္တ တွန့်ဆုတ်သွားသော်လည်း သူ့ကို သူမ သွားမနှုတ်ဆက်ခဲ့မိပါ။

သန်းကြွယ်ခြေလှမ်း (လင်းဖန်)Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang