Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
LEYLA'dan
Hayatımın en güzel saatlerini yaşarken, bembeyaz karların arasında kardan adam yapmakla meşgulken hiç anlamadığım bir şekilde ağzım kapatılmıştı ve bayılmıştım. Gözlerim bağlı bir şekilde ayıldığımda nerede olduğumu anlamadan iki adam tarafından kollarımdan tutulup bir arabaya bindirildim. Ne kadar bağırsam da kimse bana cevap vermedi ve en sonunda gözlerimi açıp yüzüme silah doğrulttular. Sesimi kesmem gerektiğini anladım. Evimin olduğu sokağa girdiğimizde şaşkındım, gözlerim Aren'i aradı, ama yoktu.
"Arabadan in ve evine git!" emrini alınca ağzım açık bir şekilde denileni yaptım. Korkunç anlar yaşamıştım ve hiçbir şey olmamış gibi evime kadar bırakılmıştım. Bu saçmalığın açıklaması neydi?
Tüm bu olanları Aren'e anlatmak istiyordum. Evde miydi bilmiyorum çünkü beni aramaya başlamış olma ihtimali daha yüksek. Kapıyı açıp eve girer girmez tüm odalara baktım tahmin ettiğim gibi Aren yoktu. Telefonumu elime alıp balkona çıktım onu aradım ama ulaşılamıyordu. Yaşadığım onca şeyin acısı şimdi çıkıyor gibi ağlamaya başladım.
"Aren nerdesin?" bu soruyu gözyaşlarım arasından kendime soruyordum. Böyle olmayacaktı, dışarı çıkıp onu bulmam lazımdı. Ben Aren'in gerçekten beni aradığına o kadar emin olmuştum ki, bana bırakılan mektubu gördüğüm gibi yıkılışım gerçekleşti. Elime aldığım mektubun okuduğum her satırında içimdeki üzüntü katlanarak arttı. Yıktı, döktü...
Leyla... İsminin anlamı gibi karanlık bir gecede çıktın karşıma. Onca kötünün arasından beni iyi kabul ettin. Hayal kurmayı öğrettin. İçimde sana ait kurduğum hayalleri çok sevdim. Bende bir ışık gördüğünü söyledin, ama aslında o ışık senindi Leyla. Benim karanlığıma ışık oldun sen. Hayatıma girdiğin o gece, bomboş yolda durmamın sebebi de sendin. Önümden geçen köpek sürüsü sadece sebepti. Birbirimizin sebebiydi. Bizim sebebimizdi, ama biz olmayı beceremedim ben. Yanında kalmayı, nefes almayı, kötü biri olmadığıma aldanmayı çok isterdim. İyi olduğuma inanmayı çok isterdim Leyla. Ama beni içinde kaybeden o ela gözlerine artık bakamayacağım. Neden gittiğimi merak edeceksin. Çaresiz miydi dersin, yoksa o yolun yolcusu muydu? Beni merak etme. Sen iyi olduğun sürece ben de iyiyimdir. Hoşçakal Leyla. Hayatında benim gibi kötülere hiçbir zaman yer verme. Olduğun gibi kal. İyiler çıksın karşına... Seninle çıktığım yolda seni yalnız bıraktığım için de beni affetme . Bana öfkelen gitsin. Bitsin.
Ben Aren'e bu defa gerçekten inanmıştım. Sevmiştim onu, bir gelecek hayali kurmuştum. Gözlerimin içine bakışından, elimi tutuşundan anlıyordum sanki onun da beni sevdiğini. Yanlış mı anlamıştım, bana beni sevdiğini söyleyen kendisiydi. Ağzından çıkan sözler gerçek değilse peki ya gözleri? Bana o kadar güzel bakan gözleri de yalan mı söylemişti. Neden peki?
