Sevgili uğruna

0.9

Gururum sevgimin önüne geçti hep herkesin dediklerini umursadım kimseye kendimi açamadım hep savaşlarımı kendi içimde verdim belki de bu yüzdendir en çok kendime kızgın olmam

Artık eskisi gibi olmayacağım hiçbir şey gururumun önüne geçmeyecek kalbimi mutlu ettirenle zihnimi mutlu ettirenle yüzümü güldürenle olacağım belki de en doğrusu budur

...

Afrandan

Gözlerimi açtığımda beyaz ışıkları gördüm gözümü kamaştırınca kapatmak zorunda kaldım yavaş yavaş geri açtım hastane odasında olduğumu farkettim

Aklıma gelen şeyle hızla doğruldum yanımda annem ve babam vardı annem başını ellerinin arasına almış bir şekilde bekliyordu benim doğrulmamla ikiside aynı anda kafasını kaldırıp bana baktı huzurla gülümseyip yanıma geldiler

İlk konuşan babam oldu "oğlum iyi misin?" Ona bakıp sadece "iyiyim" dedim annemede aynı şekilde söyledim

Sonra vakit kaybetmeyip benim küçük sevgilimi sordum "eftelya o nerede nasıl bir şey var mı"

Korkarak sorduğum sorunun cevabından daha da korkmuştum babam bana cevap verecekken odanın kapısı açıldı

İçeri giren doktordu benim durumuma bakmaya gelmişti belli ki onun yanında gelen hemşire serumumu kontrol ederken hızla konuştum

"Eftelya nerede o nasıl bir sorun mu var" doktor ilk başta yutkundu bu kötü haber demek miydi ve konuştu

"Eftelya hanımın kaza sırasında emniyet kemeri takılı değilmiş bu sebeple arabanın ön camına çarpmış ve ön camda ki kırıntılardan bazıları alnına batmıştı neyse ki onu çıkarabildik sağ kolu arabaya sıkıştığı için kurık olmuş vücudunda göğüs kafesinde kırıklıklar vardı eğer biraz daha zorlanmış olsaydı ciğerlerine batardı bu kazadan kurtulması bile mucize şimdilik kendisini yoğun bakıma aldık ve bugün müşaade altında kalacak eğer değerleri normale dönerse uyandıracağız ama dönmezse" dedikten sonra sustu

"Söylesene dönmezse ne olur"ona sert çıkışımla irkildi ilk başta sonra konuşmaya devam etti

"Hastayı kaybedebiliriz her şeye hazırlıklı olun"başımdan aşağı kaynar sular döküldü sanki eftelyayı görmek istiyordum güzel kızımı küçük kızımı görmeliydim

"Beni eftelyaya götürün"
"Bu mümkün değil yerinizden kalkamazsınız çok tehlikeli"
"Kimin umurunda eftelyaya götürün beni yoksa ben kendim bulurum"

Ben konuştuktan sonra susmak zorunda kaldılar ve dediğimi yapıp serumu çıkartmadan bi üst katta ki yoğun bakıma götürdüler onu sadece dışarıdan pencereden görebileceğimi söylediler

Ama onu o kadar özlemiştim ki kokusunu gülüşünü bakışını benim elimden kayıp gitmesine izin veremezdim

Ben eftelyayı izlerken bir anda içeride bir cihazlar ötmeye başladı doktorlar hızla gelip içeri girdiğinde hala sessizdim dünyam kararıyor gibiydi

Benim baktığım pencereyi kapattılar içerisi gözükmüyordu sinirle elimi saçlarıma götürdüm ve olduğum yere çöktüm

İlk defa kendimi bu kadar çaresiz hissediyordum bunca yıl boyunca hiçbir zaman çaresiz olmadım hep bir çözümüm oldu ama şuan çok çaresizim

Ben dışarıda kendimi yiyip bitirirken eftelya içeride nelerle savaşıyordu ben istemezdim ki onun saçının teline zarar gelsin ama şuan canıyla cebelleşiyordu

Kapıya dönmemin sebebi açılan kapı oldu hızla oturduğum yerden kalkmaya çalıştım duvara tutunarak zorlada olsa kalktım

Doktorun yüzü düşüktü lütfen istemediğim haber olmasın lütfen kekeleyerek konuştum
"E-eftelya iyi mi"
"Eftelya hanımın değerleri düşüyor şimdilik müdahale ettik fakat"dedikten sonra sustu ona devam et der gibi baktığımda konuştu

"Şu an kendisi komaya girdi"duyduklarımın kulağımı yakıp yıkarak geçti kalbimin içinde ki sancı bedenimi esir aldı zorla da olsa konuşabildim

"Ne zaman uyanacak"
"Belirli bir zaman veremeyiz kendi vücut direncine göre uyanabilir ama uyanmaması da bir ihtimal"

Sadece başımla onaylayabildim elimde ki tek güzel şey yok oluyordu onun böyle elimden kayıp gitmesini izleyemezdim ama elimden gelen bir şey de yoktu

Sadece olduğum yere çöküp başımı ellerimin arasına aldım

...

1 hafta sonra

Bugün 1 hafta oluyordu ve benim canım kalbim her şeyim uyanmamıştı o kadar zordu ki onsuz olmak onunla uyumayı ona sarılmayı her şeyi özlemiştim

Eftelyayı odaya almışlardı ben onun yanında beklerken odanın kapısı açılmıştı doktor girmişti içeri karşıma geçip umutsuz gözlerle bana baktı

Dün bana eftelyanın eğer bugüne kadar uyanmazsa artık ölüm saatini belirleyeceklerini söylemişlerdi ama nasıl kabul edebilirdim böyle bir şeyi

Benim canımdan olan bir kişiye eftelyama güzel kızıma bunu nasıl yapardım ben ondan vazgeçemezdim ben

Ben hüzünle doktora baktığımda doktor konuştu "afran bey artık bitmesi gerekiyor" doktora hüzünle bakıp eftelyaya döndüm onun ellerinin ellerimin arasından gitmesine razı olamazdım o giderse bende giderdim onsuzluğu istemiyorum onsuz yapamam

Doktora sadece son kez konuşmak istediğimi söyledim o da beni başıyla onaylayıp odadan çıktı eftelyanın yanına daha da yaklaşarak yatağın kenarına oturdum

Benim çiçeğimin o mutluluk saçan güldükçe çiçekler açtıran yüzü solmuştu dudakları kurumuştu elleri buz gibiydi oysa ki onun teni hep sıcaktı gözümden akan bir damla yaşı silerek konuştum

"Eftelyam güzelim her şeyim yetmedi mi bu ayrı kalışımız bitmedi mi bu yalnızlığın beni bırakmayı bu kadar mı istiyorsun ben sensiz yapamam nefes alamam hayatımı giderken zehire çevireceğini hiç mi düşünmedin hiç mi"

Dedikten sonra ona yaklaşıp alnını yüzünü her yerini öptüm ama ondan hala tepki yoktu son olarak gözlerimde ki yaş yüzüne düştüğünde ona eğilip konuştum "seni çok seviyorum hep de seveceğim iyi ki hayatıma girip beni kısa bir sürede olsa mutlu ettin senin yerin dolmayacak sevgilim" bu sefer dudağına hafif bir o kadarda küçük bi buse kondurdum

Onsuzluk fikri kalbimi beynimi benliğimi her şeyimi yok ediyordu onun benim yanımda olamayışı beni yok ediyordu ne olurdu geri gelseydi ya da hiç gitmeseydi beni arkasında bırakmasaydı

Yatağın yanından kalkarak gözüme ki son damlayı da sildikten sonra kapıya yöneldim orada bekleyen doktorların arasından geçip hızla çıktım hastaneden arabaya binip olabildiğinde gaza yüklenip eve gittim

Eve girdiğimde evin içinde ki oksijen yok olmuş gibiydi renkler gitmiş yerine siyah beyaz olmuş gibiydi hızla içki dolabından viski alıp kafama diktim eftelya da severdi viskiyi bu evin her yanı onunla doluyken nasıl olurda şimdi onsuz olabilecektim

Eftelya gitmişti o artık yoktu benimde yaşamımın bir önemi yoktu artık onunla yaşadığımı hissetmiştim ben o olmadığı zaman nasıl devam edebilecektim tek istediğim hiç gitmemesiydi çok erken bıraktı beni

Bizim daha küçük çocuklarımız olacaktı eftelyam papatyam benimle bir olacaktı beni yaşatacaktı ama o bunları geride bırakarak gitti şimdi naparım nasıl yaparım bilmez hale geldim

...

Evettt bu bölüm biraz kısa oldu ama yeni bölümü erken yayınlamayı düşünüyorum şimdilik hoşçakalınn:)