Αγαπάω έναν βρικόλακα

Κεφάλαιο 4ο

-"Α, τίποτα σπουδαίο, μια κλασική μέρα στο νοσοκομείο όπως παλιά!" απάντησε ανασηκώνοντας τους ώμους του, "Την Παρασκευή γυρνάνε η μητέρα σου με την αδερφή σου;"

Κούνησα το κεφάλι μου θετικά ως απάντηση.

-"Τέλεια, ας προσπαθήσουμε να τακτοποιήσουμε τις τελευταίες κούτες πριν γυρίσουν τότε... αν και δεν νομίζω πως θα αρέσει αυτό στη Γκλόρια..."είπε σκεπτικός κλείνοντας το λάστιχο, "Ξέρεις, έχει αναλάβει εκείνη τη διακόσμηση και δεν θέλει να της χαλάσω το φενγκ σουι. Είναι παράξενο πως υπάρχουν ακόμη κλειστές κούτες, νιώθω πως δεν θα τελειώσουν ποτέ!" είπε αστειευόμενος και έβγαλε τα γάντια του.

Μπήκαμε μαζί στο σπίτι και έβγαλε τα παπούτσια του αντικαθιστώντας τα με τις αναπαυτικές του παντόφλες. Ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε πρωινό εξηγώντας του πως η κοπέλα που κοιμάται στο καθιστικό είναι φίλη μου και πως δεν είχαμε μαλώσει, απλά είχε σηκωθεί πιο νωρίς και την πήρε ξανά ο ύπνος.

Όταν η Ρενέ ξύπνησε φάγαμε όλοι μαζί πρωινό στην κουζίνα και τον ενημερώσαμε πως σήμερα τα μαθήματα είχαν ακυρωθεί λόγο του αγώνα. Λίγο αργότερα ο πατέρας μου αποχώρισε για την δουλειά και μείναμε ξανά μόνες μας.

-"Ρενέ, μου επιτρέπεις να σου κάνω μια ερώτηση... σχετικά με τον Ίαν;" ρώτησα διστακτικά καθώς πλέναμε τα πιάτα και συμμαζεύαμε την κουζίνα.

Πήρε μια βαθιά ανάσα.
-"Φυσικά και μπορείς." απάντησε γρήγορα χωρίς να με κοιτάξει.

-"Είσαι ακόμη ερωτευμένη μαζί του;" ρώτησα χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά.

Πήρε ακόμη μια βαθιά ανάσα, και είχα ήδη καταλάβει την απάντηση.
-"Αυτός ο άνθρωπος με πλήγωσε ανεπανόρθωτα, Μέλοντι..." μουρμούρισε.

-"Ναι αλλά ακόμη έχεις συναισθήματα για εκείνον, σωστά;" επέμεινα.

-"Τι σημασία έχει αν είμαι ακόμη ερωτευμένη μαζί του; Αυτό δεν θα αλλάξει τίποτα, δεν θα αλλάξει τον τρόπο που μου φέρθηκε." είπε και συνέχισε να αποφεύγει το βλέμμα μου.

-"Ίσως να τον άφηνες να σου εξηγήσει..."

-"Δεν υπάρχει περίπτωση! Δεν θέλω καμία επαφή μαζί του!" με διέκοψε κοιτώντας με για πρώτη φορά. Τα μάτια της ήταν ελαφρώς βουρκωμένα και μετάνιωσα που άνοιξα ξανά αυτή την πληγή.

Πέρασαν λίγα λεπτά χωρίς να μιλάμε και αποφάσισα να της μιλήσω για το θέμα που με απασχολούσε τόσο καιρό.