Uğur böcekleri şansdı, sevinçdi, bağlılıktı.
Uğur yalnızlıktı, acıydı, kandı, vahşetti. Uğur zehirdi. Kanlı anıların en büyük kanıtıydı. Hepsi yedi benekte gizliydi.
Yıllar sonra Uğur'a güvenirken geçmişi kanlı anıların ardına gizlediğinin farkında...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Şarkı: My Blood - Ellie Goulding, Karanlık Akşamlar - 13.Vagon
3.BÖLÜM - Acıdı, Sen Gelesiye Kadar
Kaybetmek nedir, veya vazgeçmek?
VII BENEK
Sessizlik. Benim en sevdiğim şeyken bazılarının nefret ettiği şeylerden biriydi. Nedenini bilmediğim bir şekilde onu rahatsız ediyordu.
Karşımdaki adamı bir kere daha süzdüm. Suratında yer edinen morluklar, patlamış bir dudak ve yine patlamış bir kaşla durumu şuanlık iyiydi. Bir nefes daha alarak etrafı inceledim. Bu karanlık depoda görebildiğim şeyler sınırlıydı. Elimi ağır zincirlere rağmen kaldırarak kolumdaki morluğa baktım. Yol boyunca ses çıkarmamışken, bizi depoya sokacakları zaman bayağı bir ses çıkarmıştım. Adamın birinin kafasını yarıp, ikisini öldürdüğüm için bu yarayı hak etmiş miydim?
"Acıyor mu?" Savaş'ın iki saat boyunca sürekli sorduğu ama benim asla cevap vermediğim soruyla gözlerimi kapattım. Beyfendinin inatçılıktada üstüne yoktu.
"Sormayı kes artık." dememle gülümsemiş "Cevap ver o zaman." diyerek beni daha da sinirlendirmişti. Bu adam yaptığı şeyin aptallık olduğunu anlamak istemiyor muydu?
"Hemen dışarıdaki depodalar. Ne olduğunu bilmiyor, görmüyoruz. Hadi Kutay dayanıklıdır ama Hayal." dememle sinirimi anlamış suçlu bir şekilde deponun üstündeki camdan ayı izlemeye başlamıştı. Hemen ardındanda konuşmama devam etmemi istemiş olacak ki konuşmaya devam etmişti. "Benim de annemle kardeşim burada."
Canını yakmak istedim. "Evlatlık olduğunu söylemiştin." İstediğimi yaptım. Ama o herhangi bir tepki vermemiş sadece gözlerime bakmıştı. Karşılık vermesini istiyordum. Böylece susmasını değil. "Desene. Senin ailen de seni istememiş, desene." dememle bakışları değişmiş acı bir hâl almıştı. O kadar morluğa karşı tepki vermeyen adam, benim kendimden bahsetmeme tepkisiz kalamamıştı.
Dudakları aralandı. Önce soğuk bir nefes verdi ardından söyledikleri acılarımızın ortak olduğu yönündeydi. "Demem. Ne hissettirdiğini biliyorum." sadece bakışlarında değil, sesindeki samimiyet de kendini belli ediyordu. Umursamadan "Acısın." dememle kaşlarını çatmış "Acımasın." diyerek diretmişti. Benim için verdiği bu tepkiler neden hoşuma gitmişti.
Az da olsa sakinleşerek "Bizden birine bir şey olursa..." devamında ne geleceğini bilmiyordum. Sustum. Sustu. Ama fısıltı gibi çıkan sesini duymuştum. "Olmayacak. Buna izin vermem." demesiyle gülerek "Buna sen mi karar veriyorsun?" diye sormuştum. Aslında soru değildi. Ama o cevap vererek niyeti değiştirmişti.
"Hedefleri benken mi?" demesiyle sinirden ne yapacağımı şaşırmıştım. Ki zaten konuşmaktan başka çarem de yoktu. "Kendi hayatın üzerine kumar mı oynadın?" dememle ben hariç her yere bakmaya başlamıştı. Sanki dediklerim umrunda değil gibiydi. İstediği oymuş gibi... Öncekine göre daha sessiz bir şekilde "Direkt öldüreceklerini mi sanıyorsun?"
