Anne ve babasının bağrış sesleri ile uyanmıştı yine Murat daha 7 yaşında olmasına rağmen alışmıştı bu seslere
Babası annesinin saçından sürükleyip onu yerden yere vuruyorudu " orospu hepsi senin yüzünden sen ve o lanet oğlun yüzünden şuan bu haldeyim" diye bağrıyordu
Annesi olduğu durumu hiç umursamadan alayla karşılık verdi " zorlamı sik*irdik seninde suçundu hamile olduğumu bilmiyordum aldırmak için çok geçti"
"Ulan karı madem doğuracan neden bana getiriyorsun al bırak bir cami avlusuna" dedi babası demeki yine aynı şey yüzünden kavga ediyorlardı
"Seni seviyorum yanımda tutmanın tek yolu bu velet"
"Lan orospu" kadına sert bir şekilde tokat atı boynundan tutup duvara yapıştırdı "düş yakamdan lan istemiyorum seni" diye haykırdı
Annesinin yüzü kıpkırmızı olmuştu küçük çocuk koşarak babasının yanına gitti "baba dur lütfen annemin canı acıyor dur" dedi yalvarıyordu bu cani adamın ayaklarına kapanmış onu istemiyen annesi için yalvarıyordu..
Adam kadının boynunu bıraktı kadın yere düşüp boynunu tutu derin derin nefes alıyordu
Adam ayağının ucundaki çocuğa bakıp ona tekme atı atığı tekme çocuğun burnuna denk gelmişti kanıyordu..
Ama murat kan görmeye alışıktı Bu onu korkutmuyordu "Bu veledi al ne yapıyorsan yap bı daha gözüm görmesin. Akşam geldiğimde hala burdaysa sen de o da bittiniz" diyip çıktı
Küçük çocuk koşarak annesinin yanına gitti " Anne iyi misin? Korkma bak gitti. hem korkmana gerek yok ben seni korurum hep hemde, söz anne" dedi masum bir şekilde kadın hırsla çocuğu ittirip ayağa kalktı
Çocuğun konuşup yüzüne şakırdaması bille onu sinir ediyordu 'hiçbir halta yaramadı' dedi kendi kendine
Çocuğun kolundan sıkıca tutup evden çıkardı. Annesi ayakabılarını giyerken çocukta zorla giymişti kadın tekrar çocuğun kolundan tutup çdkiştirdi onu bulabildiği en uzak yetimhaneye getirdi
Murat korkmaya başlamıştı hisediyordu kötü şeyler olacaktı buranın neresi olduğunu bilmiyordu ve bu onu dahada korkutuyordu "anne burası neresi" dedi korkuyla
Çocgu bahçede bırakıp içeri girdi belgeleri haledip yurtan çıktı bahçe de çocuk peşinden gelmeye çalıştı "ANNE GİTME LÜTFEN GİTME SÖZ VERİYORUM SENİ ÜZMEM BABAMDAN DA KORURUM SENİ. ÖNÜNE GEÇERİM BENİ DÖVER SANA BİR ŞEY OLMAZ"
"ANNEEE!!"
Tüm gün ağlayıp annesini sayıklamıştı. her ne kadar annesi onu sevmesede, anne baba yokluğu yürekte büyük bir boşluk yaratırdı
O gece hastanelik olmuştu o kadar acı çekiyordu ki annesinin onu bırakıp gitmesini hazmedememişti sabah hastanede gözlerini açtığında herşeyi çok daha farklı hatırlıyordu
Annesi ve Babasını kazada öldüğünü kimsesiz kaldığı için burda kaldığını düşünüyordu
Beyni acıyı ortadan kaldırmak için ona böyle bir oyun oynuyordu, yıllarca bunu gerçek olarak kabul etmiş bununla yaşamıştı.
Murat yurdu hiç sevmezdi belirli kuralar içinde yaşarlar dı ama o kuralara uymak istemiyordu o dışardaki diğer çocuklar gibi olmak istiyordu
Murat hep izlerdi dışarda anne ve babalarıyla mutlu olan çocuklara izlerdi onlar gibi olmayı çok isterdi
Onlarla arkadaş olursa belki o da mutlu olurdu burdakiler hep mutsuzdu robot gibilerdi ama o öyle olmak istemiyordu
Ne zaman dışarda bir çocukla konuşmak arkadaş olmak istese ya onlar istemiyip gidiyor yada ailesi onu alıp yanından uzaklaştırıyordu
Bir gün ilk defa yurtan kaçtı Kendine bı arkadaş bulacak ve mutluluğnu paylaşmasını istiyecekti
Dümdüz koşup ilk gördüğü sokağa girdi sokak bomboştu tam geri gidecekken merdivenlerin kenarında mutsuz bir kız gördü kız ağlıyordu
Murat umunrsamadan arkasını döndü bu kızda yurtakiler gibi mutsuzdu onun mutluluğu yoktu bu yüzden işine yaramazdı
Murat gitmek istedi ama gidemedi dayanamayıp kızın yanına gitti "Niye ağlıyorsun?" Diye sordu kız kafasını kaldırıp çocuğa baktı
Çocuğu görünce ağlaması durmuştu ne güzel gözleri vardı diye düşündü küçük kız Murat onu dürtüp "sana diyorum neden ağlıyorsun"
"Kardeşimi kaybettim onu bulamıyorum sen onu gördün mü adı Aylin"
Dedi "nerden bilim ben senin kardeşini daha nasıl biri olduğunu bile bilmiyorum"
"O benim gibi aynı ben sadece saçları benimkinden daha kısa" dedi "tamam otur burda ağlama ben gidip kardeşini bulacam tamam mı?" Dedi kız kafasını saladı
Murat buraları bilmiyordu kendiside kaybola bilirdi ama o güzel kızın ağlamasına dayanamamıştı
Biraz daha yürüdü ilerde bir kaç çocuk toplanmıştı belki onlar görmüştürler diye düşünüp oraya gitti
Gitiğinde bir kız 3-4 erkeğin karşısına geçip bağrıyordu erkekler ise dövücekmiş gibi bakıyordu
Murat biraz daha yaklaştı kıza baktı gözlerine inanamıyordu bu ağlayan kızdı ama saçları daha kısaydı çocuklar kızın üstüne yürümeye başlayınca murat onların kızı döveceğini anlayıp kızın elini tutu
Ve koşmaya başladı.
Ordan uzaklaştıktan sonra kız hemen muratın elini bıraktı "dokunma bana annnem yabancılarla gitmememi söyledi" diyip çocuktan uzaklaştı
"Beni bir kız gönderdi merdivenlerde ağlıyordu kardeşim kayıp dedi bende sana bulup getiririm dedim" "ya yalan söylüyorsan"
"Yalan değil kız aynı senin gibiydi ama saçları uzundu" "Zeynep" dedi kız sevinçle
"Beni ona götürsene lütfen lütfen lütfen " "tamam gel benimle" muratın hafızası ve yön duygusu çok iyidi
Az önce ki yoları tekrar geçip O sokağa girdi kız hala merdivenlerde oturuyordu
Aylin koşarak kıza doğru gitti "Zeynep" diye bağrıp kardeşine sarıldı Murat kendini çok yanlız hisediyordu arkasını dönüp yürümeye başladı arkadaşta bulamamıştı kendine
İki kız aynı anda "Dur" diye bağırdı murat durup arkasına döndü Zeynep Murat'a yaklaşıp sarıldı "Teşekkürler sen olmasaydın onu bulamazdım." Dedi ve ondan ayrıldı parmağını ona uzatı "arkadaş olalım mı?" Diye sordu
Murat kıza baktı kız gülüyordu parmağını tutup "olur" dedi Kız gülümseyip "ben Zeynep, sen?' Diye sordu Murat gülümseyip "Murat" dedi
