Miraculous: Het Avontuur Begint

Hoofdstuk 2: De Erfgenaam van Slytherin

A/N: Ik heb dit hoofdstuk gebaseerd op het zeventiende hoofdstuk van het boek: 'Harry Potter en de Geheime Kamer', maar ik heb het wat aangepast voor dit hoofdstuk.

Voor dit hoofdstuk:

Crossover Miraculous: Tales of Ladybug and Cat Noir en Harry Potter, maar iets meer Harry Potter + Sailor Moon (vermelding).

Disclaimer: Ik bezit geen enkele personage uit de boeken, series, Manga/Anime en films. Ze behoren allemaal toe aan hun bedenker. Ik bezit enkel mijn eigen O.C.'s.

Waarschuwing: Een beetje geweld en karakterdood is gedetecteerd in dit hoofdstuk.

Veel leesplezier.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Yoni en Harry stonden aan het begin van een lange, slecht verlichte ruimte. Dikke stenen pilaren, die ook omwonden werden door gebeeldhouwde slangen, rezen hoog op en ondersteunden een gewelf dat in het duister oploste. De zuilen wierpen lange zwarte schaduwen door het vreemde groene schemerlicht dat de kamer vulde.

Yoni en Harry bleven doodstil staan en luisterden met een bonzend hart naar de kille stilte. Hield de Basilisk zich schuil in een donker hoekje, achter een pilaar? En waar was Ginny?

Yoni wilde dolgraag die stilte verbreken, want die maakte haar zenuwachtig en een beetje paranoïde. Ze beet op haar tong om toch geen geluid te maken. Ze wilde niet dat de Basilisk hen zou horen.

Met hun toverstok in de aanslag slopen ze tussen de met slangen versierde zuilen door. Elke behoedzame voetstap weergalmde tussen de schimmige mure. Ze hielden hun ogen half dichtgeknepen. De holle oogkassen van de stenen slangen schenen hen te volgen. Af en toe dachten ze dat ze iets zagen kronkelen.

Toen ze ter hoogte van de laatste twee zuilen waren, doemde er een beeld op uit het duister. Een standbeeld dat even hoog was als de Kamer zelf en dat tegen de achtermuur stond.

Yoni en Harry moesten hun nek uitrekken om het reusachtige gelaat hoog boven hen te kunnen zien: stokoud en aapachtig, met een lange, dunne baard die bijna tot op de zoom van het golvende stenen tovenaarsgewaad kwam. Twee gigantische grijze voeten stonden op de gladde vloer van de Kamer en tussen die voeten lag een kleine gedaante op haar buik, met een zwart gewaad en vuurrood haar.

"Ginny!" mompelde Harry en holde naar haar toe.

"Harry, wacht even!" riep Yoni uit als ze hem op de voet volgde.

Ze vielen allebei op hun knieën neer bij Ginny en Harry zei: " Ginny! Wees alsjeblieft niet dood! Toe, wees niet dood!" Hij gooide zijn stok op de grond, greep Ginny's schouders en draaide haar om. Haar gezicht was lijkbleek en ijskoud, maar haar ogen waren gesloten, dus kon ze niet Versteend zijn. Maar dan moest ze ...

Yoni had haar toverstok opgeborgen in haar schoolgewaad en zocht bij Ginny in haar hals en aan haar polsen naar een hartslag.

"Ginny, word wakker, alsjeblieft!" mompelde Harry wanhopig en hij schudde haar door elkaar. Ginny's hoofd rolde slap heen en weer.

"Ze wordt niet wakker." zei een zachte stem.

Yoni en Harry schrokken zich een ongeluk en draaiden zich snel op hun knieën om.

Een lange jongen met zwart haar leunde tegen de dichtstbijzijnde pilaar en keek hen aan. Zijn contouren waren wonderlijk wazig, alsof ze hem door een beslagen raam zagen, maar toch herkende Harry hem meteen.

"Tom... Tom Riddle?" vroeg Harry verbaasd en Yoni fronste haar wenkbrauwen. Ze was meteen op haar hoede. Ze had het gevoel dat ze hem niet kon vertrouwen.