დიდი ხის სკამზე დავსხედით. თავსაბურავი დროებით გადავიწიე და თმა შევისოწრე.
მე:ნატა გაბრთხილებ ეს კოტაშვილები ჩვენს ქუჩებს ცუდად შემოეჩვივნენ და შარში არ გაება იცოდე
ნატა:კაი რა ანა, არ დაიწყო ისევ.
მე:რატო გამომიყვანე?
ის:ისე უბრალოდ დავიღალე დგომით და ცოტახანს დავჯდებითქო.
მე:მერე შიგნით სკამები არ იყო?
ნატა:ეგღა მაკლია, კიტაშვილებს ვათქმევინებ სუსტი გოგოა დაიღალა და დაჯდაო.
თვალები მგონი ამჯერად 360 გრადუსით ავატრიალე.
მე:ნატალია იმედაძე, მე გამიფრთხილებიხარ და მერე არ თქვა , რატომ არავინ არაფერს მეუბნებოდითო.
ის:არაფერი მოხდება, არ იდარდო.წამო შევიდეთ.
შევდიოდით, კარიდან ახლაგაზრდა ბატონიშვილები რომ გამოვიდნენ და იქვე დასხდენნ.
მათე:ვაა გოგოები.. შეგეწიოთ.
ნატა: თქვენც ბიჭებო, გეწოედეთ.
მწველი მზერა ჯერ ხელებზე და მერე სახეზე რომ ვიგრძენი, ხელები მაშინვე უკან წავიღე.ამაზე ჩაცინება დავინახე და ნატა უკან დასჯილი ბავშვივით მივიყოლე.ჩემს ადგილას ჩამოვდექი და ხელები ზურგს უკან შეთეთრბულ კედელს მოვაწყვე.წირვა დასრულდა თუ არა ყველანი გამოვედით ეზოში.ბევრი ხალხი ერთმანეთში ირეოდა. ჩემები სულ ბოლოს მოდიოდნენ და მამა თევდორეს გაცხარებით ელაპარაკებოდნენ. ეხლა ესენი როდის დაასრულებენ სჯა ბაასს.აგურის, სტაფილოსფერ კედელს მხრით მივეყუდე და ერთიანად გავრინდდი, წინ აკაკი რომ ჩამომიდგა .ადგილიდან არ განვძრეულვარ, ჩემებიც ჯინაზე არ ამთავრებდნენ საუბარს.თეთრი, ყვავილებ დაკონილი თავსაფარი მოვიხსენი და ყელზე შევისწორე. მერე იმათკენ წავედი, რით ვერ მორჩენენ?!.ხმამ გამაჩერა.
ის:რა გჭირს?
შევტრიალდი და ხელებზე მანიშნა. მაშინვე დამალვა ვეცადე, რას იფიქრებს რომ ბავშვი ვარ.
VOUS LISEZ
წითლის ეპოქა
Aventureაქვითინებული გოგონა ყვირილით ხსნის ხის კარს და სახლში შედის. ნატა:ვაჩე!ვაჩეე! ბებო!ნატო დეიდა!სად ხართ,დაყრუვდით ყველა?! ყველანი მალე იკრიბებიან და გაოცებულები უყურებენ,ატირებულ გაწეწილ გოგოს. ვაჩე:რა მოხდა ნატა,თქვი, რა გჭირს?! ნატა:ანა,ან...
