Ludzka dziewczyna, wychowana przez biologów, zostaje królikiem doświadczalnym po powrocie Ludzi z Nieba. Wychowywała się ze swoim przyjacielem, Spiderem, aż pewnego dnia temu udało się uciec. Została całkiem sama, cierpiąc każdego dnia.
Jednak pewie...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Judith Chłopak odkleił się odemnie, składając na moich ustach szybki pocałunek. Oboje otarliśmy łzy.
-Wiem, że to nie pora na mówienie o tym, ale jakim cudem, udało ci się oswoić Ikrana?- zapytał wyraźnie zdziwiony.
-Spojrzałam mu w oczy, a on podszedł i podstawił mi pod nos, swoje Tsahaylu. Też się strasznie zdziwiłam.- rzekłam, zgodnie z prawdą.
-Kiri miała identycznie. Podejrzewają, że to dlatego iż jest dzieckiem Eywy, ale niektórzy też to wykluczają, więc nic nie wiadomo. A w zasadzie, kim byli twoi rodzice?- zapytał pociągając lekko nosem.
-Ou..ja..nie wiem, kim oni byli.- momentalnie posmutniałam.
-Przepraszam, kochanie..- było widać, że zrobiło mu się głupio. Po chwili, zamknął mnie w szczelnym uścisku.
Nawet nie wiem, czy kiedykolwiek rozmawialam z Neteyamem, na temat rodziców. Miał prawo nie wiedzieć, więc oczywiście nie jestem na niego zła.
-To nic. Miałeś prawo nie wiedzieć Tey.- oznajmiłam spokojnie.
-Chcesz o tym porozmawiać?- zapytał zatroskany chłopiec.
-Może innym razem? Póki co i tak mam kompletnie dość.- usiłowałam się nie popłakać.
-Rozumiem.- pogłaskał mnie po głowie.- Jesteś gotowa, aby iść go odwiedzić?
-Boję się, w jakim stanie go zastanę.- oznajmiłam szczerze.
-Jeśli chcesz, mogę pójść s...- przerwałam mu.
-Nie, pójdziemy razem.- chwyciłam go za rękę i razem ruszyliśmy w kierunku wyjścia z namiotu.
Kiedy opuściliśmy schronienie Sullych, ruszyliśmy do Mo'at, ponieważ to tam leży nasz Lo'ak. Czy się boję? Cholernie. Mimo to, mam nadzieję, że wszystko jest dobrze. A nadzieja podobno, umiera ostatnia, prawda? Staliśmy przed wejściem do namiotu. Chłopak splótł nasze palce, dodając mi otuchy. Oboje wzięliśmy głęboki wdech i wydech, a następnie weszliśmy do środka. Tego się właśnie bałam. Że zastanę chłopaka, z zamkniętymi oczami. I tak właśnie było. Czym prędzej, klęknęłam obok niego, chwytając go za dłoń.
-Lo'ak..Lo'ak otwórz oczy, błagam.- szeptałam w jego stronę, jednocześnie płacząc.- Co z nim?- rozejrzałam się, po twarzach jego rodziny.
-Będzie żył, stan jest stabilny. Niestety nie wiemy jeszcze, kiedy się wybudzi.- rzekła Tsahìk.
Poczułam, jak kamień spadał mi z serca. Nigdy nie czułam, takiej ulgi jak teraz. Świadomość, że Lo'ak żyje, naprawiła nieco ten dzień. Dziękuję Wszechmatko. Posiedziałam przy Lo'aku jeszcze chwilę, mówiąc do niego, z nadzieją, że mnie słyszy. W końcu skończyłam swój monolog. Wzięłam mojego chłopaka za rękę i ruszyłam z nim ku wyjściu z namiotu.
