Ludzka dziewczyna, wychowana przez biologów, zostaje królikiem doświadczalnym po powrocie Ludzi z Nieba. Wychowywała się ze swoim przyjacielem, Spiderem, aż pewnego dnia temu udało się uciec. Została całkiem sama, cierpiąc każdego dnia.
Jednak pewie...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Judith Obudził mnie, jakiś znajomy głos. Podniosłam się prędko do pozycji siedzącej, a moim oczom ukazał się Lo'ak.
-Młoda wstajemy. Obiad czeka.- oznajmił z uśmiechem.
-Lo'ak, nie mam siły.- zaczęłam marudzić, kładąc się twarzą na poduszcze.
-No już, koniec marudzenia. Wstajemy i idziemy.- powiedział podchodząc do mnie i biorąc mnie na ręce.
-Lo'ak! Odstaw mnie na ziemię!- krzyknęłam wisząc do góry nogami.
-Blebleble.- gadał pod nosem.
-Lo'ak no! Bo już czuję, jak mi się krew do mózgu przelewa.- powiedziałam śmiejąc się.
-Najpierw, trzeba mieć mózg.- odpowiedział mi zupełnie inny głos, a konkretnie należał on do Leo.
-Spadaj Leo.- parsknęłam.
-Szybko się mnie nie pozbędziesz, ponieważ jemy razem obiad, a później idziemy się nauczyć strzelać z łuku!- wrzasnął podekscytowany.
-Można jakoś wymienić uszy? Bo chyba ogłuchłam.- zaczęłam marudzić.
-Zachowujcie się dzieci, już jesteśmy.- powiedział niebieskoskóry, odstawiając mnie na ziemię.
-Aaa, bo to taki jakiś, bardzo rodzinny obiadek tak?- zapytałam sztucznie się uśmiechając.
-Taki skropny.- machnął ręką Leo.
No rzeczywiście. Tylko cała rodzina Sully wraz z dziewczyną Neteyama, rodzina Pani Smith oraz Norm ze Spiderem. Bardzo kameralnie.
-No, fajnie. Fajnie..- powiedziałam nadal ze sztucznym uśmiechem.
Usiadłam do dużego stołu i jak gdyby nigdy nic, zaczęłam po prostu jeść. Kiedy skończyliśmy posiłek, siedzieliśmy jeszcze przy stole i rozmawialiśmy. Oczywiście nie obyło się bez pytań, o moją przeszłość w laboratorium. Odziwo jakoś to przeżyłam. Kiedy wszyscy zaczęli się rozchodzić, odrazu zaczepił mnie Leo wraz z Amber. Niestety był z nami też Neteyam, jako iż jest jednym z najlepszych łuczników.
-Ale sobie postrzelamy.- powiedział zadowolony Leo.
-Strzelić, to ja cię mogę, ale w łeb.- skomentowała Amber.
-Dobra luzuj siostrzyczko.- uniósł ręce w geście obronnym.
Zaśmiałam się, patrząc na tą dwójkę. Ich połączenie, to kompletna mieszanka wybuchowa. Są naprawdę zabawni.
