𝐒𝐀𝐋𝐕𝐀𝐓𝐎𝐑𝐄, tony stark

22.❝Kıyamet❞

Üçümüz de yığıldığımız yerlerden kalkıp kaybolan arkadaşlarımızın geri dönüşüne şaşırıyorduk. "Başardın!" Diye bağırdım Bruce'a. "Gel koca adam!" Diyerek sarıldım ona.

Wanda, dışarıyı işaret etti. Onun işareti ile binanın dışarısına baktım. "İşte bu!" Dedim savaş alanına bakıp sevinirken. Gerçi, savaşa sevinmek şu anda bazıları için garip geliyordu.

Ancak benim sevindiğim, akışın düzelmiş olduğuydu. Tüm portallar açılmış, askerler geliyordu.

"Nerde kaldınız be babasının güzeli?" Kulağımda Steve'in sesi canlandığında kahkaha attım. "Hadi gelin, umarım her şey hallolmuştur, yoksa savaş sırasında veda etmem gerekecek."

"Geliyoruz." Dedim ve kontağımız o sırada kesildi. Herkes yerini almıştı, herkes çıkış yolunu koşarak tuttuğunda kalbim küt küt atıyordu. Bugün Tony Stark kurtulacaktı!

Bugün başladığım işin, bitiş kısmıydı. Tony bileğimden sıkıca tuttu ve beni çıkışa doğru yöneltti. Her birimizin yolları ayrıldığında Tony ve ben farklı çıkıştan gitmek üzere yol almıştık ancak durdum, "Sonsuzluk eldivenini unuttuk."

"Sen bekle." Hızla kafamı salladım, iki dakika sürmedi gelmesi, "Tony." Dedim bir yandan birlikte sürüklenirken. "Bana veda konuşması yapma, Violet." Dediğinde nefes nefeseydim.

"Veda konuşması yapmayacaktım Stark," dedim gülümserken. "Ne pahasına olursa olsun, bu eldiveni takmayacaksın. Anlaşıldı mı?" Ses vermedi, "sana anlaşıldı mı, dedim!"

"Tamam!" Dedi adrenalin patlamasıyla. "Ama zorunda kalırsam?"

"Kalmayacağın için bunları söyledim zaten, başka yoldan alt edeceğiz onu." Sonunda binadan çıktığımızda her yer kıyamet yerinden farksızdı, adeta bir cehennemdi. Wanda'nın bir anda bulundukları yere çakıldığını gördüm.