Delicate Beauty

Chapter 2

Third Person's POV

Tagaktak ang pawis at sunod-sunod ang 'di mabilang na pag-alpas ng luha ni Odessa habang nakatingin sa kawalan at pilit hinahanap ang sagot sa mga katanungang naglalaro sa kanyang isipan.

Ang tanging ginagawa niya lang sa araw na iyon ay ang umiyak at tumingin sa malayo, 'di alintana ang mga naririnig na bulungan mula sa mga taong nakapaligid sa kanya at pinagmamasdan ang mga galaw niya.

"Odessa, aalis na kami," saad ng kung sino ngunit wala siya sa tamang huwisyo para lingunin ito. Tumango lamang siya nang hindi tumitingin sa taong nagpapaalam sa kanya.

Maya-maya pa'y naging tahimik ang buong paligid na naging dahilan ng muling pagbuhos ng masaganang luha mula sa kanyang mga mata.

She doesn't have someone else now. All she have is herself alone. Her knees weekened as she let her body slowly fall on the ground, not minding if it makes her dirty. Gusto niyang sumigaw, gusto niyang magwala ngunit wala na siyang sapat na lakas upang gawin ang bagay na iyon. Ubos na ubos na siya. She can't think of something that she needs to do.

"Mama, papa. Pakiusap, bumalik kayo sa'kin!!" She find herself, trying her best to talk as she screams those words as loud as she can while staring and caressing her parents grave.

The same date and almost the same time, she lost the half of her life. Her world just crash into pieces at wala ng mas sasakit pa sa nararamdaman niya dahil sa parehong oras nawala ang mga pinakamamahal niya sa buhay. The feeling of losing her parents at once breaks her heart and her nonstop tears can prove it.

Mrs. Davika Del Sierra died because of cancer and at the same day, Mr. Almio Del Sierra met an accident and was announced dead on arrival. At her young age, Odessa is currently experiencing the most heartbreaking tragedy of her life.

Hanggang ngayon, hindi niya alam ang dahilan kung bakit nangyayari ito sa kanya. Parang pinipiga ang puso niya at unti-unti na siyang pinapatay sa sakit na nararamdaman.

Walang tigil siya sa pag-iyak at pilit na tinatawag ang kanyang mga magulang na para bang babalik sila kapag ginawa niya ang bagay na iyon. Umaasa siyang panaginip lang ang lahat ngunit hindi. Wala na ang kanyang mga magulang. Wala na siyang matatakbuhan sa oras ng kagipitan. Wala ng magmamahal sa kanya.

"Mama, papa...k-kailangan ko kayo. H-Hindi ko kahit kailanman ito matatanggap. Gusto ko pa kayong makasama....h-habang buhay!! H-Hindi ko kaya. Mahal k-ko kayo. Mahal na mahal ko kayo. Pakiusap.....b-bumalik kayo sa'kin..s-sige na po!!" It's hard for her to even talk clearly. Nangunguna ang kanyang hagulgol at sumisikip nang sumisikip ang kanyang dibdib na halos hindi na siya makahinga.

Hanggang sa naglaban na lang ang liwanag at kadiliman sa kalangitan ay wala parin siyang tigil sa pag-iyak. Ilang oras na siyang nananatili sa puntod ng kanyang yumaong magulang at hindi niya alintana ang lumalamig na gabi dahil naging manhid siya sa panahon ngunit nasasaktan naman siya at nalulunod sa sakit.

Hanggang sa gumabi ay wala siyang naging pakealam. Hanggang sa bumuhos ang ulan ay hindi niya ito pinansin. Basang-basa na siya ngunit naroon pa rin siya na tiningala ang langit at sinalubong ang malakas na buhos ng ulan habang bumubuhos din ang kanyang mga luha at habang nakaluhod ang mga tuhod sa maputik na lupa.

She tightly closed her eyes and reminisce all the memories she had made with her family. Iyon na lang ang magagawa niya. Iyon na lang ang meron siya. She can't do anything now but to depend on those happy memories. It is the only thing she has right now. It is her last card to ease the pain on her heart pero kahit na anong gawin niya, kahit masasasaya ang mga ala-alang iyon ay sumasakit parin ang kanyang puso. Those memories is the only thing she has, but why does it hurts? Memories. Memories that will never be the same and will never ever happen again.